jak to zrobiliście że jesteście w związku???

jestem samotna od pamiętam, nigdy nie miałam chłopaka, tylko krótkie przelotne znajomości. Dlatego mam pytanie - jak to się stało, ze jesteście z kimś. Jak należy się zachowywać, mi jest np głupi na pierwszym spotkaniu całować się, trzymac za ręce, patrzec głęboko w oczy, w końcu nie znamy się, ale z drugiej strony zachowywanie dystansu mija się z celem

Po prostu spróbuj się przespać z nim

ja mojego meza w knajpie poznalam. w sumie to poderwalam go ja bedac po paru glebszych:)) tego wieczoru calowalismy sie ale nic poza tym. a potem to juz poszlo. spotkanie na nastepny dzien, potem jeszcze za nastepny a dzis mamy mala coreczke:))

nie wiem....samo tak wyszło ,długo się znaliśmy chodziliśmy ze sobą ,rozstawaliśmy się często aż przyszedł ten czas kiedy zrozumiałam że go naprawdę kocham i już nie chcę być bez niego ........zakochałam się a on to odwzajemnił.........potem ślub, a teraz .......ach zwykła codzienność i tyle ....:)

Powiedziałem "tak" i stało się. Zostałem "zaobrączkowany". :P ;)

no tak ale jak było np na pierwszym spotkaniu i dalej kto przejął inicjatywę?

A ile masz koleżanko lat? Mam podobny problem.

Hmm..my spotykaliśmy się tak bardziej po kumpelsku, randkami bym tego nie nazwała ;) aż któregoś wieczoru po prostu siedząc razem i rozmawiając nagle zaczęliśmy się całować. Totalnie tego nie planowałam, on też nie :) pociągnęło nas jak magnes do siebie..i od tego wieczoru było jasne, że jesteśmy razem, mimo, że nikt nie powiedział tego głośno :)

21, jeżeli uznasz moje pytania za głupie to trudno, ale ja mam właśnie taki problem, tzn problem w nawiązywaniu bliższych znajomości, nigdy nie potrafie przejść do kolejnego etapu, zawsze wszystko się tak jakoś ciągnie w nieskończoność a potem nagle wypala

autorko mam ten sam problem.. też często nad tym się zastanawiam

dobrze wiedzieć że nie jestem sama z tym problemem:) w takim razie wiesz jak to bardzo utrudnia życie, chciałabym miec kogoś ale nie wiem jak to zrobić

każdy ma swój czas na wejście w związek ja miałam jak Ty aż do 29 roku życia - wiecznie coś się niby zaczynało, potem rozpadało, winiłam siebie ale to była kwestia tego, zę nie spotkałam właściwego człowieka aż pewnego dnia - wszystko zagrało, spotkałam kogoś i wszystko zaczęło nagle zatrybiać nie musiałam się zastanawiać co robić dalej, po prostu działo się samo jak powiedziała mi kiedyś jedna z moich mądrych nauczycielek - kiedy spotkasz właściwego faceta, będziesz wiedziała że to ten i to nie po motylach w brzuchu, ale właśnie po tym, że wszystko nagle zatrybi, wskoczysz w związek tak, żę stanie się on dla Ciebie naturalny oczywiście, trzeba będzie nad nim pracować, ale nie będziesz się zastanawiać, czy masz go pocałować czy nie

W moim przypadku bylo tak, ze najpierw ja wykazalam inicjatywe bo go zaczepilam a potem po prostu bylo czuc ze sie sobie podobamy i reszta potoczyla sie spontanicznie.

co masz robić? zajmować się sobą, rozwijać... bywać w różnych miejscach, niekoniecznie na dyskotekach ja swojego faceta poznałam w chórze zapisz się na języki, na jakieś warsztaty plastyczne, na taniec po prostu dbaj nie tylko o wygląd, ale o swoje zainteresowania i pewnego dnia się spotkacie :D

Kurde jak ja bym się zastanawiała, jak tu kogoś mieć to pewnie daleko bym nie zaszła ;) poznałam chłopaka praktycznie przypadkiem, wszystko wyszło ot tak, samo z siebie. Idąc z nim na spotkanie tego wieczoru, gdy pierwszy raz się całowaliśmy absolutnie NIC nie planowałam. Nawet nie zastanawiałam się, czy on mi się podoba, po prostu go lubiłam i coś mnie ciągnęło do niego. Ehh piękne czasy :) teraz też jest pięknie, ale stały związek to co innego, to coś wypracowanego, a wtedy...żywioł, ogień :) przeznaczenie..albo przypadek, jak kto woli.

hmmm, moze za bardzo chce, za bardzo analizuje, tylko że już poznałam tylu chłopaków i zawsze nic, więc to trochę daje do myślenia. jestem towarzyską osobą, mam wielu znajomych i ciągle poznaje nowych ludzi dlatego mnie to wszystko zastanawia, ale własnie moją największą wadą jest chyba to że za dużo nad wszystkim myśłe, zastanawiam się czy on jest na pewno odpowiedni, czy to czy tamto....

