mąż nie daje szansy na odbudowanie małżeństwa

Ja proponuje odwiedzac zznajomych albo rodzine, grunt miec zajecie. Mi troche w podobnej sytuacji pomogly antydepresanty - mozesz przejsc sie do jjakiegos lekarza i poprosic o jakies slabe. a przede wszystkim- kazdego dnia powtarzalam sobie, co dzien bedzie troche lepiej. I z dnia na dzien tego nie odczulam, ale po roku zaczelo byc znosnie, po dwoch -ok., a teraz sie z siebie tylko smieje jak moglam byc taka glupia i meczyc sie z pajacem co mnie nie szanowal za grosz.Jak na swwiecie tyle wartosciowych ludzi.

Witajcie. Dzisiaj mąż do mnie dzwonił, to była ta jedna z "normalnych" rozmów. Gadaliśmy dość długo. Powiedział, że na razie mu dobrze tak jak jest i że wtedy o rozwodzie to napisał w emocjach i tak nie myśli. Wspomniał, że jak siedzi sam w domu to myśli o nas i że nie wie jak będzie kiedyś, może jakaś nadzieja jest. I dodał, że nawet jakbym mu wtedy odpisała, że skoro chce rozwodu to go będzie miał, to i tak byśmy tego rozwodu od razu i tak szybko nie dostali. Dodał, że zawsze mi pomoże jak czegoś będę potrzebowała no i tyle. Ale co o tym myśleć to nie wiem, bo nie nadążam za tym wszystkim.

Mój mąż zostawił mnie i nasze dwie córeczki dla kochanki z którą zamieszkał i w dodatku z jej dzieckiem. Na początku nie wiedziałam gdzie mieszka a mówił że mieszka w małym mieszkanku i nie da mi na dzieci dużo. Czekałam pół roku i się wydało. NIe zrezygnowałam jednak z męża i czekałam. Wrócił do domu po 18 miesiącach. Od 4 miesięcy mieszka z nami w domu. Zamyka przed nami pokuj na klucz, wychodzi i wchodzi do domu kiedy chce, robi co mu się podoba. Ja jednak nie zmieniam zdania bo rozwieść się nie zamierzam, a jeżeli on chce to niech składa papiery do Sądu. Wytrzymałam tyle i psychicznie wykończona jestem ale się nie poddałam i nie poddam. Może coś z tego czekania będzie. Zawsze każdemu trzeba dać szansę a tym bardziej samemu sobie. Jeżeli będziesz tak wytrwałą jak ja to może, może ...