mam beznadziejne życie

Mieszkam w małej miejscowości, z dala od znajomych. Siedzę z rocznym synkiem w domu i nie mam szans na pójście do pracy. Czasem nie mam nawet z kim pogadać. Mąż długo pracuje. Ale co to za mąz, który nie przytuli, nie pocałuje, nie powie kocham, nie da żądnego wsparcia w trudnych chwilach, nie chce się juz nawet ze mną kochać. Mam dośc takiego życia. Jak tak dalej pójdzie to chyba oszaleje. Ratunku!!!

A ja ci zazdroszczę, masz rodzinę masz dla kogo żyć, a ja poza fartem w znalezieniu dość fajnej pracy nie mam farta w uczuciach

W relacjach z mezem pomoze szczera rozmowa. Od tego powinniscie zaczac. Nie masz zadnych kolezanek, znajomych, rodziny? Ja tez siedze sama w domu z dzieckiem, ale my wychodzimy do ludzi. Na spacerze co rusz spotykam kogos znajomego, odwiedzam kumpele, rodzine.

Łukasz ja chyba też jednak nie mam szczęścia w uczuciach bo wygląda na to, że mąą mnie już nie kocha. Bo gdyby kochał okazywałby to jakoś. Pocałował, przytulił, powiedizał dobre słowo gdy jest mi ciężko prawda? CZy kochałby się ze mną. A on tego nie robi. Niestety. Straty... rozmowa nic nie podziałała. Gdy próbowałam z nim rozmawiać powiedział, że wymyślam, że jestem psychicznie chora i kazał mi się leczyć. Co do znajomych naprawde mam ich niewielu tutaj. Wszysyc pracuja, są zajęci, mają swoje życie

No wiadomo, ze kazdy zyje swoim zyciem. Jednak nie wierze, zeby zadna kumpela nie znalazla dla ciebie odrobiny czasu. A co do meza to moze on tez czasem ma wszystkiego dosc. Sama zainicjuj jakis romantyczny wieczor. Uspij dzieciaka, zrob dobra kolacje, wskocz w cos seksownego... Albo najlepiej podrzuc dziecko mamie, czy komu tam mozesz i gdzies wyjdzcie.

Pomysł dobry, ale mój mąż zawsze zasypia przed synkiem. Wypije po pracy piwko idzie spać. Nic więcej go nie interesuje.