Luśka się odnalazła.

:-) Ja za kotkami nie przepadam. Zupełnie nie nadają się na pasztet a do tego są z gruntu egoistyczne.

I sam nie wiem, co jest większą wadą kotów: ich bezecny egoizm czy brak pożytku kulinarnego.

W przypadku kulinarnego wykorzystania kotów myślę, że to raczej jakaś bariera psychologiczna i kulturowa. Choć,w sumie, nie słyszałam o tym, żeby gdzieś koty jedzono. Chyba, że w momentach ekstremalnych.

Bo nie wyszło. Świetna odpowiedź. :) Brum, zapytuję ponieważ koleżanka obok przedstawiła kota i ten kot mi się podoba. :) Choć ja osobiście nie przepadam za kotami. Nie chcę kota mieć w domu. Ani nie chcę nic wspólnego z nimi mieć. Boję się tych zwierząt. Dlatego też zapytałam czy lubisz koty. :)

Natomiast ja słyszałam, że koty są jedzone w Chinach. I w Warszawie.

W sytuacjach ekstremalnych spożywa się nawet skóry. Co się spożywa w sytuacjach najbardziej ekstremalnych nie będę napomykał, bo to prawdziwa ludzka tragedia. Co do kotów - nie jestem taki pewien, czy nie zdarzyło Ci się, Bróm, nie spożyć jakiegoś futrzaka pod postacią szemranego królika. Swoją drogą, istotnie, w cywilizacji śródziemnomorskiej nie przyjęła się konsumpcja kotów i psów, za to świń i wołów jak najbardziej. A przecież to wszystko pożywne białko.

Nie jadam królików. Nie jestem pewna wczesnego dzieciństwa ale odkąd sięgam pamięcią, królik nie bywał na moim stole.

Bó - strasznie w tej Warszawie. :D

Żałuj, Bróm. Królicztyna to niezwykle wykwintne mięso.

Brum, Ty się nie wypieraj. Nigdy nie jadłaś na mieście, w szybkich budkach pożywienia z mięsem? Nie wiesz co się kryje pod takim hod dogiem czy hamburgerem. Ni to pies, ni gołąb .Fuj.

Jeszcze lepiej! Królik! Nie dość, że biedne zwierzę, to usmażone śmierdzi. Jak można go jeść? Bez serca są co niektórzy!

Bó :D Pewnie, że jadłam :D A im bardziej podejrzana budka, tym było lepsze. A najlepsze z najlepszych było na Stadionie 10-Lecia. Ale było - minęło. :(

Ale zostawmy potrawki z królików i kotów. Jak również smętne dźwięki konstrukcji Jana Sebastiana. Diniu Lipatti także od wielu lat w grobie. Luśka - oto jest prawdziwy problem. Zjawia się i znika. Zabłyśnie na granatowym niebie niby chyży Leonid i zaraz niknie gdzieś za widnokręgiem... Stawiam tezę - Luśka ponownie się głupio zakochała. Głupio, ponieważ nie ma czegoś takiego, jak mądre zakochanie.

Potrawka z królika. Hmm... Ale jak odróżnić króliczynę od ewentualnej kociny?

Nie rozmawiam na temat Luśki.

(Swoją drogą - wczoraj wieczorem wykosiłem malutkiego zajączka. Był taki bezbronny i przerażony hałasem. Ciekawe, czy przeżył, czy może stał się smakowitym daniem wczesnoporannego śniadania lisa albo myszołowa?

Odróżnia się dzięki łapce, którą uczciwy handlarz mięsem pozostawia nie uciętą przy tuszce.

Poradzi sobie.

Wiesz co? Bróm? Odczuwam pewien zawód. Luśka jest jedną z tych kobiet, które jak najbardziej zasługują na życiowe szczęście. Twoja odmowa pomocy koleżance nie robi dobrego wrażenia.

Brum, najzdrowiej omijać tego typu dania. :)

Pewnie, że poradzi. Chyba, że już zeżarty.

Rozmawianie na temat Luśki podczas jej nieobecności wydaje mi się nie do końca na miejscu. A życzę jej jak najlepiej.

Tak wygląda świat - jesz albo jesteś jedzony.

Bróm, czy jeśli się deliberuje o kimś z myślą o jego dobru pod jego nieobecność, to jest to rzecz naganna?

Wygląda na to, że coś zeżarło naszą Bu, ponieważ jakoś tak zamilkła...

Brum, ja bym się nie pogniewała gdybyś o mnie mówiła. Oczywiście tylko wtedy, jeśli głosiłabyś same pochwały.

Bu? Twoje serce jest głodne samych pochwał?

Jestem. Zabolały mnie uszy i jakby mniej słyszę. W każdym razie jestem.

Bó :D O Tobie nie piszę inaczej niż w samych superlatywach. Nawet nie myślę inaczej.

I w jaki sposób ja mogłabym pomóc Luśce osiągnąć życiowe szczęście?