brak sił by by trwać

Witam piszę tutaj,b o już saa nie wiem co robić. Nie potrafię z nikim porozmawiać, a czuje,że się duszę. Kilka lat temu zostałam zgw... po tatym wydarzeniu nie potrafiłam normalnie funkcjonować. Zaczęłam mieć kłoptoy ze snem, koszmary, brak apetytu..wrażenie, że wszyscy mnie obserwują..chcą zranić, itd W pwnym momencie ciężko mi było normalnie funkcjonowac, poszłam do lekarza. Wyszło że mam depresje. Brałam antydepresanty. Niestety nie miałam wtedy za bardzo ani czasu..ani możliwości regularnie chodzić na wizyty z psychologiem...poza tym państwowo te wizyty były zwykle bardzo szybkie, "po łebkach" Trochę lepiej sę czułam. Pezestałam chodzić, miałąm dużo zajęc, pracy.. robiłam chyba wszystko zby stłumić w sobie złe emocje, myśli. Od pewnego momentu uderza to we mnie ze zdwojoną siłą. Brakuje mi sił na cokolwiek. Płacze po nocach, po prostu wyje. Jestem nerwowa, spięta. skaczę na najmniejszy dotyk, hałas. Mam koszmary, myśli samobójcze. O niczym innym nie marze, tylko móc już w koncu usnąć i nie musieć się budzic i się męćzyc. Odsuwam się stopniowo od wszyskich. Prawię już nie mam znajomych. nigdzie nie wychodze, wszystkich od siebie odpycham. brak mi sił.moje życie nie ma sensu. nie potrafie sobie z sobą poradzić. siedze i płacze. dzieje się ze mną coś niedobrego. nie widzę już sensu::( a najbardziej bez sensu jest to,ze to tutaj wszystko piszę i wynurzam. zachowuje się jak wariatka. nie wiem co robić i jak trwać.. i po co to wógole.tyle zachodu po nic:( przepraszam za te marudzenie

probowałam popełnić samobójstwo- TO NIE MA SENSU . Po latach powiem tylko że ,życie jest jeszcze trudniejsze ale warto życ dla krótkich pięknych chwil, które ćię jescze spotkają

powinnas sobie znalesc faceta tylko porzadnego!