Czasami mam ochotę paść na twarz i płakać nad swoimi grzechami.

Mamy okres świąteczny, jak zawsze co roku byłam na uroczystej mszy w Sanktuarium w Licheniu. Tam zawsze jest taka świetna atmosfera, jest dużo księży, wszyscy tacy "z powołania". 2 kwietnia była rocznica śmierci JPII i z tego powodu wzięło mnie na refleksje. Czasem mam wrażenie że dotyka mnie głębokie powołanie do służenia Bogu (wstąpienie do zakonu), ale się tego boję. Nie umiałabym chyba się wyrzec miłości do mężczyzny. Wszyscy mnie uważają za twardzielkę, za tą która nigdy nie uroni łzy. Ale czasem mam ochotę w samotności( bo nie jestem wylewna) paść na twarz gdzieś przed ołtarzem i szlochać, że jestem takim złym człowiekiem. Poczuć miłość Jana Pawła II do mnie, choć wiem że on trzyma pieczę nad wszystkimi i nas kocha. Tak na prawdę to zawsze jak oglądam zdjęcia naszego Papieża to mam ochotę się rozpłakać. Jego dobroć była tak wielka, że aż przechodziły dreszcze. Założę się, że każdy, nawet niewierzący, nawet najgorszy grzesznik chciałby się do niego przytulić i poczuć Jego moc. Bo to święty człowiek. I mam nadzieję, że do beatyfikacji dojdzie niebawem.

jestes dziewica ?

Piekny wywód:) Ja bym bardzo chciała się do niego przytulić albo chociaz byc blisko...

religijnej i przydałaby ci się poważna wizyta u lekarza psychiatry.

dawno nie czytałem tak właźidpskiego tekstu,zrób kopie i wyślij do najbliższej parafii,albo najlepiej sama zanies do dyżurnego zboka,to ci zbada poziom twej wiary między nogami

nie rozumiem waszych postaw :O co napisałam źle?