Dlaczego do cholery jestem taka miękka!!!

Chciałam podzielić się z wami przeżyciami, które przyszło mi dzielić z człowiekiem który zmarnował mi długie i najlepsze lata życia. Przy nim zaczęłam się wstydzić tego, że mieszkam w ładnym domu, noszę modne ciuchy i mam pełną lodówkę. Wszystko to dlatego, że on uważał mnie przez to za burżujkę. Wydawałam mu się dziecinna i niezaradna ponieważ nie poznałam biedy i głodu. Widać chciał mnie "wydoroślić", bo serwował mi takie jazdy, które omal nie zakończyły się zamknięciem mnie w psychiatryku. Wspomnę tu jedynie o listach takich jakie piszą samobójcy i znikaniu potem na długie dni bez wieści, oraz niegroźnym na szczęście okaleczaniu się, mówiąc potem, że "ja mu to zrobiłam". Nadużywał alkoholu nie da się tego ukryć, chociaż na trzeźwo zawsze przepraszał i był zupełnie normalny. Nie raz gdy staliśmy na przejściu on nagle chwytał mnie mocno za rękę i wbiegał na jezdnię, cudem unikając wpadnięcia pod samochód tak że jedynie sekundy dzieliły nas od śmierci. Zazwyczaj wtedy krzyczałam "czy ty jesteś poj...any?" A on na to: " A co k....a taka jesteś miękka?". Nie chcę go usprawiedliwiać, ale dodać mogę jedynie, że pochodził z biednej wielodzietnej rodziny i nigdy jak sam mówi nie widział rodziców trzeźwych. Jedyny respekt czuł tylko przed najstarszą siostrą, która ma 3 dzieci z nieformalnych związków i często wszczyna awantury, przynajmniej raz na miesiąc próbuje popełnić samobójstwo a bić umie się jak facet (mimo, że dawno ma za sobą pierwszą młodość). Nie raz wyżywa się również na nim, ale paradoksalnie jedynie ona umie przywołać go do porządku. Zastanawiam się, czy gdybym była taka twarda jak ona, miała burzliwe nieudane życie, niewyparzoną gębę i ślady po próbach samobójczych wydawała bym mu się bardziej dorosła i godna szacunku. wiem, że to co pisze to chore, ale moje życie od wielu lat takie właśnie jest.