jestem zła na siebie, choć może do końca nie powinnam

Żyję w burzliwym związku od 3 lat. Po kolejnej kłótni, kiedy on w zasadzie nawyzywał mnie za głupotę, odeszłam do innego. Myślałam, teraz skończą się te wieczne awantury, za dużo złości i upokorzeń. Niedługo potrwało spotykanie się z tym drugim, bo jednak serce mi się rwało do byłego, mimo wszystko choć nie było mi źle, tęskniłam niesamowicie do byłego. Los sprawił, że jednak wróciliśmy do siebie. I trochę męczy mnie fakt, że go wtedy zostawiłam, powiedziałam mu o tym drugim. Niby zakończyłam wtedy nasz związek, ale dalej trochę źle się czuję. Może trochę zbyt pochopnie postąpiłam, ale w tamtym momencie myślałam - koniec tej gehenny. Dodam jeszcze, że z tym drugim się nie przespałam, więc nie pomyślcie, że z jednym skończyłam, a z drugim zaraz uprawiałam sex, byłam zainteresowana budowaniem związku, wolnego od wulgarnych kłótni i wiecznych pretensji, on raczej też. Czy powinnam się obwiniać w takiej sytuacji ?

powinnas zastanowić się, czy chcesz przez kolejne lata wypalac się nerwowo:P Kłótnie, obrażania, rozstania i powroty, ile jeszcze sobie będziesz fundowała takiego zycia. Masochistka?:P

bylam w wlasciwie takiej samej sytuacji i teraz tak mysle, ze jakbym nie wracala do swojego faceta wtedy to teraz mialabym zupelnie inne zycie, pelne ludzi i przyjaciol, bez klotni, meczenia sie z jedna osoba i nudy w zwiazku.

problem w tym, że mam podobny charakter i dlatego umiem mu wybaczyć :/ a rozstania zawsze kończą się fiaskiem, nawet i tym razem nie dało rady, jesteśmy momentami patologiczni, ale związani jak bliźnięta syjamskie

tez juz pare razy wracalam do swojego faceta i tez uwazam, ze to patologia.. ech, ciezko o tym gadac, bo nie wiem sama comam zrobic, a co dopiero doradzac komus.