wieczna pesymistka

Nie potrafię dostrzec żadnych pozytywnych stron życia. Zawsze dopatrzę się się czegoś negatywnego, nawet w teoretycznie radosnych sytuacjach. Dobija mnie każdy dzień, wstawanie z łóżka, a najbardziej chyba patrzenie w lustro, w myślach ciągle przeklinam, nie mam na nic ochoty...Czy to można leczyć? Czy to tylko pesymistyczny stosunek do życia czy już choroba? Ma ktoś podobnie?

rozumiem, że na kafeterii sami optymiści i ludzie sukcesu...

:(

a moze to depresja? Zawsze tak bylo, czy dopiero od jakiegos czasu? Bo, ze kazdy miewa dola od czsu do czasu to nic dziwnego, ale tak na dluzsza mete, to moze to byc jakies zaburzenie.

A ja mam tak od kilku miesiecy i najchetniej bym z nikim nie rozmawiala a tym bardziej spotykala..

Do autorki moze to dlatego ze brakuje Ci kogos w kim mozesz miec oparcie .

a obrażać na kafeterii to potrafią!!!

"The Adams Family Bum"???? Not so! They are a VERY happy family and a funny one to boot! Unlike you! / Wracając do tematu...trudno powiedzieć czy masz początki depresjii czy nadmiar czasu. Jeżeli masz trudności z odnalezieniem się w rzeczywistości, wszystko Cię dosłownie dołuje, to powinnaś udać się do psychologa. Jeżeli jednak nie wszystko Cią dołuje, to spróbuj wolontariat. Tak, tak. "Trąbię" na ten temat bo uważam że większość osób nie ma problemów neurologicznych, tylko popadają w lenistwo. Najłatwiej jest jojczyć i nic z tym nie robić aniżeli się zmobilizować i pomóc innym (dom starców, schronisko dla zwierząt, hocpicjum, sanatorium, świetlicy w domu kultury, niedołążnemu sąsiadowi/sąsiadce itp). uważam że jeżeli komuś samemu dokucza bezcelowe życie, to powinien się udzielać aby odnaleźć cel własnego istnienia. To naprawdę pomaga :-)