Jak to w końcu jest?

Niedawno zostałem ojcem i z własną żoną nie mogę się dogadać. Wstaję w nocy do dziecka, karmię, przewijam, oprócz tego standardowo pomagam w domu czyli gotuję, sprzątam itp. Żona jednak uważa że za mało uczestniczę w domowym życiu i urządzała mi codziennie o to kłótnie. Oskarżała mnie o to, że pewnie mam kochankę, że jej już nie kocham i nie zależy mi na dobru dziecka. Ok. Wzięłem w pracy miesięczny bezpłatny urlop i też jest źle. Teraz urządza mi kłótnie o to, że nie pracuję, że z dzieckiem pójdzie pod most, że zaniedbuję moje męskie obowiązki itp. Ja już mam dość tego, jak dogodzić takiej kobiecie??

WIDZISZ??TAKIE SA KOBIETY. A TAK NA SERIO TO PO SLUIBIE CZY PO URODZENIU DZIECKA ZYCIE ZMIENIA SIE O 180 STOPNI. TO NIE JEST TAKA ROZOWA BAJECZKA MUSISZ sie nauczyc z tym zyc . tak juz bedzie.

Problem zawsze leży po środku, a w związku trzeba ze sobą rozmawiać szczerze, otwarcie, kawa na ławę. Tylko tak rozwiązecie problemy. A jeśli żona nie chcę słuchać... to wyślij ją do lekarza :>

Po porodzie kobieta jest mocno rozchwiana emocjonalnie. Ma huśtawki nastrojów, zaburzoną gospodarkę hormonalną w organizmie, poza tym przemęczenie (wstawanie w nocy do dziecka, dieta matki karmiącej i sam bardzo męczący poród) to wszystko składa się na ogólne rozdrażnienie i poczucie ze "samej nie wie się co się chce, ale cokolwiek się zdarzy jest źle) Z biegiem czasu to minie. Trzeba zacisnąć zęby i przeczekać ten trudny okres.

porozmawiaj z nia moze ma jakis problem po porodzie depresja czy cos w tym stylu i odbija sie to na tobie chociaz nie powinno szczera rozmowa jest Wam potrzebna powodzenia!!! http://666zielony666.posadzdrzewo.pl

hehe, że też mój taki nie był. Sama sprzątałam, gotowałam, zajmowałam się dzieckiem, prasowałam, a i tak miałam czas na to żeby wszystko (no prawie) było uprasowane. Spałam wtedy kiedy dziecko i byłam dość często wypoczęta. Pretensje też miałam do męża, że mi "nie pomaga" i jak sobie myślę to niby co on miał robić skoro ja przez dzień zrobiłam wszystko. NO nie miałam siły na seks ale z czasem i to stało się codziennością. Człowieku TY ZA BARDZO SIĘ ANGAŻUJESZ co byś nie zrobił to i tak dla kobiety będzie źle. I to mówi ci kobieta. JAK MA SIĘ CZEPIAĆ TO I TAK BĘDZIE. Pozdrawiam. Weź ją wyślij do kosmetyczni lub do fryzjera w poniedziałek. Ty się zajmij dzieckiem. Może jej przejdzie czepianie się.

Ech, kobieta po porodzie przeżywa huśtawki emocjonalnie, do tego nowa sytuacja, zmęczenie, trud wychowania malucha ..... musisz to jakoś przeczekać. Z tego co piszesz to dużo pomagasz żonie. Niektórzy wogóle nie uczestniczą w wychowaniu dziecka. Mój maż też robił tylo co Ty piszesz i dla mnie była to duża pomoc i bardzo jestem mu za to wdzięczna i go doceniam. Także myślę, że to minie - musisz przeczekać :)

Boze ile bym dala zeby mi chociaz RAZ W ROKU ktos cos ugotowal :) fajny facet jestes ;) przeczekaj trudny okres zony, wszystko wroci do normy .... chociaz ja u siebie nie pamietam takich momentow :) Wydaje mi sie, ze jestem milsza dla otoczenia po porodzie ;>

daj spokój. Moj nie gotuje ,nie srzata,nie przewija itd Zbyt duzo pracuje.Ja nie zrzędze.

