Depresja z powodu wieku

Mam 26 lat i gówniane perspektywy. Dostałam depresji z powodu wieku, czuje się jak 40 latka która przekwita. Swoje najlepsze lata straciłam na walkę z depresją, świat był dla mnie czarno biały, życie nie miało sensu. Kto przeszedł depresję wie o czym mówie. Teraz kiedy z niej wyszłam dostałam kolejnej, jestem za stara! Wiem że to głupio brzmi, ale nie mam ochoty chodzić do klubów gdize pełno dzieciarni. Mam swój krąg znajomych ale oni są o dwa, trzy lata młodsi a ja czuje się jak stare pudło :( Najgorsze jest to że teraz będzie już tylko gorzej :( Dostałam jakiegoś panicznego lęku przed starzeniem się. Nie chodzi o wygląd bo ja wyglądam na młodszą, ale też o to że powinnam mieć już wszystko poukładane w tym wieku. Męża rodzine, dobrą pracę, a ja nie mam nic:/

ja mam 30 hello

i jak dalej bedziesz siedziec i mysleć tak to nie wyjdziesz z tej depresji - kopniak w dupe i wziąść się za siebie to jest najlepszy sposób na "starczą" depreche - kobieto co ty zrobisz jak bedziesz miała 10 lat więcej...

Oczywiście liczę na wypowiedzi normalnych ludzi a nie kafeteryjnych gnid

ja mam 36 i uważam że sens zycia jest

Tak ale jak sobie z tym poradzić, jak znaleźć ten sens. Siostra ma 20 lat, jest piękna, młoda, zdolna, ambitna, tyle przed nią, a ja przegrałam wszystko

zapomniałam dodać że - mój facet jest młodszy, moja przyjaciółka najlepsza jest młodsza o 12 lat!!! w pracy wszystkie koleżanki i osoby z którymi się kumpluje też są młodsi - i co mam się załamać i czekać na śmierć??? ogarnij się i weź za siebie

Wiem że muszę sie ogarnąć, ale ja nie mam na to siły, jestem w czarnej dupie.

zaczyna się od CHĘCI - a u ciebie widze że ich nie ma, poddałaś się i po co?? przecież każdy wiek ma swoje prawa swoje wady i zalety i każdyw iek mozna przezyć najpiękniej jak się tylko da - tylko NALEŻY CHCIEĆ!!!!!!!

Wybrałaś wyjście najłatwiejsze i najgorsze- - siąść pwoeidziec ze się nie ma siły i rozczulać nad sobą - i szukać pocieszenia aż ktoś cię pogłaszcze po główce i powie biedna bo.... nie ma tak łatwo - przynajmniej jak już się zdecydowałaś tutaj o tym napisać to chyba nikt nie bedzie cię głaskał bo nie o to chodzi

Nie mam żadnego puntku zaczepienia, mam marne szanse na poznanie kogoś, do dupy pracę, i zero perspektyw jak się nie załamać?

a moze jednak popatrzec trzeba na to tak - mam pracę - są tacy którzy jej nie mają w ogóle, znajomych i szanse na to ze ktoś się znajdzie:) zawsze to inaczej brzmi - ale jak sobie chcesz to dalej siedź i rozczulaj się nad sobą

Ja tez moglabym powiedziec ze swiat mi sie zawalil, bo niedawno rozstal sie ze mna chlopak, nie mam mozliwosci zmiany pracy, ledwo wiaze koniec z koncem ale nie moge sie poddawac. Tez momentami mam wrazenie ze zycie mi ucieka, ze wciaz cos trace,ale jak nie bede robic nic to strace jeszcze wiecej. Staram sie jak moge choc to jest trudne, a tez moglabym siasc i plakac.

Wiem masz rację, tylko ta motywacja :/ lub raczej jej brak

Ale to tylko Ty musisz chciec, nikt tego z Ciebie nie zrobi, nikt nie wyrzuci Cie z domu i nie zacznie kazać dzialac. Ja wiem ze nie łatwo zdobyc motywacje ale pierwszy krok masz juz za soba, bo wiesz w czym tkwi problem. Nastepny krok to po prostu ustalenie tego co chce sie zmienic. Na poczatku to zawsze jest slomiany zapal ale jak zauwazysz choc jeden sukces w swoim dzialniu to i moywacja sie pojawi.