Jak walczyć z Depresją będąc samej ....

aktualnie jestem na bezrobociu codziennie wstaje . patrze cos na kompie cos porobię obiad itp ... i spac ... nie mam do kogo wyjść ... gdy budze sie z rana to odrazu myśli ... "znowu" nie mam siły na nic nawet na wstanie ... kiedys bylam zadbana .. w szkole zawsze z kims pogadalam ... bardzo towarzyska ... a teraz przytyłam chyba z 15kg ... włosy w kitke byle jak ... zero makijazu ... fajnych ciuchów .. bo w nic juz sie nie mieszcze ... i wyglądam jak parówa ... patrze w lustro to ryczeć mi sie chce .... przestałam miec ochote na co kolwiek .. nawet na wyjscie z domu ... nie pamiętam kiedy ostatnio wyszłam ... płacze co drugi dzien bez powodu ... nie mam na nic siły ani checi ... z checia bym spała całymi dniami i nocami bo to mi sprawia jedyna przyjemnosc ...

znalezc cel,postawic sobie jakis cel,zaplanowac dzien, tydzien,jakas czynnosc...

tylko ze ja nie mam co planowac .... nic mnie nie interesuje ... zalwazylam ze nawet nie mam tematow zeby z kim kolwiek o czyms pogadac .. jakbym sie zamknela....

Wychodzić nawet samemu...na spacer, na zakupy, na rower. Ruch przyda Ci się i dla psychiki i dla zdrowia... Ja też dwa lata temu wróciłam do rodzinnego miasta, bo tu dostałam pracę, zaraz potem zakończyłam związek... było ciężko. Przez 5 miesięcy nie miałam do kogo wyjść poza pracą i rodziną... potem poznałam nowych ludzi, stopniowo, nic na siłę. Dziś mam z kim się spotkać na kawę, wyskoczyć na jakiś wypad, a jak nie ma z kim, bo innym akurat nie pasuje, biorę rower albo psa i śmigam w teren... teraz właśnie wypowiedziałam umowę z pracy... szukam nowej... nie wiem gdzie skończę... być może będę musiała zaczynać wiele spraw od nowa... ale wiem, że będzie dobrze, że trzeba wychodzić do ludzi i do świata nawet jak się nie chcę, wbrew sobie, gdy dopadają nas złe myśli...

Jest jeszcze jeden sposób też wypróbowałam - wolontariat. Pracowałam z dziećmi w domu dziecka...warto zwłaszcza jak aktualnie nie masz zajęć. Poza tym aktywne poszukiwanie pracy! To powinien być Twój cel numer jeden.

wiem ze czujesz ze nic cie nie interesuje i czujesz sie jakbys do niczego sie nie nadawala.cel znajdz jakikolwiek ktory mozesz osiagnac i ktory da ci lepsze samopoczucie.mowisz ze utylas moze zajmij sie dietka i ruchem.do tego nie potrzebujesz nikogo lub znajdziesz przyjazne duszyczki na forum dietowym.to ci troche pomoze i bedziesz miala cel.najpierw trzeba przemoc to ze czujesz ze nie chce ci sie i nie masz sily. niestety wiem jak jest ciezko.

najgorsze jest uczucie ... jakbym ciągle była ospała ... wszystko mnie boli nawet rece .... cxzuje sie jak taka roslina ...

:( :( :(

sama mam depresję, mi nawet leki nie pomogły, też przytyłam, ale nie 15 a ze 40 kg. Nic mnie nie cieszy, nie interesuje, pracę mam i to sobie cenię ale wiadomo z ciągle zmęczoną zapuszczoną babą nikt się nie zaprzyjaźnia. Faceci traktują mnie jak powietrze, ale lepsze to niż wyśmiewanie czy dokuczanie. Nic, tylko się powiesić. Są dni kiedy myślę że trzeba się odważyć zakończyć takie życie, bo to nie życie, ciągle coś boli, jak nie dusza, to ciało.

Taaa,tylko w tej sytuacji ratuje Cię wolontariat... Przyjmą Cię chętnie,bo tam zawsze brakuje rąk do pracy,poznasz nowych ludzi,a oni Ci pomogą się otrząsnąć i może jakaś praca się znajdzie za pieniądze... :)

Znam samotną matkę co ma z dzieckiem 900 zł i dostaje dodatek

wiem ze nie masz ochoty ale ona nie przyjdzie sama.na poczatek witaminki, moze deprim do tego.malenkie cele.spisz na kartce wieczorem co zrobisz nastepnego dnia i to wypelnij, potem pojdz na spacer dla zdrowia, kup gazete i poczytaj w parku na powietrzu.juz bedzie inaczej,im wiecej siedzi sie w domu tym ciezej z niego wyjsc, potem dochodzi nienawisc do ludzi, czlowiek staje sie dziki wiec trzeba probowac.ja przy pierwszym wyjsciu po tygodniu siedzenia w domu mialam ochote plakac mialam wrazenie ze kazde widzi ze jestem zerem-bo za to siebie mialam. rano jak wstajesz usmiechnij sie do siebie w lustrze i powiedz sobie ze jest nowy dzien ktory jest poczatkiem twojego lepszego zycia,zadbaj o siebie bo to cieszy najpredzej.poszukaj pracy lub wolontariatu ktory pomoze ci podniesc samoocene. poza tym psycholog.bez tego jest ciezko.

