Zaczynam studia. Powiedzcie jak radziliscie sobie na początku w nowym miejscu?

witam :) od pazdziernika zaczynam studia w szczecie. bede wiec musiała tam mieszkac. nowe miasto, nowi ludzie.. nowe zycie:) Powiedzcie mi prosze jak to jest na poczatku, jak sobie radziliscie?

Poszłam, zapytałam, chodziłam gdzie kazali, a z czasem jakoś poszło.

a co studiujesz?

planuję dziennikarstwo :)

rozumiem. jakos bedzie :) najtrudniejszy pierwszy krok a potem to juz z gorki :)

planujesz? czyli nie wiesz czy sie dostalas? czy to studia prywatne?

planuje, rozwazam. Bo w opcje wchodzi tez architektura wnętrz. Jestem mozna powiedziec rozdarta heh..

ale na panstwowej uczelni? wiesz jak jest z przyjeciami - w takim wypadku slowo zaczynam studia brzmi tak jakbys juz sie dostala ;)

Hej, ja własnie kończę pierwszy rok medycyny na UM w Białymstoku. Cóż moge radzić... 1. dobrze jest mieszkać czy studiować z kims znajomym. Dowiedz się, czy do tego miasta nie wybiera się nikt znajomy, jesli tak zaproponuj mu wspólne szukanie stancji. 2. Poszukaj forum swojego kierunku, zorientuj się co ludzie o nim mówią. 3. Pod koniec wrzesnia odwiedzaj stronę swojej uczelni, ja np. już 1 pazdziernika miałam pierwsza anatomię na której mialam zaliczenie:D 4. NIE PRZEJMUJ SIĘ, JAKOŚ TO BĘDZIE !!!

zamierzasz mieszkac w akademiku czy wynajmowac jakis pokoj albo mieszkanie?

raczej akademik, na poczatek.

jak planujesz, to nie dziennikarstwo, dziewczyno :O lepsza architektura, to bardzo dobry zawód.

czy tam architektura wnętrz, też bardzo fajny zawód. po dziennikarstwie to gówno można robić a nie dziennikarzem być.

gdzie ona znajdzie prace po wnętrzach????? Kto z was zatrudnił kiedyś architekta wnętrz??? :O Bez sensu, tego już jest za dużo. Dziennikarstwo tak samo do doopy, wez idz lepiej do roboty laska :O

Bądź otwarta na nowe znojomości, a koledzy i koleżanki z pewnością zadbają o to żebyś się szybko odnalzała w nowym (notabene pięknym) mieście :)

ja radziłam sobie tragicznie :D nie znałam ludzi, nie znałam miasta, nie wiedziałam z kim mieszkam, nie wiedziałam jak się obchodzić z biletami czy kartą miejską, nie potrafiłam ogarnąć autobusów i tramwajów (jestem z małej miejscowości, u mnie takich rzeczy nie ma), wszystko było czarną magią. najpierw była panika i depresja, zgubiłam się gdzieś i od razu dostawałam padaki i histerii, nie mogłam dogadać się z ludźmi na uczelni, więc wyłam, nie pasowały mi współlokatorki, więc wyłam, tęskniłam za domem, więc wyłam, ludzie na ulicy byli chamscy i nie raz zdarzyło mi się, że ktoś wydarł na mnie mordę, więc wyłam, także wieczna histeria i podkrążone oczy. ale się zawzięłam, po czterech miesiącach ogarnęłam okolicę, w której mieszkam, ludziom dałam czas, sobie zresztą też. dzisiaj kończę pierwszy rok, dojadę dosłownie wszędzie i o każdej porze, mam kupę znajomych, a współlokatorek nie zamieniłabym na żadne inne. jeśli ja dałam sobie radę razem ze swoją aspołecznością i brakiem orientacji w terenie to Ty tym bardziej ;) jedynie faceta brak i to mnie boli chyba najbardziej obecnie :(