czy ktoś z Was też nie ma własnego pokoju?

ja śpię tam gdzie TV wiec jak rodzice ogladaja to nie masz szans zeby tam pobyc wiec siedze caly czas w kuchni.

ja mieszkam z rodzicami w kawalerce :(

i juz tak siedze w tej kuchni 4h, n ajchetniej poszlabym spac ale musze poczekac az m jak pieprzona milosc sie skonczy.

i jak cie sie mieszka>?

to masz dziwnych rodziców...moi rozumieją, że muszę się wyspać żeby mieć siłę się uczyć...ac, chyba ich jednak nie doceniam :)

mieszkam tak od urodzenia, więc to dla mnie norma. Zgraliśmy się i jest w porządku na ogół, chociaż czasem brakuje mi prywatności ;) ale im też, szczególnie mamie. Próbujemy zamienić mieszkanie na większe.

niestety ludzie w wiekszosci nie doceniaja tego co maja. ktos mysli ze wlasny pokoj to nic takiego, dla mnie to jest duzo. super ze sie zgraliscie- tutaj raczej tak nie ma :( szkoda. tzn ja już skonczylam szkole... ale z tego co sobie przypominam to jak swiecilam dlugo lampke nocna jak odrabialam zadanie to mama byla raczej niezadowolona :/

ja się nie uczę dłużej niż do 19-20 i nie chodzi tu o rodziców. Poprostu za bardzo chce mi się spać. Zresztą nie czuję takiej potrzeby. Uczę się regularnie i nie muszę zarywać nocy :)

wiesz co jak chodzilam na studia to nie bylo czasu na regularna nauke, przychodzilam zazwyczaj przed 20.00 i sie robilo projekty i zadania. dlatego nie jedna nocka zarwana- ale to studia wiec wiesz.

ja też studiuję i to z dobrymi wynikami, nie chwaląc się :) ale naprawdę -jest w dzień tyle czasu. Tylko że po ćwiczeniach czy wykładach od razu przyjeżdżam do domu i się uczę.

ojejciu jejciu, a co to ma do wynikow? no ja przewaznie konczylam zajecia pozno, niz przyjechalam do domu- a dojazd fatalny to zazwyczaj bylo po 20.00. widocznie nie masz az tak daleko na uczelnie jak ja mialam :p ale mniejsza z tym, tu nie mowa o studiach ale o braku wlasnego kata, prywatnosci a w zyciu w sumie to bardzo wazne. jeszcze jak klotnie w domu co chwila to juz w ogole nie idzie wytrzymac.

też się kiedyś kłóciłam aż stwierdziłam, że to nie ma sensu. Lepiej czasem odpuścić i się nie pieklić, choć czasem jest to trudne :/ a co do wyników to są ważne, bo można się nie uczyć i mieć same tróje...chodziło mi o to, że dzień mi wystarcza na porządne studiowanie :)

life tastes great! masz rodzeństwo? Współczuję, ja nie mogłam przeżyć jak mieszkalam w jednym pokoju z bratem. Od tych wakacji mam juz własny pokój. Nie ma nic wspanialszego od tego spokoju...

na szczęście jestem jedynaczką...

no mi ciezko bylo podczas dnia sie uczyc skoro wychodzilam o 6.30 a wracalam po 20.00. nie studiowalam kierunku na ktorym nie trzeba sie uczyc i zdaje sie na 3. ja sie nie kloce, ja musze wysluchiwac a to chyba nawet gorsze :/ czasem odpuscic- ha. ja spie w pokoju z mama, kiedys byla jeszcze moja siostra to juz w ogole. latwo nie jest.

dzielępokój z dwoma braćmi ja mam 22 brat 21 a mlodszy 17 jest okey ,kochamy się, wyzywamy hehehhe :) tylko lipabo jak np chce zaprosic kolezanki czy cos to musze wybrac odpowiedni moment :) aha no i np brat nie lubi jak uzywam w pokoju perfum czy otwieram w zimę okno i sa zgrzyty ale tak to jest ok jestesmy juz przyzwyczajeni,nie wiem co znaczy miec swoj pokoj :) ale nie ejst zle serio,biegamy po domu w samych majtach ,ja w staniku czy cos,nagosc u nas tez jest na porzadku dziennym ,kwestia wychowania i dorasytania przy sobie:)

kocham moich braci:)

haha, ja mam przyjaciółkę od gimnazjum, znamy się już 7 lat, ja byłam u niej miliony razy i w ogóle, a ona u mnie nidgy. A najlepsze jest to, ze nigdy nawet o tym nie wspomniała :) ps tez nie studiuję byle czego -farmę

mozemy skonczyc gadac o studiach :)? no, rodzenstwo to rodzenstwo...ale z rodzicami jest inaczej, tym bardziej jesli nie potraficie sie dogadac i pomiedzy wami jest wieeeeelka przepasc.

zawsze chcialam miec wlasny pokoj, od malego dziecka wyobrazalam sobie jak bedzie wygladac, teraz czasem wyobrazam sobie jakbym urzadzila wlASNE mieszkanko. life is great, co planujesz> skonczyc studia i sie wyprowadzic?

taaak, dogadać się z rodzicami -marzenie. Na ogół tak jak pisałam, jest ok, ale mam z nimi wielki problem w bardzo ważnej dla mnie sprawie. w sumie najważniejsze w życiu :(

a co do znajomych? ja tez nikogo nigdy nie zapraszam. i tez nie pytaja o dziwo.

no właśnie moje plany -to jest ten problem :( okropny problem :( nie wiem czy chcesz posłuchać?

a o co chodzi?

w wielkim skrócie: 1. kocham nade wszystko pewnego mężczyznę, ale on mieszka w Stanach 2w wakacje chcę do niego polecieć 3.rodzice niby powiedzieli, że w te wakacje polecę ale mam wrażenie, że na odczepnego tylko i znów się nie zgodzą 4.już niedługo znów będę musiał poruszyć ten temat i sie boję wiem, ze rodzice się o mnie boją bo to obcy kraj ale chcę też żeby wiedzieli ile ON dla mnie znaczy a oni nie roumieją :(

mów, mów- potem mogę opowiedzieć Ci swoje :)

a jak sie poznaliscie? kto placi za ta wycieczke do stanow? z jednej strony oczywiscie musisz ich zrozumiec ze sie boja..z drugiej..jestes juz pelnoletnie wiec to Twoj wybor.

płacę ja -w sumie, bo tam jadę do pracy. w sumie to on mnie nie zna...jest ode mnie straszy o 13 lat i to też jest dla rodziców powód na nie... proszę cie tylko nie pisz, ze że on mnie może wcale nie chcieć, dla mnie jest ważne by być przy nim. Potem chcę wyjechać na wymianę studencką

kochasz 13 lat starszego faceta, KTÓRY CIĘ NIE ZNA????????????????????

w sumie czemu mialabym pisac ze on Cie moze nie chciec...nawet nie przyszlo mi to do glowy.szczerze mowiac pierwsze co mi przyszlo do glowy to to zebys na siebie uwazala tam bo skoro jedziesz do kogos kto Cie nie zna...nie ufaj ludziom. sam pomysl- praca w stanach- swietny.