sztuka milczenia...wersja hard

kocham go i pozwoliłam mu odejść. Zawsze jednak najwazniejsza (deklarowaną) wartościa naszej znajomości była przyjaźń. Minał miesiac od spotkania, na którym on powiedział, że nie moze beze mnie zyc, wiec musi zapomniec i jak sie ogarnie to sie odezwie. Wiem, ze miesiąc to może mało. ale chciałabym napisac mu tylko "Żyjesz?", "Wszystko Ok?". Ale przeraża mnie myśl, że on po prostu nie odpisze. I ze wtedy bede sie meczyc jeszcze bardziej. Nie wiem co zrobic. Czy jest tu jeszcze ktos kto teskni/ł jak glupiwiedząc, że musi być twardszy (to ja, ze względu na swoje skomplikowane bardziej niż moda na sukces zycie, poprosilam go aby nie tkwil w miejscu kochajac mnie, tylko zaczal szukac swojej kobiety, zycia, domu). Jestem od niego strasza. Wiem, ze jestem też od niego mądrzejsza zyciowo, więcej wiem. Znam wszystkie jego wady i braki. Kocham go ciepłą, spokojną i chyba niezmierzona miłością. A jednak miotam sie jak pensjonarka. Pisac czy nie?

wami?

jestem mężatka. Mam swoje zycie, ktore szanuje. On jest mlodszy, poznalismy sie w ramach pracy, zakochal sie, ja sie zauroczylam, zawsze bylam szczera, nie obiecalam niczego. W czasie naszej znajomosci NIGDY go nie okłamalam (znamy sie 3 lata). W tym czasie urodzilam dziecko, moje zycie (w tym zawodowe) sie rozwiajalo, on stoi w miejscu w sumie do dziś. Zalezy mi na nim jak na czlowieku, brakuje mi go i martwie sie o niego. Wiem, ze jedna szkoła mowi o tym, zeby go zostawić w kompletnym spokoju i zniknąc z jego zycia. Ale chcialabym w jakis sposob miec z nim kontakt. Moze moc go wspierac, moze jakos mu pomagac. Zawsze mu delikatnie podpowadalam co moglby zrobic (inna sprawa ze nigdy nie sluchal :P ) zeby zmienic swoje zycie (zawodowe szczegolnie) na lepsze itd., co kupic mamie na urodziny, jak postapic w trudnej spolecznej sytuacji- niby drobiazgi ale zawsze w jakis sposob przy nim bylam a teraz musze odejsc i byc ta madrzejsza i twardszą, bo to ja podjełam decyzje. Wiem, no woszem podjęłam... ale chce odzyskac chociaz przyjaciela... tak bardzo...

przekształcić taki związek w przyjaźń to jest proces skomplikowany i cholernie trudny. Nie gwarantuje sukcesu, a zazwyczaj wraca sie do tego co było wcześniej. Sama miałam taka sytuacje to ja podejmowała decyzje i sie z niej wycofywałam i tak sama sobie głowę ryłam, w końcu wyprowadziłam sie za granice na jakiś czas bo nie mogłam być jego koleżanka, przyjaciółka i udawać ze jest mi obojętny. Tez mu doradzałam co kupić mamie na imieniny itd, bbaaa nawet z nim jeździłam na takie zakupy wszytko w ramach koleżeństwa. Nie dałam rady bo musiałam sie ratować. Jestem starsza od niego podkreślam.

jak dobrze nie być wyjątkiem...:) ja miałam przez moment taką wizję, że te znajomosc i jej "przyjacielski" przebieg dam rade kontrolować. Ze dzieki temu udowodnie i sobie i jemu, że nie zmarnowaliśmy tych trzech lat zadręczając się niespełnioną miłoscią itd, poprostu taka była nasz droga do dojrzałej przyjazni.. nie wiem. W tej chwili zastanawia mnie, czy zrobic pierwszy krok - czyli napisac. AAAAAAAaaaa roznosi mnie :)

Pod pozorem przyjaźni zaspokajasz tylko swoje egoistyczne potrzeby. Nie wiem czy kobieta może przyjaźnić się z mężczyzną, ale w Twoim przypadku na pewno nie jest to przyjaźń. Masz rodzinę, a tego drugiego trzymasz w odwodzie.

jest w tym trochę prawdy. Ale wiem też, że daję mu coś w zamian. Wiem, że on tego też w jakiś sposób potrzebuje.. walczy we mnie egoistka z rozsądną kobietą - walczą cały czas.

Nie pisz. Skoro powiedział, że sam to zrobi. Daj mu czas