depresję się leczy, w końcu nikt nie odpowiada za to jak się czuje...może żona ma jakieś problemy zdrowotne o których nie mówi, może to anemia albo jakies bóle po porodzie... nie piszesz kiedy żona urodziła....podonbno najtrudniejsze są pierwsze 3 miesiące: przyzwyczajenie do nowej roli, kolki u dziecka, ustalenie rytmu dobowego itp... zamaist się kłócić rozmawiaj z żoną, wypytaj ją czemu się tak czuje, zaproponuj może rozmowę z psychologiem

jak już wziąłeś a nie wziełeś Panie duży :P jak robisz coś,sprzątasz a ona Cie pochwali albo coś innego,podziekuje czy coś w tym stylu to powiedz jej że potem mówi Ci że i tak nic nie robisz,a jak już Ci tak mówi to by wyszło na jej to nie rób wcale,bo lepiej nic nie robić i mieć opiep...niz robić wszystko i tak samo słyszeć opiep... ja od mojego faceta nie wymagam by po pracy sprzątał czy gotował,on pracuje ja zajmuję się resztą,w nocy to ja wstaję a nie on. Jest coś takiego jak depresja poporodowa,sama przez nią przeszłam,ale ja wolałam popłakać,pomarudzić nad swoim życiem niż opieprzać faceta,który jest moim oparciem ;) bo wieczorem byłam tak padnięta,że zasypiałam na stojąco :P

a to powoduje rozdrażnienie,wstawałam w nocy co 1,5 godziny czasami co 2 lub 3 teraz mamy kolejne nocki zawalone,bo mały ząbkuje i to bardzo boleśnie no i wstaje znowu co 2-3 godz,ech niech ten czas szybko leci,bo nie wyrabiam:) tatusiu początki zawsze są trudne

Dziękuje za wszystkie wypowiedzi. |Psychologa już proponowałem abyśmy się oboje do niego wybrali to mi powiedziała tak: sam idź się lecz debilu. Ona mi nie dziękuję. Ona nie docenia tego co robię. Posprzątam - ma pretensję że traktuję ja jak ułomną bo sama umie odkurzać. Nie odkurzę - ma pretensję że ona wszystko musi robić. Zajmę się dzieckiem - ma pretensję że robię z niej wyrodną matkę. Nie zajmę się dzieckiem - ma pretensję że mam kochankę i mam iść do niej. Pracowałem - miała pretensję że nie obchodzi mnie ona i dziecko. Nie pracuję - nadal twierdzi że mnie nic nie obchodzą. Ja rozumiem i staram się zrozumieć że przeszła ciężki okres, ale chyba to nie powód aby wyżywać się na mnie i zamieniać nasze życie w piekło.

!!! :P

Prawdopodnie jej przejdzie :) To hormony ciażowe jeszcze szaleja. Albo ma baby blusea. A czy przed urodzeniem dziecka tez taka była ? Jezeli miała już wczesnej takie zapędy , to współczuje chłopie dalszego życia z wriatką. A jeżeli była inna , tzn. normlana, to za jakieś 2-3 miesiace powoli zacznie wszystko wracac do normy . Też tak miałam , no moze nie tak jak twoja żona, ale coś w tym stylu , przeszło jak sie na dobe ogarnęłam z obowiazkami . Bo widzisz, dla kobiety pierwsze dziecko , to jak kubeł zimnej wody , w gazetach opisują jak to cudone i sielankowe jest życie z maleństwem przyniesionym do domu ze szpitala, jakie zycie jest wtedy bajkowe jak już ma sie dziecko przy sobie . A tu doopa , pierwsze parę tygodni jest nie fajne , dziecko jest strasznie absorbujace, ja myślałam że już zawsze będe taka udręczona , ale pierwszy uśmiech dziecka dał mi nadzieje ze moze byc lepiej i było ! Relacja z mezem na poczatku też była nieciekawa, wiadomo zaczyna sie nowe życie i choć córeczka była wymarzona i wyczekana to jednak sytuacja nas przerosła. Dopiero po kilku miesiacach nauczylismy sieżyć na nowy sposób , teraz jest super . Życze tego samego i tobie :)

Tak się zachowuję odkąd dowiedziała się o ciąży. Oczekiwała ode mnie, że będę jeździł z nią na każde badanie, do wszystkich lekarzy. Gdy odmawiałem bo przecież pracowałem to skarżyła się całej rodzinie i nie raz wszyscy zbierali się i nade mną mak trzęśli jaki to ja zły bo ciężarnej żonie towarzyszyć nie chce. Ok. Jeździłem z nią wszedzie. W robocie dostałem dyscyplinarkę za ciągłe nieobecnosci.Cudem znalazłem inną. Myslałem że jej przejdzie, zrobiło się jeszcze gorzej. Przed południem urzadziła mi kłótnie o to że zaproponowałem aby poszła sobie na spacer czy też na zakupy, ja z dzieckiem posiedzę. Wyszła z domu, do tej pory jej nie ma, telefon wyłączyła.

zachowywałam. Efekt końcowy był taki, że mąż znalazł sobie kochankę i mnie zostawił dla niej. Byłam w szoku, ale jak sobie uświadomiłam jaka byłam upierdliwa, nie miałam i nie mam mu tego za złe. Oczywiście musiało trochę czasu minąć zanim dotarło do mnie, że to przeze mnie nastąpił rozpad małżeństwa.