mam chandre, przeczytajcie prosze co czuje...

czuje smutek... czuje jakis lek na sercu, tesknie za pewnymi chwilami z przeszlosci ktore juz nigdy nie wroca, nigdy sie nie powtorza... za osobami ktorych nigdy juz nie zobacze... boje sie przyszlosci i zmian ktore niesie, przemijania, samotnosci... czuje ze ciagle cos trace a nic nie nabywam w zamian... nie lubie tego zycia, nie lubie emicji i uczuc bo mnie wyniszczaja, szczescie to nieliczne ulotne chwile ktore ledwo wyczuje w natloku negatywnych mysli... wiem ze to dotyczy kazdego, ale nie potrafie sie z tym pogodzic, chcialabym cieszyc sie kazdym dniem, doceniac to co mam i dziekowac za dobra ktore sie zdarzyly, wierzyc ze w przyszlosci bedzie dobrze, a jest na odwrot... ciagle cierpie, ciagle sie dobijam, nie chce autodestrukcji ale nie potrafie...

ciesz się życiem a nie srasz. Proszę Cię, życie jest cudowne w każdej postaci, jako proces uczenia się, zdobywania doświadczenia. Dusza i tak jest nieśmiertelna więc ciesz się że jesteś tu i teraz i nie rozpaczaj nad tym co minęło.