Nie chce mi się żyć

Bo nie ma nikogo komu na mnie zależy. Toksyczni rodzice, facet, który mnie nie chce, zawodni koledzy i koleżanki, zawalone studia, brak pracy, narastająca bezsilność. Czasem mam wrażenie, że nie czeka mnie nic dobrego, więc lepiej darować sobie te życie...

Mam już dosyć takiego życia. Tego milczenia i udawania, że wszystko jest w porządku. Jestem samotna, niepotrzebna, smutna, bo nie mam nawet z kim pogadać.

Jeśli będę tak nadal żyła, to kiedyś pociągnę za sznurek...

że zawaliłaś studia twoja główka jest za ciasna by pojąć piękno tego świata więc zrób tak jak myślisz uwolnisz się wreszcie:O

pogadac:) tez mi bylo ciezko, nawet nadal jest, ale juz lepiej:)glowka do gory girl:)

i marketing to faktycznie sie powies

Zawalilam studia, bo się załamałam sytuacją w domu. Nie musisz mnie wrzucać do jednego worka z nieukami, bo ja taka nie jestem !

Ja studiowałam bardziej ambitny kierunek, i to na państwowej uczelni. Studia były dla mnie ważne, ale jak przychodzą inne problemy, schodzą na drugi plan.

Bardzo chętnie pogadam, ale z ludźmi, którzy mają w sobie trochę zrozumienia.Jest mi z tym wszystkim cholernie źle, bo nie mam komu się zwierzyć z tego, co się dzieje w moim życiu.

Dlaczego nikt mi nie pomoże ?

Cóż, na kafeterii to wolą tylko innym dogryzać zamiast poradzić...

daj sobie spokoj z facetem, ktoremu jest obojetne zy jestes daj sobie szanse na kogos kto bedzie cie chcial i cie doceni studia zawsze mozesz podjac na nowo nie daj sie innym ciagnac w dol i tlamsic sie, zacznij robic cos dla siebie, a kiedys zobaczysz, ze warto bylo sie przemeczyc rob wszystko malymi kroczkami na poczatek intensywnie szukaj pracy i nie zalamuj sie niepowodzeniami - one sa wliczone w sukces nic co jest cokolwiek warte, nie przychodzi latwo, to wlasnie trudnosc osiagniecia czegos czyni to tak pozadanym i wartosciowym wiec jesli chcesz czegos w zyciu, nakresl sobie plan i staraj sie go wypelniac jak cos sie nie uda - popraw plan, tak by mimo jakiejs porazki dalej miec swoj cel na horyzoncie jesli naprawde ci zalezy, to predzej czy pozniej osiagniesz ten swoj cel a po drodze i pewnie wiele innych tylko pamietaj - jak nie sprobujesz, to przegralas na starcie

ambitny kierunek skoro sie wstydzisz powiedzieć jaki

Odbic sie od dna i zacząć wszystko od nowa !!!!! Musisz być egoistką i popatrzeć trochę na siebie skoro jesteś już dorosła!!!

Wiesz, ja mam swoje zainteresowania i cele, ale rodzice zupełnie nie akceptują moich życiowych wyborów. Oni myślą tylko o pieniądzach i nie rozumieją świata, który sobie zbudowałam. W dodatku ich małżeństwo nie jest zbyt udane - prawie codziennie się kłócą.Dlatego całymi dniami siedzę w swoim pokoju, a jak już, to wychodzę tam, gdzie mogę jakoś zapomnieć o problemach. Pisząc, że zawaliłam studia, mam raczej na myśli to, że w pewnym momencie semestru załamałam się do tego stopnia, że musiałam wziąć urlop dziekański. To oczywiście nic złego, ale tak mi smutno, że w pewnym momencie problemy mnie przerosły. Facetem też się przejęłam, bo myślałam, że chociaż on jest inny. Teraz jednak widzę, ze jestem dla niego tylko kimś w rodzaju siostry, a nie dziewczyną, z którą mógłby się związać. Wcześniej zresztą było tak samo, nigdy nikomu na mnie nie zależało.

Jeśli chcecie wiedzieć jaki to kierunek, to studiowałam filologię szwedzką na Jagiellonce.

A raczej studiuję nadal :)

A co to ma do rzeczy ?

dobrze ci tu ktos powiedzial - musisz byc troche egoistka tez a to twoje zycie, wiec to ty podejmuj decyzje jak ma wygladac a widzisz, masz czas zeby sie zmobilizowac, wroc na studia, do tego czasu dobrze by bylo jakbys odlozyla troche kasy i skup sie na sobie wierz mi, ze kobieta ktora wie czego chce od zycia, znajaca swoja wartosc i inwestujaca w siebie jest jak magnes dla wartosciowych facetow tylko nie id zna zbyt duze kompromisy, jesli jestes dla kogos piatym kolem, to nie zmuszaj go by tracil swoj i twoj czas, lepiej przeznacz go na siebie wtedy

a ci na sobie zależy? najważniejsze jest to czy sama kochasz siebie, od tego wszystko sie zaczyna, musisz być dla siebie samej najważniejsza - to TWOJE życie a inni ludzie są tylko dodatkiem

Psycholog i to szybko! Moj brat ma straszne problemy ze soba... studia, zwiazek, relacje z rodzicami- wszystko w rozsypce a on na dnie. Znalazlam mu psychologa, poczatkowo nie chcial ale po wielu rozmowach przekonal sie i poszedl. Dzis jest po kilku wizytach (oczywiscie terapia trwa nadal) a juz widac poprawe. Wiec nie czekaj, idz do psychologa, czasem naprawde zyczliwi ludzie nie wystarcza i potrzeba fachowej pomocy. A tymczasem trzymaj sie!

ja pierdole nie masz sie co przejmować poprostu pogódż się z tym, że przegrałaś życie...

Do niedawna wydawało mi się, że wiem, co chcę osiągnąć : chciałam pracować jako tłumacz lub jako dziennikarz, marzyłam o studiowaniu drugiego kierunku na Akademii Sztuk Pięknych. Ale niestety przez moją rodzinę i otoczenie dość szybko zwątpiłam w swoje marzenia. Zawsze tylko słyszałam, że jestem dziwna, głupia, i dlatego nie potrafię spojrzeć na siebie inaczej. Psycholog pewnie byłby niezbędny, ale czy on zmieni mi rodzinę, sprawi, że ktoś mnie doceni ?

no jak sama siebie docenisz to wystarczy

Rodziców przecież nigdy nie zmienię...

Tak, ale zarazem zastanawiam się, co z rodzicami. Oni w ogóle nie są ze mnie zadowoleni. Pokazuję im swoje prace, chcę gdzieś z nimi iść, a oni cały czas mają mnie w nosie.

To im zawdzięczam niewiarę we własne siły i problemy z ludźmi. Cokolwiek zrobię po swojemu, to jestem z góry skreślona. Mam ich serdecznie dosyć.

ty też możesz mieć na nich wyjebane, nie musisz sie dla nich starać, to co robisz rób dla siebie

Młoda jesteś jeszcze sobie ułożysz życie.

jesteś nieudacznikiem jak w wieku 21 lat nie masz pracy i żadnego własnego grosza siedzisz na utrzymaniu starych jak pasożyt to si enie dziwie, że mają cie w dupie...