Jestem nieśmiała, nie potrafie powiedzieć nic mądrego przy nowej osobie

Pewnie mnie wyśmiejecie, no ale trudno, muszę się wygadać. Jestem na pierwszym roku studiów i z nikim praktycznie nie rozmawiam. Mam może 3 koleżanki z grupy z którymi rozmawiam na tematy "szkolne". Gdy jestem w większej grupie nie mogę z siebie nic wykrztusić, prócz "tak", "nie", czuje pustkę jak na mnie się patrzą inni... A niedawno usłyszałam przypadkiem że przez to że nie rozmawiam z innymi jestem uważana za wyniosłą i taką co ocenia innych z góry. Przykro mi z tego powodu, bo zawsze chciałam mieć paczkę znajomych... A co przyszło co do czego, zaczął się rok szkolny, nowe miasto ja zamiast poznawać ludzi spędzałam czas u chłopaka, nigdzie z nikim nie wyszłam i w ogóle... Tylko mój chłopak i właściwie przyjaciółka dobrze mnie znają. A nie wiem czy uważają mnie za ciekawą osobę... Gdybym taka była miałabym z innymi tematy do śmiechu, plotkowania? A ja tak nie potrafię... Ja ogólnie dobrze czuje się taka jaka jestem, ale czasem czuje się taka żałosna, że świat mnie miażdży właśnie w kontekście kontaktów osobistych. sorry że takie długie, ale głupio mi narzekać tak tym 2um osobom które chciałyby mnie wysłuchać z jakąś taką życzliwością.....

na co Ci wielu fałszywych znajomych?

jak jestes ładna to nie masz sie czym martwic :)

wiem, że to niemożliwe ale chciałabym być dla wszystkich dobra i przez wszystkich akceptowana. Dobrze się czuje, tylko wtedy gdy nikt nie ma do mnie żadnych pretensji. Kąśliwe uwagi ranią mnie bardziej niż innych i na dłużej zostają w pamięci. Ciągle analizuje co źle zrobiłam... Wiem, że to bardzo głupie, ale naprawdę chciałabym być lubiana. A zawsze raczej stałam bardzo z boku grupy .. w każdym etapie życia

i zasze tak będzie :) nie licz, że z dnia na dzień zmienisz się diametralnie :p zadaj sobie jednak pytanie: czy naprawdę zależy Ci na KAŻDEJ osobie z grupy studenckiej? czy z każdym chciałabyś się zaprzyjaźnić?

stwierdzenie, że chcesz być przez wszystkich akceptowana. A czy Ty akceptujesz wszystkie osoby w swoim otoczeniu?? nad niesmiałaością można popracować, możesz np załatwić sobie jakąś weekendową pracę. Chodzi mi o pracę z ludźmi. Po miesiącu odzyskasz "język w gębie".

Nie znam ich nawet na tyle żeby mogło zależeć na kimś bardziej. Nie znam ich na tyle żeby kogoś nie akceptować. Większość nawet nie wie jak mam na imię - taaak. Po prostu tak jest, zapominam języka w gębie przy "obcych", a nawet przy rodzinie jak zbierze się więcej osób i mam o czymś opowiedzieć. A jak wiem że ktoś ma do mnie negatywny stosunek tooo wtedy palnę ze stresu zawsze jakąś gafe, coś głupiego i to na maksa żenującego, co sprawia że coraz bardziej się krępuje i bardziej... I nie mam pojęcia skąd to się bierze i jestem naprawdę zła na siebie w tych momentach. Hmm już samo pisanie z wami sprawia że już mi lżej... Ale praca z ludźmi to chyba to czego potrzebuje - naprawdę (choć przechodzą mnie dreszcze na tą myśl)

mieliście taki etap w życiu "chorobliwej nieśmiałości", która była przyczyną większości waszych problemów? zmieniliście się? wiecie ja mogłabym sobie poradzić z tym że nie istnieje dla większości, to nie byłoby bolące... ale fakt że robie z siebie debila i ograniczonego pustaka przy osobach które mnie nie lubią ot tak po prostu zwala mnie czasem z nóg. To się ciągnie od gimnazjum i pogłębia tylko... Gdy trzy lata temu poznałam obecnego chłopaka to jakby mi przeszło, przestałam się przejmować i cieszyłam się że dzięki niemu się zmieniłam w silną osobę, a kilka tygodni "lęk" wrócił. I wiem, że sobie muszę z nim poradzić, poradzę... Dzięki że odpisujecie, głupio prowadzić monolog...

ja miałam etap chorobliwej nieśmiałości iw gruncie rzeczy nigdy się z niej nie wyleczyłam (wbrew pozorom) :) ale dzisiaj niestety nie mam czasu gadać, bo idę spać :D dobranoc

Szukanie akceptacji wynika z niskiej samooceny. Strach przed kompromitacja ze powiesz cos glupiego tylko napędza błędne koło i bedziesz sie tak stresowac i silic na cos inteligentnego ze w koncu i tak spalisz sytuacje. W zasadzie najczesciej rozmawia sie o pierdołach, rzadko o czyms ambitniejszym, musisz dostosowac sie do tego, że w pewnych grupach ambitniejsze tematy po prostu nie przejda, bo ludzie nie beda mieli za wiele do powiedzenia, lub zawsze znajdzie sie ktos kto szybko zmieni tory rozmowy. Co mozesz zrobic: - miec przygotowany zestaw swoich "unikatow" - przetestowanych jakichs krotkich, zabawnych anegdot, ktore sa pewniakami ze rozsmiesza ludzi (a na pewno sie przy nich nie skompromitujesz) - podsuwanie tematow "ludzkich", do plotkowania, gdzie kazdy moze dorzucic jakies trzy grosze, np. seriale, filmy, zdrady, zycie gwiazd, wydarzenia sportowe, kino - tematy kontrowersyjne, ktore automatycznie wzbudzaja jakas dyskusje, sprzeciw lub aprobate (homoseksualizm, zdrady, romanse) - ZADAWAC PYTANIA,LEKKO DRAZYC TEMAT jakiejs osoby, zwykle znajduje sie jakies polaczenie czyjegos tematu ze swoim zyciem wiec mozna wtracic cos malego o sobie - trening, trening, trening (rozni ludzie, rozne grupy) - w gronie studenckim tematy szkolne jak najbardziej ok, pod warunkiem ze prowadza do czegos niezwiazanego ze szkola zeby nie bylo za nudno Byłem w tym miejscu co ty, kiedys:) ogolnie im czesciej bedziesz probowac, tym czesciej bedziesz widziec ze to nic strasznego, ze nikt cie nie potepia, wysmiewa, nabierzesz wiekszej pewnosci i przekonasz sie ze da sie.

ale dlaczego tak mi smutno- autorko myślę, że mamy ze sobą dużo wspólnego, z tym , że ja taki okres przechodziłam przez 3 lata lo, wszystko zmieniło się na studiach bo byłam skazana tylko i wyłącznie na siebie, czy chciałam, czy nie musiałam się przełamać i walczyć z "nieśmiałością". Nie chcę Cię tu martwić ale natury nie da się oszukać, takie już jesteśmy i takie będziemy jedynie można to łagodzić i stawiać sobie kolejne cele, wyzwania, które mają nas wzmacniać i zmuszać do relacji z otoczeniem.

Nieśmiałość - jak się jej pozbyć? Poznaj najskuteczniejsze sposoby walki z nieśmiałością... http://zlotemysli.pl/fantastyczne,1/publication/show/6407/niesmialosc-jak-sie-jej-pozbyc.html