Wyszłybyście za mąż za kogoś kogo nie kochacie?

Raczej nie. Od 2 lat jesteśmy kochankami. A jednak czegoś mi brakuje. Z drugiej strony nie miałamm tego nigdy...

to może przestac byc kochankami i zacząć życie osobno. Chciałabym Ci mądrze poradzić ale nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Ty najlepiej wiesz co czujesz.

ech...

Tak, ale pod kilkoma warunkami. Pierwszy z nich - on wie, że go nie kocham. Kolejne - np - jestem już starsza, chcę mieć dom, rodzinę, a na mojej drodze nie stanął nikt w kim mogłabym się zakochać... Albo stanął... I zniknął (np umarł :P - dop. dla tych mniej inteligentnych). W czystym porozumieniu, przyjaźni, koleżeństwie, pożądaniu nawet, bez miłości - tak, da się tak żyć i być może bym się na to zdecydowała.

Nie czuję presji posiadania rodziny w sensie: dzieci. Jestem po prostu indywidualistką, lubię czasem pobyć sama. Choć mieszkałam kilka lat z facetem i jakoś dałam radę... Brakuje mi... nie wiem, czego? Pełnego porozumienia dusz? Nie wiem jednak, czy takie coś jest możliwe. Albo czy możliwe jest pokochanie kogoś tak, by być ślepym na jego wady, tak, żeby w każdej chwili, w każdym momencie inspirował do działania, do twórczości...

a może dzidziusia ci brakuje?

może właśnie dziecko rozwiałoby wszystkie wątpliwości?

maltuniu, kiedy ja nawet nie lubię dzieci...

A poza tym - chyba dziecko nie jest środkiem do rozwiązania problemów, narzędziem... można je bardzo skrzywdzić.

gdyby mial duzo pieniedzy, owszem. ale tylko wtedy, gdybysmy to uzgodnili.. troche bez sensu ale coz :)

up

Nie ma szans,nawet jak by byl zajebiscie bogaty i cudowny. Spiepszyla bym sobie zycie i tyle by bylo...

W pewnych okolicznościach tak. Warunki: dobry, porządny człowiek, którego dażyłabym przyjaźnią, którego codzienna obecność nie mierzwiłaby mnie, który nie obrzydzałby mnie fizycznie, czyli byłabym w stanie uprawiać z nim seks tak, żeby to nie było upokarzające dla nas obojga. A w jakich sytuacjach? Np. gdybym była podstawiona jakoś życiowo pod ścianą i potrzebowała spokojnej przystani. Dla bezpieczeństwa, dla spokojnego bycia razem (np. już w starszym wieku, gdy inne rzeczy, niż motyle w brzuchu się liczą), dla np. bezpieczeństwa dziecka, żeby miało dobre życie. I dla kasy. Tak, dla kasy. Wiem, jak to jest żyć z dnia na dzień, zapierdalając na etacie od 7 do 15 i tak do usranej śmierci, ciagle w stresie. Gdyby był ktoś, kto chciałby mnie wyrwać z tego, żebym mogła uciec od takiego życia - to tak, czemu nie? W nosie mam opinie typu "dziwka". Dodam, że rozważania są czysto hipotetyczne, bo mam męża, którego akurat bardzo kocham. Kasy on nie ma :)

On ma dużo kasy, ale ja też sporo + mieszkanie własnościowe + kilka lokat.

* "darzyłabym" oczywiście :O

Chciałabym umieć go pokochać...albo zadowolić się tym co mam...