Boję się o życie narzeczonego. Jak się wyleczyć z tej obsesji?

Boję się,kiedy wyjeżdża. Ostatnio na drugi koniec Polski,bo tam ma inwestycje. Firma się rozrasta. To oczywiste. Teraz,za 2 tygodnie jedzie z 2 pracownikami na tydzień do Niemiec na szkolenie w sprawie obsługi masyzny,którą kupili. Przy każdym wyjeźzie boję sie o jego życie,czy nic mu się nie stanie. Jeśli jest w naszym mieście rodzinnym,lub niedaleko,to nie panikujęale to wyjazd poza granice Polski. Tyle wypadków. Jak zmienić podejście?

nie zmienisz:) ja co rano dzwonię do męża czy aby na pewno żyje:) :P pewne rzeczy trzeba w sobie zaakceptować ;) no chyba, że to zamartwianie się obsesyjne wtedy lepiej poszukać pomocy u specjalisty

ike-dzwonisz do męża. To oczywsite,ale on pracuje w innym miejscu,niż miejsce zamieszkania? Może to nie jest aż obsesją,ale ten strach cholerny. Już sobie wyobrażam,ze jak pojedzie do Niemiec,to nie dożyje świąt,nie pojedziemy w góry. No,wariatka ze mnie. Dzwonimy do siebie i piszemy kilka-kilkanaście razy dziennie.

jedzie samochodem więc tyle mi wystarczy:D ale u ciebie to chyba serio idzie za daleko

morze pracować ze względu na chorobę,ale kiedy to robił wstawałam co rano,musiałam go pocałować,przytulić,powiedzieć jak kocham. Wstawałam specjalnie o 3,lub 4. Dowoził towary do sklepów,a ja ciągle bałam się,że może nie wrócić i ja nie zdążę mu powiedzieć jak go kochałam. Wiem co czujesz,też tak mam:o

może wybaczcie ten błąd,znowu nerwy mnie zeżarły kiedy to sobie przypomniałam:(

Słuchajcie,mój jeździ też samochodem i często miał wypadki. Ostatnio 2 tygodnie temu,jak jechał do Pzn. Wypadł z drogi. Moze z tego wynika ten strach. A może,ze jedzie poza Polskę i to potęguje mój strach? Co jest w nas kobietach takiego,ze tak to przeżywamy?

siedź cicho z tymi częstymi wypadkami i ludzi nie strasz:P

ja też to mam.... teraz się martwię że jest poważnie chory... ale mam nadzieję że to moje urojenia...

Mój facet ma tak samo jak ja:) Więc nie tylko w kobietach:)

Też tak mam, dziewczyny. Wydaje mi się, że tak mamy, bo bardzo kochamy swoich mężczyzn, a dochodzi do tego nasza taka trochę lękowa psychika.. Tyle. Ja mam takie "fazy"- czasem non stop myślę o chorobach, wypadkach, a czasem mam "luz" psychiczny i mniej myślę. Ale to nie spędza mi sen z powiek, więc nie jest tak źle chyba. My po prostu chyba z natury jesteśmy panikarami (ja na pewno! za moim siostrzeńcem chodzę krok w krok, bo boję się, że się biedak przewróci-ma rok i 3 mce). Jeśli ktoś kocha-boi się o druga osobę. Pozdrawiam! :)

snu*

Heh,no tak :) Ja,jak mi na nim jeszcze nie zależało w ogóle się nie martiwłam. Wyjeżdżał wtedy też. Teraz,kiedy jest poważnie i zalezy mi na nim bardzo,jest poprostu paranoja. Wychodze z założenia,że jak ja mam na oku,to już nic się nie stanie. Nie ograniczam go w niczym,tylko wymyślam czarne scenariusze.

tez to mam, ale nawet do kogos z rodziny, po prostu do osob, ktore bardzo kocham. nie lube tego w sobie i staram sie wyganiac te mysli. sama tez boje sie wyruszac w droge.