Jestem skazana na samotność i brak akceptacji

Ciągłe plotki, szykanowanie, wyśmiewanie się ze mnie, zaszczucie - odkąd pamietam zawsze tak było.W szkole, na uczelni, a teraz w pracy. Przez to boję się wychodzić z domu, zawaliłam studia, i co coraz bardziej zamykam się w sobie. Nic mi się nie udaje. Nikomu nie jestem potrzebna, nie mam do kogo ust otworzyć. Mam dopiero 22 lata, a już nie widzę sensu dalszego życia. Moje marzenia są zbyt odległe, a ja inna niż ci wszyscy młodzi, piękni , zdolni.

To smutne co piszesz :( A zastanawiałaś się nad powodem tych szykan ? Bo nie wierzę, że ot, tak sobie to się działo.

Musisz coś z tym zrobić z ważywszy na Twój wiek . Musisz zastanowić się w czym tkwi problem bo grozi to depresją

ja mam 23 lata. jeszcze studiow nie zaczelam.. ide na kurs . nie mieszkam w polsce.. tutaj mam chlopaka i dziecko.. chlopak uzalezniony od porno i masturbacjii , ze mna raz na miesiac sie kocha.. wiec nie nazekaj!!! tylko sie zabierz za siebie

niekochana podziwiam za optymizm ;)

Już sama nie wiem, chyba chodzi o to, że jestem nieśmiała i wyglądam na dziwadło. Od kilku lat choruję prawdopodobnie na depresję (nie miałam okazji zdiagnozować) i mój stan momentami jest naprawdę ciężki. Tym bardziej, że spotykam ludzi, którzy wykorzystują moją szczerość i życzliwość, żeby mnie zgnoić. Tak jest teraz, w pracy, kiedy sam szef mnie obgaduje z resztą pracowników. Czuję te ich uśmieszki, głupie miny. Nie wiem, czemu tak się dzieje. Przecież jestem sumienna, pracowita, uprzejma...

nie łam się dziewczyno, nie ma idealnych ludzi:-)

moze jestes za uprzejma a oni mysla ze sie popisujesz albo do tylka szefowi chcesz wejsc:) owoc granatu- pracuje nad tym. wkoncu sama sobie takiego wybralam ale powiem ci jedno jakbym miala pieniadze to juz dawno by mnie tu nie bylo

Niekochana - a myślisz, że jest szansa to zmienić ? Ja już w to naprawdę zwątpiłam. Dla ludzi zawsze będę ofiarą losu i kimś z innej planety, więc będę mi obrabiać dupę na każdym kroku...

Zrób coś dla siebie idź na zakupy zmień fryzure może kosmetyczka jeżeli czujesz się inna małe czary mary i zobaczysz że lepiej się poczujesz ;)

Skoro twierdzisz, że prawdopodobnie masz depresję może warto było by poszukać pomocy nie wiem, psychoterapia albo psycholog ? Bo sama sobie nie poradzisz z tym wszystkim i tak dziwię się, że to wytrzymałaś tyle czasu...

za bardzo się przejmujesz, nie bierz wszystkiego tak do siebie, trochę asertywności w pracy, bo jak wiesz na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą

niekochana trzymam mocno za Ciebie kciuki właśnie się rozwodzę i wiem jak to jest wyjść z dziwnego związku wię i Ty dasz rade ;)

Nikomu nie wchodzę w tyłek ! Jestem miłą, ciepłą osobą, ale mam swoje zdanie. Niestety łatwo się stresuję, popełniam gafy, co jeszcze bardziej pogłębia poczucie frustracji.

Ciężko mi opisać to, jak mogę być odbierana, ale ogólnie jest we mnie cos takiego, że różnię się od reszty. Jestem cicha, zamknięta w sobie, niewiele mówię, łatwo się peszę. Jak byłam młodsza, to byłam taka miła i grzeczna, ale teraz już taka nie jestem, bo się boję ludzi...

Ogólnie to nie chce mi się żyć, bo jestem śmieciem, który nikomu nie jest potrzebny...

dziewczyno ja po ciazy wpadlam w wielka depresje.. moj parter zamiast mi pomoc olewal. ja w ciazy przytlam 25 kilo albo i wiecej.. zero kolezanek tylko jego koledzy... i tak bylo od ciazy.. jedyne co mialam to dzwonilam do mamy i zalilam sie.. tyle co sie nasluchalam jaka ja to glupia i leniwa jestem i oczywiscie gruba.. i teraz zaczynam zyc od nowa!!! zaczynam kurs. zrobilam prawko.. maly chodzi so zlobka.. a moj niech sobi robi co chce.. uwierz w siebie olej innych. zmien ubrania fryzure..

No to zamiast narzekać i pogrążać się w rozpaczy pozwól sobie pomóc i idź do psychologa.

O psychologu może pomyślę, choć do tej pory żaden mi nie pomógł. Ja po prostu mam w sobie coś takiego, że jestem dziwna...

wiesz popłakałam się czytając to bo jakbym czytała o sobie mam tak samo mam 19 lat

Ale musisz spróbować, może akurat będzie potrafił Ci pomóc. Jeśli nie spróbujesz, Twoja sytuacja nigdy nie ulegnie poprawie i ciągle będzie tak samo. W dalszym ciągu będziesz wegetować, bo życiem tego nazwać nie można.

Boję się ludzi, mam kłopoty interpersonalne, stresuję się w towarzystwie. Mam tylko kilka koleżanek i kolegów, którzy mnie lubią, ale teraz są jeszcze wakacje i nie mogę się im wyplakać. Reszcie świata nie ufam. Mam obsesję, że ciągle ktoś mnie obgaduje, chichotanie odczytuje jako drwiny z mojej osoby. Juz nawet nie wiem, czy tak jest, czy tylko mi się zdaje...

mniekoledzy tez tak traktowali ale gorsze było to ze w domu tez tak byłam traktowana zadawałam sobie pytanie dlaczego? nigdy nie znalazłam odpowiedzi teraz jestem w takim stanie jak ty

Wzięło się to jeszcze z czasów szkoły podstawowej, kiedy robiłam za kozła ofiarnego. Od tamtej pory jestem wyczulona na wszelkie negatywne sygnały w moim kierunku i wiele rzeczy odbieram zbyt poważnie.

W domu to akurat nie było aż tak źle, ale ojciec ma naturę despoty, długo chciał rządzić mną i mamą. Jak mi się coś nie udawało, to wyzywał mnie od matołów i nieudaczników.

ja bym bardzo chciała miec chłopaka takiego fajnego na całe życie ale ja po prostu nie umiem kochac i boję się tego

Ja nawet o facecie nie marzę, bo niby po co ? I tak wszyscy się ze mnie śmieją...

Nic, tylko umierać...Po co mi takie życie ? Czemu taka jestem ? Czemu ludzie mnie tak traktują ?

nie mam nawet swojej pasji hobby nie mam nic co kocham co mogło by mnie pochłonąc w czym była bym najlepsza berdzo mnie to boli bo czuje się taka pusta

a ile masz wzrostu?