mmmmmmmmmmmmm teraz tez dziczeje powiem ci szczeze ... i wlasnie mam taka jakaas nienawisc do ludzi ... nawet jak sie spotkam z rodzina to mam wyzuty ze nie powinnam przyjsc bo nic nie mowie ... i zamulam ... i stwarzam jakas atmosfete dretwa swoja osoba a co do wychodzenia na miasto to powaznie zdziczalam bo jak wyjde to czuje sie jakas osaczona ze kazdy na mnie patrzy i smieje sie za plecami ... przechodze kolo jakis facetów ... to zaczynam czuc napiecie i strach ... ze pewnie pomyslą ... ale locha ... :( strasznie przytylam i jakos przez to przestalam juz calkiem wychodzic z domu .. strach przed negatywną opinią ... :(

to najpierw pocwicz i podietkuj w domu a jak sie lepiej bedzie czula sama zesoba to wtedy wyjdz:)

mam jakis taki uraz ... bo kiedys w gimgazjum byłam pulchna ... i wiecznie mnie przezywały ze jestem gruuba ..... ale gdy wyszłam z gim .. liceum .. to schudłam ... poznawałam co chwile to nowych ludzi, byłam adorowana podrywana ... ale pod koniec szkoly mialam tam pewne problemy ... serducho mi zaczelo mocno walic i zaczełam mocno sie stresowac odpowiedziami ... i znowu zaczol sie smiech ze mi rece lataja ... teraz po szkole .. siedze w domu przytylam i boje sie spodkac starych znajomych ... jak zobacza mnie w takim stanie ... 15kg wiecej :(((((((

mmmmmmmmmmmmmm ostatnio wlasnie robiłam sobie diete przez tydzien cwiczylam jadlam mniej niz zawsze i o wiele lepiej sie czulam ... ale nagle zrezygnowałam nie wiem czemu .. znowu zaczęłam rzucać sie na smażone miecho ... :( gdybym miala chodz jedna kuplele gdzie bym z nia gdzies wychodziła ... a tak to samej teraz kazdy poszedł swoimi Ścieszkami .. kazdy ma swoje problemy ...

nawet ostatnio byłam na basenie ... ale jakos przykro mi sie zrobilo .. ze tam sama szlam , a i sie do kogo odezwac ani nic ... i tez strasz ze spotkam kogos znajomego :( i zobaczy ten mój trzesący sie brzuch jak galareta i uda wielkie kurde ja mam dopiero 23 lata a czuje sie jakbym miała z 60 ...... boli mnie to ze keidys mialam inne zycie nigdy sie niczym nie przejmowałam zawsze uśmiechnięta ... towarzyska .. a teraz juz chyba z 8 przechodniów na ulicy mnie pytalo czy cos sie stalo ze mam zata smutna mine .... szok ... zawsze sama i sama ... a jednoczesnie tak sie do tego przyzwyczailam ze gdy mam okazje z kims pogadac to nie mam o czym i jest nudno ponuro ...

powiem ci ze sytuacje mam bardzo podobna, tez obecnie nikogo przy mnei nie ma bo sie wyprowadzilam daleko i stad moje dzieczenie.pulchna bylam jako dziecko potem schudlam znow utylam i teraz schudlam i wygladam dobrze podobno ale ja widze w sobie wiecznei cos nie tak i sie pesze.na przekor temu staram sie dzialac, bo wiem juz ze potrafie lezec i plakac lub pic.robie cokolwiek zeby tylko cele sobie stawiac i nei wracac do tego marazmu. codziennie zaczynam nowe zycie bo nie zawsze sie udaje wytrwac w postanowieniu. najsmieszniejsze w tym wszystkim jest to ze potrafie myslec ze nei chce byc na tym swiecie bo...(i tu dluga lista)a jednak robie wszystko by ludzie mysleli ze nie mam problemow by nie widzieli we mnei kogos komu trzeba wspolczucic. najtrudniej jednak zaczac, a osoby z depresja zaczynaja na nowo kazdego dnia.a jakie wojewodztwo jestes?:)

sorki za literowki ale klawiatura mi nawala."wspolczucic":Dło matko:D

zach pom .... równiez nie okazuje to innym ... ale juz kilka razy usluszalam opinie ze jestem jakas zamulona i nieprzytomna.... ciągle sie zrażam .. byle cos na moj temat i zaraz lece w kąt z płaczem ... zak dziecko ...