Nie ma sie co zastanawiac, bo takie rzeczy sie czuje...albo facet ci sie podoba i czujesz cos do niego, myslisz o nim albo nie wzbudza on w tobie drzenia serca i tyle.

ok, poznałam ostatnio faceta, który jak to mówisz powodował drżenie serca, wydawało mi się ze coś z tego będzie, ale oczywiście nic... moze ja się do tego nie nadaje... ciągnęło się jakoś przez miesiąc, a potem jak wykazałam inicjatywę to nagle finito a tak nawiasem czy zawsze facet musi byc zdobywcą, jest coś złego w tym gdy kobieta przejmuje inicjatywe i proponuje np spotkania?

Trudno nie analizować - wtedy byłabyś desperatką i kamikadze. Jakaś selekcja musi być, a nie brać wszystko co się nawinie...

Ja nie wiem, co musi facet, a czego nie musi-na własnym przykładzie powiem, że na początku znajomości z moim też inicjowałam spotkania i jakoś go to nie odstraszyło :)

Jeśli kobieta proponuje spotkania to te męskie móżdżki wyobrażają, że już cię mają. A co jest w zasięgu ręki to jednak nie jest takie atrakcyjne, jak to co pozornie niedostępne ;)

ja sama nie wiem autorko..jak to ma być czy wlasnie wolą zdobywac czy dac dziewczynie się zdobywac rowniez..

Na szczęście mój ma mózg, a nie móżdżek więc nie musiałam się bawić w gierki..

try walking in my shoes czyli kobieta też moze proponowac spotkania, od razu mi lepiej bo juz myślałam ze sa jakies puste schematy i tyle... :) :) bo ze mną było tak że on pierwszy zaproponował spotkanie, potem ja zaproponowałam ale nie wyszło bo akurat pracował, potem znowu zaproponowałam no i się spotkaliśmy i było super, więc poszłam za ciosem i zaproponowałam trzecie spotkanie a on stwierdził, ze to nie ma sensu i nie chce się z nikim wiązać

27 lat na karku. Mój problem jest o tyle głębszy, że przez kilka dobrych lat mieszkałam za granicą (studia), w kraju gdzie żyją piękni mężczyźni i po powrocie (bach!) czuję się jakbym mieszkała na jakiejś męskiej pustyni. Żaden Polak mi się nie podoba fizycznie. :( Może i wygląd zewnętrzny to sprawa marginalna, ale jednak nie mogę, coś mnie od nich odpycha, nie potrafię się przełamać. Pewnie zapytacie jakim cudem nie wyrwałam nikogo na wyjeździe... Otóż kochani, co tu dużo gadać - nie ukrywam, że pochodzę z przeciętnej rodziny, nie żadnej zamożnej i po prostu nie miałam kasy żeby imprezować z ludźmi ze studiów :( nie miałam na fajne ciuchy, na wyjścia na piwo, w zasadzie starczało mi tylko na opłacanie roku akad. i mieszkania i to na styk, jedzenie przysyłano mi z Polski. Więcej chyba nie trzeba pisać. :(

ja mojego poznalam za granica. tez nie jestem bogata ale pare razy poszlam do pubu i ktoregos wieczoru natknelam sie na mego facia:))

Teraz stanęłam na nogi finansowo, jestem atrakcyjna (w sumie zawsze byłam) i zdaję sobie z tego sprawę, ale coś się ze mną stało. Nie wiem czy to zmęczenie, czy rezygnacja, ale zaczęłam unikać ludzi, męczą mnie rozmowy, nie patrzę na przechodniów kiedy idę ulicą, nie patrzę ludziom w oczy, ignoruję mężczyzn i w ogóle ludzi, którzy chcą nawiązać ze mną konwersację, którzy otwierają mi drzwi (kontem oka widzę ich uśmiech, ale nawet na nich nie patrzę). Czuję się tak jakbym uciekała przed nimi. Ostatnio dużo o tym rozmyślałam i doszłam do wniosku, że kieruje mną strach. Strach przed tym, czego nie znam, bo w życiu nie miałam chłopaka, nie wiem od czego zacząć, o czym z nim rozmawiać, strach przed tym że się mnie przyczepi a nie będzie mi się podobał i mnóstwo różnych "ale"... do tego jeszcze moja polszczyzna po latach emigracji jest strasznie nieciekawa (pisana nie najgorsza bo zawsze czytam, co napiszę zanim kliknę "ok", ale mowa jest paskudna, bo nie ma w niej czasu na korektę) i boję się wdawać w dłuższe rozmowy z ludźmi, bo nie chcę być odebrana jak dziewucha po zawodówce.

ja poznalam sie z obecnym facetem przez internetowa gre komputerowa hehe przez Tibie ( moze znacie) haha dodam ze w grze nie za bardzo sie lubilismy ;p

może ktoś kto mniej więcej zna się na rzeczy odp na pytanie zadane wyzej?? :) :) :)

hmmm pytanie... tzn czy to moja wina że nic z tego nie wyszło:)