w jakiej sytuacji po raz pierwszy zdaliscie sobie sprawe, ze jestescie samotni?

i kiedy dopada Was najwiekszy dol? ja juz kilka lat jestem sama...

Więc musisz zacząć się poważnie rozglądać przełamać trochę stereotyp, że to faceci powinni zagadywać

Samotność czasem jest dobra:) I ja chyba z takiej samotności korzystam w tej chwili, więc w sumie, to jestem zadowolona z tego, że jestem samotna, chociaż chyba samotna nie jestem, bo tak się nie czuje, może jedynie sama;)

dopada mnie to gdy na dworze robi sie cieplo i ludzie wyjezdzaja na wycieczki, na grille a ja ani faceta ani znajomych. odczuwam to takze w sylwestra gdy nie mam gdzie i z kims isc. a ogolnie to jestem zosia samosia, z problemami tez radze sobie sama

ja tez nie odczuwam permanentnej samotnosci, lubie miec, szeroko rozumiana, przestrzen wokol siebie, ale sa takie momenty, ze jest mi naprawde smutno. gdybym umarla w swoim mieszkaniu to chyba dopiero smrod rozkladajacych sie zwlok obwiescilby swiatu te wiesc :)

ja mam męża ale i tak jestem samotna....

ja zdaje sobie sprawe ze jesem samotna np kiedy gdzies jedziemy a nie mam u kogo zostawic naszego zwierzaka albo kiedy sylwestra spedzamy w domu sami, urodziny zreszta tak samo-kazdego dnia chyba zdaje sobie z tego sprawę

Hmm, na studiach zaczęło do mnie docierać że tak jakby trochę łyso gdy wszędzie pary. Ale nie przejmowałem tym się zbytnio wciąż uciekając w swój własny świat i utrzymując swe relacje na dość bezpiecznym dla mnie poziomie nieufności i braku otwarcia. Z czasem i wraz ze zmianami w mym życiu wyzbyłem się większości swych nagannych przyzwyczajeń lecz jak to się rzecze "zbierzesz co zasiejesz" i to przysłowie dobrze oddaje mą sytuację. Przespałem ten czas nauki bycia w tłumie, z tłumem - w środku nie na uboczu i teraz nadrabiam z mozołem stracony czas. Czas przeplatany chwilami gdy dotkliwy brak drugiej osoby jest dokuczliwy i czyni mnie człowiekiem słabym i nielogicznym. Na szczęście to są krótkie epizody ponieważ wraz z upływającymi chwilami nauczyłem się akceptacji dla faktu iż z "życiem" nie da się negocjować i walenie głową w mur ponieważ "chcę, pragnę a i wzmagam" to nie jest droga. Jest nią działanie i wręcz wyszarpywanie silą tego co się pragnie, nie zapominając przy tym aby pozostać sobą. Bierność, obawy i nadzieje i wymagania to zamknięty obieg gdzie coraz to na nowo wtłaczanym się jest na sam dół emocjonalnego diabelskiego młyna. Staram się poznać siebie i innych a w końcu i me 5 minut nadejdzie. Tak sobie radzę.

będąc w szpitalu. nie miał mi kto przynieść nawet szczoteczki do zębów. na co dzień przy okazji wszelakich długich weekendów i urlopów kiedy zostaję sama, a inni sparowanie i stadnie wyjeżdżają, imprezują etc.