Spędzam sama Sylwestra...

Od pewnego czasu czuję się jak w jakimś Matrixie. Mam 29 lat. Dwa lata temu poznałam chłopaka, który jest ode mnie młodszy o pięć lat. Pracowałam wtedy w Londynie (jestem po studiach), a on sprzątał w hotelu. Po powrocie do Krakowa zadecydowaliśmy, że on przyjedzie do mnie mieszkać. Później on stwierdził, że pójdzie na studia (chce być psychologiem) i jednocześnie będzie pracował w hotelu jako bagażowy. Zgodziłam się. Pomogłam mu w szkoleniu języka, załatwiłam stały pobyt itp. Jest nam dobrze razem. Musiałam wprawdzie nauczyć go, żeby pomagał mi wykonywaniu prac domowych ( nie umył mi nawet nigdy okien), nie zna się na naprawach. Mam wiele książek, płyt, na biżuterii mi nie zależy, ale na razie dostaję od niego prezenty jak typowa kura domowa (fartuszek czy garnek żeliwny). Jego rodzice byli u mnie już dwa razy, ale moich nie zaprosili. Nie pomagają mu, jest on tzw. "gorszym dzieckiem", wszystkie oszczędności wydają na jego brata. On jest w nich wpatrzony i twierdzi, że zrobili dla niego wszystko co tylko mogli. Nie chcą, żeby zdobył wyższe wykształcenie. Co do pieniędzy to kupujemy jedzenie na przemian, w restauracji każdy płaci za siebie (raz zapłacił jak przyjechali jego rodzice...) Nie ma prawa jazdy. Teraz pojechał do swojej rodziny na dwa tygodnie, a ja wybyłam do swojej rodziny na Święta. Jest mi trochę smutno, bo Sylwestra spędzimy osobno. Rodzice na początku go akceptowali, ale teraz jakoś odwrócili się ode mnie. Twierdzą, że on mnie wykorzystuje, że jak tylko skończy studia to "kopnie mnie w tyłek". Nie potrafię wyczuć czy to tylko ich ględzenie, czy jest w tym trochę racji. Dodam tylko, że dla nich zawsze coś było źle. NSama nie wiem. Pomóżcie.