nuuuudzi mi się!!

opowiedzcie coś fajnego! :-)

Jestem tak samotna, że odczuwam fizyczny ból w klatce piersiowej każdego wieczoru i w każdym momencie widząc szczęśliwą parę czy uśmiechniętego mężczyznę. Nigdy nie spodziewałabym się, że to może tak boleć. Śmierć mnie już nie przeraża.

cos fajnego :D:D:D

ale mnie na entelegentne rozmowy naszło, a nie na czynności typu czochranie, ani na żadne inne czynności :-D

ludziom inteligentnym nigdy się nie nudzi

A już myślałem ze sobie popiszemy

mała czarna, dowcip ci nie wyszedł...OPOWIEDZCIE a nie POWIEDZCIE:-)

.serduszko. ja tez samotna od paru dni w sumie... grunt to sie nie zalamywac!1 i nie myslec o tym

vera, o tej porze i po całym dniu pracy to ja inteligentna już nie jestem...wysysa mi ją, inteligencję znaczy się :-) o czy zresztą świadczy fakt, że tu jestem :-D

to chodz spac ;)

wmawiaj sobie dalej

Jak długo można nie myśleć? Jestem sama od roku. Przez cały ten czas nikt się mną nie zainteresował. Przez to nawet nadziei nie mam. Jak byłam w związku to dosyć często ktoś chciał się umówić, a teraz nawet nie widzę żeby faceci nawet chcieli spojrzeć na mnie. Chyba zbrzydłam przez te 4 lata. Widzę, że nie było na tyle fajne żeby autorkę zainteresowało czy zabawiło nawet na chwilkę...

nie chce mi się spać! chce mi się gadać, niechby i bez sensu!!

serduszko, Ty masz poważne problemy...sama ze sobą. Dopóki nie zmienisz swojego życiowego nastawienia i postrzegania samej siebie, nie będziesz szczęsliwa...wiem co mówię. vera...dzięki za sprowadzenie mnie na ziemię:-D

serduszko: na pewno nie jest tak źle głowa do góry

Nie wiem jak radzą sobie z tym bólem i tą pustką kobiety, które całe życie są same. Nie rozumiem jak można nie zwariować skoro zasypiam ze łzami w oczach i budzę się zalana łzami dzień w dzień.

jeśli nie zmienisz nastawienia, zawsze już bedziesz sama. Mężczyźni nie znoszą melancholijnych, użalających się nad soba kobiet. Uwielbiaja za to pewne siebie, radosne, pełne energii. Pomyśl nad tym.

Nie mam żadnych problemów. Jedynym moim problemem jest brak bliskiego mężczyzny. Całą resztę, którą kiedykolwiek chciałam, już mam.

jeszcze raz dobrze radzę - przeczytaj co napisałam i zastanów się.... wydajesz się być tak zaślepiona w bólu, że nawet mysleć logicznie nie dajesz rady...

Na co dzień jestem uśmiechnięta, miła, wygadana i otwarta. Ładna też jestem, niestety nie mam "tego czegoś" co sprawia, że faceci chcą podejść i zagadać.

jestem dobrym duszkiem kafeterii zawsze do usług :D

"to coś" - to nic innego jak poczucie własnej wartości, brak kompleksów a przynajmniej nieepatowanie nimi, pewność siebie. I klasa, czyli nie szukanie na siłę i za wszelką cene, nie tak, by to wszyscy widzieli, nie desperacko bo to żałosne i facetów odstręcza...

dzięki, duszku:-) odezwę się jak będę w potrzebie:-)

Irytuje mnie fakt gdy ludzie mi mówią, że jestem ładna i świetnie się ubieram. A prawda jest taka, że interesują się mną tylko żonaci mężczyźni, którzy bliżej mnie poznali. Niestety tylko takich mam w pracy. Jak gdzieś wyjdę, to nikt się nie zainteresuje. Jak już sama spróbuję podejść i zagadać, to w 80% faceci są zajęci, a w 20% odbierają to jako desperację.

spróbuj na sprawdzonych portalach randkowych, kilka moich koleżanek tak poznało superfacetów. Wymaga to cierpliwości i umiejętności oddzielania ziarna od plew, ale warto!

Nic desperackiego nie robię. Wychodzę z jakąś koleżanką, robię to co inne dziewczyny, gadamy śmiejemy się, czasem się uśmiechnę jak widzę, że jakiś facet zerka na mnie (co zdarza się niezwykle rzadko ostatnio) i nic z tego dalej nie wynika. Wracam do domu i myśli wracają.

nie obraź się o to co teraz napiszę. Nic desperackiego nie robisz, ale tak jesteś odbierana. Nawet ja, choć zupełnie Cię nie znam, tak to odbieram. Może jednak coś w tym jest? W takim postrzeganiu ciebie?

Czytając to co napisałam to chyba normalne, że mnie tak odbierasz. Uwierz mi, że gdybyś mnie gdzieś spotkała byłabyś w szoku, że ja to pisałam. Uśmiech na ustach, w środku rozpacz. Udawanie przychodzi mi sto razy łatwiej niż pisanie tutaj o moim bólu. Niż cokolwiek.

Widzisz? Muszę udawać kogoś kim nie jestem. Jak jestem sobą to nawet na kafeterii mnie nie chcą. Udawanie weszło mi w krew żeby nie zostać całkiem samą.

UDAWANIE, czyli nie jesteś sobą. To też da się wyczuć, tzn. nie ja to wyczuwam, ale inni mogą. Musisz BYĆ SOBĄ, czyli radosną osobą NAPRAWDĘ, a nie udającą. Ale to wymaga zmiany twojego myślenia, czyli pracy nad sobą. To trudne, sama możesz nie dać rady...