Życie jest okrutne!

nie dzwoń do niej, pokazała, że twoje sprawy jej nie obchodzą, ja bym nie dzwoniła

poko mialam....... wlasnie ,że w tym przypadku chodzi o kase,bo bardzo jej pomagałam kiedy byla w trudnej sytuacji,zawsze mogla na mnie liczyc a teraz najwyrazniej nie bedzie juz miala ze mnie korzysci:(

bo po co miałabyś dzwonić ? niech ona zadzwoni

ojejku jakbym o sobie czytala ...dobrze ze na forum sie mozna wyzalic bo jak sami wiecie jak z tych ktorzy byli dla was kiedys bliscy nie pozostal nikt no to gdzie sie pozalic ...bo malo kto sie znjadzie kto zrozumie i poradzi i pomoze bo dzisiejze spoleczenstwo poki jakos sie wam wiedzie to zazdroszcza kopia dolki a jak wam cos nie wyjdzie w zyciu to smiech i nabijanie sie z cudzej krzywdy .... takich ja naokolo spotkalam ....unikam jak ognia poznam na kilometr czlowieka nie wartego nawet rozmowy ...

wykasowałam jej numer,nie znam na pamiec więc koniec.....nie chce sama tego ciagnac,ale co mam zrobic jak zadzwoni ,?co jej powiedziec?

to będzie zależeć od tego, czego będzie chciała, od sytuacji

moge Ci juz odpowiedz na to pytanie CZEGO BEDZIE CHCIAŁA? zawsze jak dzwoni to zaczyna od uzalania i ja ją pocieszam,chociaz jej problemy to pryszcze na golej dupie w porównaniu do moich,poniewaz zawsze placze o pierdoly

to może powiedz cos w jej stylu, że nie masz czasu na rozmowę, ze przepraszasz i pa, i starczy

dziekuje Ci za dobre slowo i rade

jeszcze trzy lata temu miałam chłopaka, pracę, robiłam różne kursy, wszyscy sie odzywali, nawet w rodzinie "co tam słychać?", Uśmiech w drzwiach, "wpadnij kiedyś..." A teraz... lepiej nie mówić :( Mój związek się rozpadł 3 lata temu po 10 latach chodzenia, ja się załamałam, zachorowałam na depresje i lęki, prawie w ogóle a domu nie wychodzę, nie chce mi sie juz żyć w ogóle. A rodzina?? znajomi? ... ciekawe gdzie oni się zapadli wszyscy.. Mój telefon milczy od 3 lat. Nawet siostrzyczki jak wpadną to niby mamę odwiedzić, ode mnie głowę odwracają.. wyobrażam sobie co oni muszą w domu plotkować na mój temat.. ale mnie i tak jet juz wszystko obojetne...

martyswwa, a ty chodzisz do psychiatry? bo mam tez depresje, leki, nerwice itd, tylko ze ja chodze do specjalisty i biore psychotropy i mi nie wszystko obecnie jest obojetne, ale bylo rok temu, tak jak ty piszesz

Ludzie to ogólnie świnie są, jak masz pracę, faceta ( nie ważne jaki) to z zazdrości udają jakie to serducho mają dla ciebie... A jak już coś nie idzie po prostej, to z obłudy nie mają nawet odwagi spojrzeć ci w twarz.

Byłam u psychiatry może w zeszłym roku 2 razy.. ale teraz już nie chodzę. Chyba jestem na takim juz etapie, że nie mam nawet siły tam pójść.

a jakie leki ci przepisał? ja miałam kilka. Najbardziej mi pomagało asentra, ale po innych miałam różne skutki uboczne, dlatego nie mam ochoty tam pójść.. czekam aż mi przejdzie... kiedyś Mam nadzieję.

Może warto spróbować wybrać się jeszcze raz, tylko tym razem do kogoś innego. Ja trafiłam za trzecim razem na osobę, która potrafi do mnie dotrzeć i pomaga mi. Trafiła też z doborem leku. 2 poprzednie lekarki niestety nie były dla mnie odpowiednie

Ja biorę seroxat. Asentrę też brałam na początku, ale za bardzo mnie ten lek nakręcał a to mi nie pasowało, bo jestem nerwus. Seroxat uspokaja, ale nie otępia, i pozwala się zdystansować, realnie oceniać rzeczywistość. Brałam też cital, ale był za słaby i zomiren-ale ten otępia, ale mam go na wypadek ataku nerwicy i paniki.

Wiesz, po tego typu lekach działania niepożądane są rzeczą naturalną niestety, ale to tak 2 tygodni regularnego stosowania. ale to mija, i potem jest tylko lepiej