Fantazjowanie- normalne czy chorobliwe?

Od zawsze lubiłam fantazjować, odkąd pamietam kładłam się do łózka i wyobrażałam sobie różne rzeczy (nie jakieś marzenia erotyczne, tylko np. myślałam jakby to było, gdybym była popularną aktorką albo gdybym wyjechała za granicę i wszyscy mnie podziwiali hehe). Ok 2 lata temu skończyło się moje wesołe życie, skończyłam liceum i zaczęła się dorosłość. Rozstałam się z chłopakiem i przez długi czas byłam ciągle smutna, ciągle samotna. W tym czasie coraz częściej odpływałam w świat marzeń i tak mi już zostało. Prawie codziennie przed snem i po przebudzeniu rano przez jakieś 15, może 20 min marzę sobie o byciu podziwianą, o księciu z bajki, o miłości. Zdarza mi się też odpłynąć w ciągu dnia. Np nie mam co robić, albo długo jadę autobusem, stoję w korku i jestem w lepszym świecie. Zaznaczę, że zazwyczaj te marzenia są podobne, mam ułożony taki scenariusz, postacie.. Powiedzcie mi, czy to jest normalne? Czy to jest reakcja na brak miłości w życiu, samotność?

up

slyszalam ze to jest nawet wskazane bo wplywa na podswiadomosc i przyciaga pozniej szczescie w zyciu, no ale ja tam sie nei znam na tych wszystkich filozofiach :P

Też chciałabym wiedzieć:P A moim zdaniem to chyba tani i przyjemny sposób oderwania się od rzeczywistości:) Jedni idą w alkohol czy dragi, inni- w ten niesamowity świat naszej wyobraźni gdzie wszystko jest możliwe i takie jak planujemy. Niestety jest jeden minus- mnie osobiście ciężko jest potem się w rzeczywistości odnaleźć i coraz częściej ,,uciekam''. Uciekam przed samotnością, problemami, ludźmi których nie lubię, a z którymi muszę na codzień się widywać.

Ja też tak mam. Przed snem fantazjuję obowiązkowo, rano - nie bo muszę wcześnie wstawać i nie mam na to czasu. W ciągu dnia bardzo często zdarza mi się odpłynąć, najczęściej w autobusie, jak stoję w kolejce itd. Zawsze wyobrażam sobie różne sytuacje, np. co by było gdybym była z kimś w związku, albo jakieś inne w miarę realne rzeczy... Czasem wyobrażam sobie całkowite abstrakcje np. że jestem jakąś gwiazdą, albo że żyję w zupełnie innych czasach. Nie wiem czy to jest normalne. Ja mam tak odkąd pamiętam. Teraz mam 20 lat. To jest chyba po prostu duża wyobraźnia i ucieczka od rzeczywistości...

Czyli prawdopodobnie wszystko ze mną w porządku ;-)