i nie wiem co robić ...

dokładnie tak samo jak opisujesz, tylko, że ja zaczełam leczenie i miałam nawet skierowanie do szpitala, wszystko przerwałam bo po co? nie widzę najmniejszego celu. codziennie płaczę z samotności i może to głupio zabrzmi, ale z nudów też. czasem nawet mam ochotę gdzieś wyjść, to szybko mi sie przypomina, że jestem gruba , brzydka a znajomych już dawno nie ma. Na szczęście bardzo dużo śpię i nie mogę się doczekać wieczora, kiedy mogę zasnąć i zapomnieć na chwilę o życiu. Budzę się o 10 i myślę 'o k**a, nie...'

i tak samo jak juz czasem postanowie wyjsc na zewnatrz to wydaje mi sie, ze wszyscy sie na mnie patrza, obgaduja i smieją. wydaje mi sie, ze wszyscy sa przeciwko mnie, nikt mnie nie lubi, jestem nudna i glupia dlatego nawet nie probuje nawiazywac nowych znajomosci.

kiedys jak bylam w gim ... to pamietam ze jakos jak mnie nazywali gruba to robilo mi sie przykro .... ale zaraz zapominałam... bo mialam u boku przyjaciólke nie wiem moze teraaz tak to biore do siebie bo udalo mi sie wyjsc z brzyduli na pare lat .... a teraz czuje ze znowu w nia wlazłam

uh szkoda ze drugi koniec polski ale mowia ze jestes smutna i zamulona bo masz taka mine wiec to ja trzeba zmienic.ja taka bylam w liceum i ciagle mnie pytali czemu jestem smutna, poszlam do innej szkoly zdala od ludzi ktorzy mnie znali i dalam sie poznac od innej strony wiecej mowilam, usmiechalam sie ale nie dalam sie wykorzystac.nie maja mnie za smutna raczej za powazna z wygladu ale z charakteru za calkiem inna wiec cel wypelnilam.mina i zagadanie to pierwsze co trzeba zrobic.glupie rzeczy daja radosc np robiac zakupy przed swietami mowilam wszystkim wesolych swiat i czulam sie taka mila i dobra i od razu myslalam ze wszyscy mnei tak postrzegaja,bylo mi lepiej.mysle ze bycie dobrym i pomoc innym pozwala nam na siebie spojrzec bardziej przychylnym okiem.

to jest straszne !!!! czesto jak zasypiam marze o tym ze nie latają mi ręce , nie strzelam buraka przy byle czym nie wali mi mocno serce, jestem pewna siebie i chuda .... dlaczego tak nie jest

mmmmmmmmmmm tez jestem miła dla wszystkich .... ale kazdy mnie odbiera jakos inaczej ... pamietam jak pracowalam pare miesiecy to krązyła opinia ze jestem powazna i dumna ... jestem osobą raczej taką co nie potrafi wchodzic komus w tyłek i kiedy widze niesprawiedliwosc odrazu sie buntuje ... dlatego czesto mialam na pienku z kierowniczką .... bo ona zawsze opierniczała osoby pracowite a tych co nie robili nic tylko debili z siebie robili to nic nie gadała .... niewiem ale nie znosze sztucznego usmiechu i podlizywania ... dlatego w liceum tez mi bylo ciezko bo wychowawczyni tez mnie atakowala .... nie wiem czemu .... :( cos we mnie chyba jest ze kobiety mnie nie lubią

bo to usmiech otwiera serca innych.drobny zarcik i tyle.pomoc z szerokim usmiechem wlasnie,nie powaznie tylko tak calkiem na luzie jakby co chwile ktos cie prosil o pomoc.podejscie do ludzi to psychologia.

moze ta wrogosc do kazdego powoduje ze zachowuje sie jak zachowuje ... ale mialam takie przypadki ze bylam mila i uprzejma a zawsze byly niemile uwagi ... i jak na to reagowac

na niemile uwagi najlepiej nie reagowac,udawac ze nas nie dotknely i tyle nie nabzdyczac sie i tyle a jak cie ktos denerwuje to sie wydrzec i juz ulzy i nikt nie podskoczy.ja tak mialam ze wydarlam sie na jedna osobe troche bez powodu ale zle cos ubrala w slowa a ona teraz sie do mnie normalnie odzywa i ja do neij tez jakby sie nie zdarzylo,kazdy dzien to czysta karta.zeby nie tarzac sie w zlosci, bo to nas tez doluje.wtedy swiat wydaje sie zly i nam tez jest zle.ciezko jest dostrzegac pozytywy jak ma sie chec siedziec i plakac ale trzeba pomyslec do czego to doprowadzi o co nam da. lista wad i zalet uwierz mi ze siedzenie z posepna mina to tylko wady:)