a mi się nie chce żyć

a mi się nie chce żyć, z chęcią bym dzisiaj ze sobą skończyła. wszystko mam pod górkę, o wszystko muszę walczyć a i tak większość mi się nie udaje. miałam marzenia, ambicje ale na cholerę mi one? jestem skończonym zerem

Ile masz lat?

a jakieś szczegóły????

mam mały biust? nie masz pracy? zerwałaś z facetem? jesteś gruba?

dzien jak codzien.

Mi tez, ale samobojstwo to nie ucieczka, to ostatecznosc. Walcz do konca, dla siebie i dla najblizszych.

Kant

mam 29 lat, męża, swoją firmę ale za co się nie wezmę to spierd..ę. zaczynam brzydnąć, ot uroki wieku, mąż mnie denerwuje, a firma zaczyna się sypać. mam tysiące pomysłów, większość z nich już spierdzieliłam, topiąc w tym nie małe pieniądze. nie mam już siły na walkę.

niby próbować można całe życie ale jakim kosztem?

ja mam 24 lata i jedyne co mam to praca. nie mam przyjaciol, znajomych prawie wcale z mojej winy, mieszkam z rodzicami, rzucilam studia bo mnie nudzily i przegrywam zycie. faceta nie mam od 3 lat, nie moge sie pozbeirac po ostatnich zwiazku. kto ma gorzej.

wszyscy deprechę mają , już myslałam że tylko ja mam doła .

ja mam podobnie

zerwała z facetem już 3 lata sama się męczę i na razie nic nie wskazuje że coś się pozmienia :(

Cokolwiek się nie napiszę to i tak nie bardzo pomoże... Musisz sobie jakoś z tym poradzić... Każdy ma gorsze dni...a nawet ochotę umrzeć... Ale pamiętaj że PO KAŻDEJ BURZY WYCHODZI SŁOŃCE! :)

pomyśl sobie że takich jak Ty jest sporo, może to słabe pocieszenie ale jak najbardziej szczere

ludzie jeszcze tyle zycia macie przed soba, jutro moze sie wszystko zmienic

a ja pracy nie mam skonczyłam jedne studia drugie skoncze za ponad rok - teraz jestem na zaocznych i chyba sie na dziecko zdecyduje bo ta bezczynnosc mnie dobija a tak bede miała zajecie

zapomnialam dodac ze jestem kompletnie nieprzystosowana do zycia, mam 25 lat prawie i zatrzymalam sie gdzies w liceum, nie umiem dorosnac i nawet nie chce. mam mase kompleksow, niska samoocene, nie moge nikogo znalezc bo wszystkich skreslam na wejsciu, nie umiem sobie poradzic z porzuceniem przez mojego byłego (po 3 latach...) i ogolnie niezaciekawie. ale ku pokrzepieniu - trzymam sie i umiem sie usmiechac. boje sie tylko, ze wpadne w depresje, to chyba jedyne czego sie boje.

też mi się nie chce żyć. mam 20 lat. jestem na wymarzonych studiach. mam kochajacego chlopaka, z którym jestem od lat 2, a mieszkamy ze soba ponad rok czasu. wszystko niby ok, ale ja mam dopiero 20 lat a czuje sie jak stara żona. czuje ze trace, a przedewszystkim nie odnajduje sie w roli "żony" i gospodyni domu. :(