a ja chcę wierzyć...

Pamiętacie, kiedy byliście małymi dziećmi i wierzyliście w bajki, marzyliście o tym, jakie będzie wasze życie? Biała sukienka, książę z bajki, który zaniesie was do zamku na wzgórzu. Leżeliście w nocy w łóżku, zamykaliście oczy i całkowicie, niezaprzeczalnie w to wierzyliście. Święty Mikołaj, Zębowa Wróżka, książę z bajki - byli na wyciągnięcie ręki. Ostatecznie dorastacie. Pewnego dnia otwieracie oczy, a bajki znikają. Większość ludzi zamienia je na rzeczy i ludzi, którym mogą ufać, ale rzecz w tym, że trudno całkowicie zrezygnować z bajek, bo prawie każdy nadal chowa w sobie iskierkę nadziei, że któregoś dnia otworzy oczy i to wszystko stanie się prawdą. [...] Pod koniec dnia, wiara to zabawna rzecz. Pojawia się, kiedy tak naprawdę tego nie oczekujesz. To tak, jakbyś pewnego dnia odkrył, że baśń może się nieco różnić od twoich wyobrażeń. Zamek, cóż, może nie być zamkiem. I nie jest ważne "długo i szczęśliwie", ale "szczęśliwie" teraz. Raz na jakiś czas, człowiek cię zaskoczy, i raz na jakiś czas człowiek może nawet zaprzeć ci dech w piersiach.

Mało które tak naprawdę skacze z balkonu w stroju Spidermana, albo dziwi się, że pies z nim nie rozmawia, bo przecież w bajkach psy mówią. Dzieci dobrze odróżniają prawdę od fikcji. A co do marzeń? Nadal je mamy i pewnie równie nierealne i głupie jak książę i koń - tylko np. marzymy, że facet po ślubie skończy pić albo że kiedy skończymy te ciężkie studia będziemy mieć super pracę, a nasze dziecko będzie kochane i nigdy nie powie o nas "moja stara".

tez bede tlumaczyc corce ze nie ma czary mary hocus pokus i jak bedzie chciala pieknie wygladac to nie za dtoknieciem rozdzki tylko przy pomocy skalpela :)