jakiś poryty dzień dzisiaj, wszyscy z dołem, nawet ja!

jeszcze kilka miesięcy wstecz nie do pomyślenia był dla mnie stan w jakim dzisiaj jestem. zawsze byłam do przesady wesoła, morda cieszyła mi się ciągle, bez względu na to czy był problem, czy go nie było, postawa: "każdy problem da się rozwiązać, a życie nie jest od zamartwiania się" była u mnie normą. a dzisiaj siedzę i wyję, bo z samego rana dałam ciała i mi coś nie wyszło, przy okazji nie poszłam na zajęcia, bo stwierdziłam, że nie nadaję się do życia w ogóle i lepiej się nikomu nie pokazywać i nie narażać na kolejne klęski, a to wszystko przez JEDNĄ porażkę! jestem rozbita, beznadziejna, słaba i stara, idę miastem i zastanawiam się co ja robię wśród tych ludzi, z których zapewne 70% czuje, że stać ich na wszystko. powoli się wycofuję z egzystencji, nawet nauki mi się odechciało, bo nie widzę w sobie sensu :( znacie skuteczny sposób na pocieszenie? bo w lodówce jedynie jeden redd's, a ten mi pomoże na trzy minuty :o

CZESIO CIę przytuli, cmok:-)

zadzwon po kumpele / kumpla, kupcie wino i pogadajcie. ja mam dzis taki plan. nie martw sie, idzie wiosna i deprecha minie.

czesio, dzięki, od razu lepiej :) chyba zadzwonię, ale pewnie zmierzę się z okrutną prawdą, że przyjaciół poznaje się w biedzie, ja swoich nie poznam. więc pójdę do sklepu, zrobię zapas i się narąbię, że aż mi będzie we łbie huczało :P ogólnie mi lepiej jak się wygadałam. chryste, kafeteria to mój psycholog.