Co robić? Ciągle poczucie winy wobec rodziny.

Chodzi o moich dziadków, mieszkają na wsi, kiedyś mieszkaliśmy z nimi, później przeprowadziliśmy się do miasteczka, a teraz studiuję w większym mieście. Rodzice ciągle mi wypominają, że dziadkowie są schorowani, że powinnam do nich jechać, odwiedzić, pomóc, ciągle słyszę te pretensje od rodziców, dziś znów przez to płakałam :( Kocham moich dziadków i chciałabym dla nich jak najlepiej, dlatego czuję się złą wnuczką i w ogóle złym, egoistycznym człowiekiem. Rodzice nie wiedzą, że staram się wyjść z depresji, zapisałam się na psychoterapię i że do niedawsna dużo wysiłku kosztowało mnie wyjście z domu, a co dopiero jechać do dziadków i udawać uśmiechniętą, pomocną wnuczkę. Kiedy byłam u nich w wakacje rok temu, sami powiedzili rodzicom, że coś ze mną nie tak, że ciągle siedzę sama, jestem małomówna, a rodzice oczywiście mieli pretensje o to, że miałam bałagan w pokoju, w którym u nich spałam, że jeszcze im robię problemy :O Dziś usłyszałam od mamy, że 'chociaż raz bym jej pomogła', kolana mi się ugieły, przecież tyle razy pomagam w domu i ciągle tylko krytyka i porównywanie do innych... ;< Teraz znów są wakacje i znów słyszę narzekania i pretensje, dziadkowie są coraz mniej sprawni, a ja coraz bardziej czuję się podle, i ciągle słyszę, że coś POWINNAM, zaczyanm myśleć, że to moja wina, bo jestem ich jedyną wnuczką i powinnam im pomagać, bo przecież rodzice pracują. Planuję do nich jechać, zależy też kiedy zrobię praktyki. Może faktycznie jestem egoistyczna i leniwa i tylko lubię się nad sobą użalać, moje poczucie wartości z takich chwilać spada z 0 do -10. Dodam, że dziadkowie mnie wychowywali, tym bardziej czuję się w obowiązku troski o nich. Mam nadziję, że ktoś mnie zrozumie i nie będzie prawił złośliwych komentarzy, które niczego nie wniosą.

Przykro mi to mówić, ale mając toksycznych rodziców, nigdy nie wyjdziesz z depresji. Będzie do ciebie wracała niczym bumerang.

Po pierwsze powiedz rodzicom o Twojej depresji. ! Jedz do dziadkow i pomoz im. Wysprzataj porzadnie dom. Gotuj. To na pewno tez i Tobie sie przyda . W czasie depresji pomoc niesiona innym i SPRZATANIE jest bardzo dobre!

Oblubienico, właśnie dlatego poszłam do psychologa, moja mama jest znerwicowana i ja też, wykańczam się psychicznie. W takim stanie nie mam ochoty ruszać się z pokoju, a to generuje konflikty w domu, że 'jestem leniwa' itp :( błędne koło. Kiedy dotyczy to rodziny jest najgorzej, bo od obcych ludzi można zwykle 'uciec', np. zmienić pracę, a rodzinę się kocha bezwarunkowo, chociaż czasem czuję jak pęka mi serce i dusza przez nasze relacje, czuję się słaba i wierzę w ich słowa jak w wyrocznię, tracę siebie.

Dori30, my nie rozmawiamy o swoich uczuciach, nawet nie wiem jak miałabym im o tym powiedzieć. Wiele razy pożałowałam swojej szczerości wobec nich, bo zostałam skrytykowana/wyśmiana, oszukana... Masz rację, chciałam nie czuć się jak piórko na wietrze, którym każdy może miotać jak chce, szczególnie jesli to bliska mi osoba. Cgciałabym pomgać dziadką z milości, z radością, nie z poczucia winy i ze łzami w oczach. Inna sprawa, że ja się po prostu nudzę u nich, nie mam tam zbytnio znajomych, a jeśli są, to mają luż dzieci lub swoje sprawy. Mam 23 lata, wiem, że czasem zachowuję się jak dziecko, ale jestem pogubiona i nie potrafię wziąć się w garść dopóki nie poczuję, że jestem tego warta, nie wiem jak to wyjaśnić. Osoby wrażliwe i mające podobne problemy pewnie rozumieją jak to jest.

Przepraszam za błędy, piszę pod wpływem emocji, oczywiście *dziadkom itp.

Każdy psycholog ci powie, że matka z nerwicą nie jest w stanie wychować zdrowego psychicznie i emocjonalnie człowieka. Jestem dzieckiem wychowanym przez znerwicowaną pogrążoną w depresji matkę:)

I jak sobie radzisz, Oblubienico, też odwiedzałaś/odwiedzasz psychologa? Ja wiem, że ona chce dla mnie jak najlepiej, najgorsze, że czasem czuję do niej ogromny żal, żeby nie napisać nienawiść :O, to w chwilach. gdy bardzo mnie zrani, gdy nie rozmawia ze mną, gdy mam problem, gdy samotność wbija mnie w podłogę, a ona leży w pokoju obok. Czuję się strasznie z tym co o niej piszę, znów jak zły i niewdzięczny człowiek :/, ale właśnie teraz jestem na nią zła, a rano płakałam.