sprawa rodzinna - proszę o radę

Witam. Jestem jedynaczką (pisze to nie w sensie mojego przysłowiowego "rozpieszczenia" - po prostu nie mam rodzeństwa, z którym mogłabym sie podzielić obowiązkami wobec mamy) . Moja mama mieszka w małej miejscowości, oddalonej od miasta, w którym mieszkam o 30 km. Ma 70 lat, jest osobą schorowaną, sądzę, ze niedługo -może za 5 lat będzie wymagać opieki. Moj mąż pracuje daleko od miejsca naszego zamieszkania . Dojazd do pracy w jedną stronę zajmuje mu godzinę, z powodu korków. W domu nie ma go po 12 godzin, pracuje w weekendy- jesli ma 1 cały weekend wolny w miesiącu, to jest dobrze. Dotychczas odwiedzałam mamę raz na tydzień, ale mimo to słyszałam wymówki, ze powinnimy przyjezdzac częściej i razem. Jest to trudno wykonalne, ponieważ mój mąż cały czas pracuje. Obecnie jestem w 6 mc ciąży. Mieszkamy z dala od rodziny i nikt nam nie pomoże przy dziecku, musimy brac pod uwagę opcję niani w momencie mojego powrotu do pracy. Teraz przejdę do sedna sprawy: mama mieszka w domku 75m2, z duzym ogrodem. Niestety, dom jest juz stary. Przecieka dach, jest zagrzybiony,zimny, podwórze trzeba odśnieżać, kosić trawę w ogrodzie, grabić liscie jesienią, palić w piecu. Jest to dla mojej mamy duzym utrudnieniem. Poza tym miejscowość, w której mieszka, jest z roku na rok coraz mniej "cywilizowana" (nie wiem, jak to okreslic inaczej)- trzeba dojeżdzac do lekarza, sklepy słabo zaopatrzone... My mamy małe mieszkanie, 36 m2, które planujemy zamienić na większe. Poniewaz dom w którym mieszka mama nie nadaje sie do zamieszkania przez osobę starszą i schorowaną, zaproponowaliśmy mamie, zeby sprzedała go, odkupiła od nas kawalerkę, w której mieszkamy (przyjemna, 2- pokojowa, ciepło, blisko sklepy, lekarz). My kupilibyśmy mieszkanie na tym samym osiedlu, tak, ze dzieliłoby nas 5 minut piechotą. W tej sytuacji mama pomogłaby mi przy dziecku, a my pomoglibyśmy jej. Oczywiście, jej zycie nie ograniczałoby się do nianczenia wnuka - planowałam zapisać ja np na gimnastyke dla seniorów, uniwersytet trzeciego wieku. Zawsze mówiła, ze marzy o czyms takim, a w miejscowości, w której mieszka, zycie towarzysko-kulturalne umiera. Niestety, mama sie nie zgodziła, mówiać, ze tam ma koleżanki a poza tym u nas jest gorąco latem i ona tego nie wytrzyma. Jest to jej decyzja i sznuję to. Aktualnie jesteśmy w trakcie zmiany mieszkania na większe, naszą kawalerkę sprzedajemy, bierzemy kredyt. Mama zaczyna znowu narzekac, ze mamy do niej przyjeżdzac, ze ona ten dom z ogrodem trzyma dla wnuka, zeby miał się gdzie bawić. Uważam, ze nie dam rady jednocześnie zajmować się dzieckiem i jeżdzić do niej. Nie mam prawa jazdy (planuję dopiero zrobić, ale zycie pokaże), a podróż godzinna, dwoma autobusami z przesiadką, z małym dzieckiem w wózku, wydaje mi sie ciężka w realizacji. Nie chcę tam jezdzic na wakacje - dom jest zimny, jest grzyb, latem powodzie i mnostwo komarów, zimą temperatura 15 stopni, bo mama oszczędza a okna są nieszczelne. Nie chce wyjść na wyrodną córkę, ale teraz najważniejsze jest dla mnie moje dziecko i opieka nad nim. Martwię się, czy dam sobie radę sama z małym dzieckiem (opieka,obiad, zakupy, sprzątanie, pozniej powrót do pracy)i nie mam sił, zeby dodatkowo martwic sie o matkę. Może ktoś ma jakąs radę na tą sytuację? Pozdrawiam