Nienawidze swojej rodziny - wynosze sie do chłopaka

Moja rodzina to jedna wielka pomyłka - ojciec miał schizofremie i matka siłą wydarła mnie w wieku 12 lat z małej wsi do wielkiego miasta po ich rozwodzie. Odrazu były narkotyki , w szkole mnie nie akceptowali ,przezywali ,, wieśniara'' błagałam matkę na kolanach żeby mnie przepisała do innej szkoły jak takie dresiary chciały mnie poważnie pobic- miała to głęboko w dupie. Nienawidziłam kiedy koleżanki mnie opuszczały , jechały gdzieś, lub poprostu kiedy ja gościłam w ich domach. Miały normalne rodziny , a moja m,atka ma ciagle innego faceta , kupuje sobie ciuchy, a mi nie daje ani złotówki . Mojej siostrze kupuje wszystko a mi nie daje nic. Zresztą z moją siostrą nie odzywam się 3 lata bo ona zrobiła mi w życiu straszne straszne świństwo. Nie byłam zorientowana w miejskim zyciu , i ,,kolezanki'' z kl rolowały mnie jak idiotke Całe gimnazjum płakałam, bo byłam niestety duzao ładniejsza od tych tapeciar i miałam przez to okropne piekło ( zostalam pobita w szkole!) Potem z tego bólu zaczełam cpać, wagarować.zadawać sie z cpunami. Byłam lepsza-miałam swoje zdanie. Byłam odwazna , potrafilam odpysknac. Potem poznalam chłopaka , był słodki , kochany .Nagle z nocy na noc - Powiesił się.... Jakoś przeszłam przez gimnazjum , dostalam sie do technikum , poznałam super chłopaka. Kolejna porażka - zaszłam z nim w ciążę którą poroniłam. Przez pol roku lała mi się z dróg rodnych krew , a ja miałam 16 lat. Czułam jakbym wykrwawiała sie na śmierć. niestety potem znów ból- nie potrafiłam poprostu nie być cyniczna po tym co przezyłam. I jestem taka do teraz - Cyniczna , szorstka, zwieszona , smutna. Przeszłam piekło , życie piekło. Nie ufam ludziom , nie potrafie zawiazac przyjazni , nie potrafie żyć z innymi ludzmi, nie potrafie patrzec ludziom na ucicy w oczy. Mam 18 lat i nie mam siły już życ. Che zmienic otoczenie , nie chce widziec juz tego miasta - Warszawy. Jest mi tak ciężko - mój chłopak mieszka sporo km ode mnie , lexcz na weekand jestem u niego. I jestem wtedy najszczesliwsza na świecie , bo kocham wieś , te proste ludzkie przyjaźnie na wsi , mam dość brudnego miasta, a tak w ogole to jestem szczesliwa bo on tam jest ,bo jestem z nim.... Chce zostawic rodzinę i zamieszkać z nim, czuje że już dłużej nie zniosę życia w miejscu w którym praktycznie uszła ze mnie cała RADOŚĆ Z ŻYCIA.