Cała młodość upływa mi w samotności

Nie mam przyjaciół, nie mam znajomych, rodzice pracują. Jestem nudna, zakompleksiona i cierpię. W moim wieku powinnam się bawić, pochłaniać w pasjach, a nie tyle rozmyślać i płakać.

Jaka decyzja, taka młodość i starość :D

pochłoń się pasjom i nie będziesz ani nudna , ani zakompleksiona...no i płakać będziesz mniej...

możesz być z siebie dumna - jesteś prawdziwym emo

Kiedyś przynajmniej mialam pasje, czytałam dużo książek, a teraz doszło do tego, że wszystko mnie opuściło, zaczęłam przejmować się ludźmi i popadłam w mega kompleksy, że nie jestem taka fajna jak reszta. Wypominam sobie błędy z przeszłości, uświadamiam sobie, że jestem taka żałosna, że już gorzej być nie może. Za bardzo zatraciłam się w pogoni za ludzką akceptacją i zapomniałam o sobie, swoim rozwoju.

Więc wróć, i zadbaj o siebie. :) Nie uszczęśliwisz wszystkich. O siebie warto dbać bo ze sobą zostajesz do śmierci.

sama widzisz, gdzie robisz błąd. nie przejmuj się tak bardzo ludźmi - zawsze jedni będą cię akceptować, a inni nie. natomiast jeśli sama nie zaakceptujesz siebie, to będziesz miała przejebane do końca życia więc może od tego zacznij :)

Nie ty jedna jestes sama :) Masz duzo czasu cwicz charakter, rozwijaj sie. Mi tam za duzo towarzystwa nie jest potrzebne do szczescia, szczegolnie ze rzadko trafiam na takich ludzi jakich molgbym ewentualnie potrzebowac ;-)

Teraz idę na terapię, może coś to pomoże, bo póki co utknęłam w połowie drogi i dni mijają mi na wynajdywaniu w sobie braków i błędów. Czasem to aż tak straszne, że najchętniej bym ze sobą skończyła, bo zrobiłam tyle głupstw, ale no kurcze, tak nie można.

Chciałabym się z kimś zakumplować, ale obawiam się, że nikt nie szuka mego towarzystwa.

Może warto by się zastanowić dlaczego taka jesteś? Co ma/miało wpływ na Twoje zachowanie i poczucie własnej wartości?