pamiętam jak byłam mała, i czaasem widziałam ludzi np. w autobusie

patrzyłam na ich zmęczone twarze, kąciki ich ust były opadnięte. obiecywałam sobie wtedy, że ja nie pozwolę, by mi też kąciki ust opadły, nie pozwolę by zjadł mnie smutek, szarość. a teraz?

dzisiaj patrzę na moją twarz w lustrze, usta stają się podkówką :O jednak pożarła mnie szarość, pożarł mnie smutek :O byłam idealistką, spadłam na ziemię i dupsko boli :(

a teraz mam od nadmiaru seksu oralnego zajady i opadnięte kąciki mych ust

własnie kolo 16 roku zycia poszłam do psychologa by wyleczyc sie ze smutku poporodowego stosował na mnie terapie długiej ekspozycji

usta w podkówkę :)

widze przelysiale fryzury starych kobiet, ubranych jak babochlopy. Wilcze geby, szczurze oczka. Smrod i zaduch, wyscig do wolnych miejsc siedzacych. I mendy jadace na koncach autobusow. Zmeczonych, wrednych kierowcow autobusu. I strach przed kontrolerami biletowymi. A jednak kocham autobus, kiedy mi zle i smutno....wsiadam w byle jaki autobus zeby pobyc z ludzmi, wciskam sie na koniec autobusu zeby pobyc z mezczyznami, albo na przod do starszych kobiet bo czuje sie z nimi dobrze.