Nikt mnie nie lubi, nikt mnie nie kocha, jestem samotna.

Nie wiem od czego zacząć. Nie mam z kim pogadać a zbiera mi się na płacz, więc muszę się wyżalić. Mam niecałe 18 lat a moje życie już jest pasmem nieszczęść i smutków. Czuję się jak czarna owca w rodzinie, z nikim nie mam bliższego kontaktu, nawet mama mnie nie rozumie w szkole staram się jak mogę mam tylko 2 dst na semestr starałam się bo bardzo chciałam żeby ktoś mnie pochwalił a mama była zła bo miałam dst, a ja chcę tylko żeby mnie ktoś pochwalił, powiedział bardzo ładne, jestem z cb dumna! ale nie! nigdy czegoś takiego nie usłyszałam. Jestem bardzo samotna i strasznie wrażliwa. Dokuczali mi w podst i gimn i stałam zamknieta w sobie. Nie mam przyjaciół, nie dlatego że nie chce! staram się jak mogę.. ale nie pasuję do "imprezowiczów" mieszkam w małej wsi i nie za badzo mam sie z kim zaprzyjaźnić, nie mam możliwości żeby się komuś wyżalić. Przez to ze jestem b. wrażliwa ciągle mam powody do płaczu. Jak byłam mała to mój tata pił i prawie codziennie były jakieś awatury, to mi całkowice zjebało psychike, teraz mój jedyny brat starszy o 11 lat z którym nie mam nawet o czym pogadać ma żone i się wyprowadził.. myślałam że mi serce pęknie, a teraz dowiaduję się że będzie mieć dziecko,, niby super ale ja się wcale nie cieszę! mam wrażenie że brat się jeszcze bardziej odee mnie oddali, zejdę na drugi plan, boję się że o mnie zapomni, nie mam chłopaka, mogę podejść i pogadać ale boję się zaangażować bo mam wrażenie że robię coś złego, to przez to ze rodzice mnie olewali. Do tego chodzę do szkoły o profilu którego nienawidzę!!!! nie wiem co mam robić,, proszę niech mnie ktoś pocieszy..