Odpycham ludzi czy jak? Od zawsze....

Odkąd pamiętam nie byłam zbyt lubiana zazwyczaj w towarzystwie żeńskim. Nigdy nie wywyższałam się, nie prowokowałam strojem czy wygladem, jestem bardziej nieśmiałą osobą, ale staram się z tym walczyć. Dziewczyny nigdy mnie nie lubiły. W szkole podstawowej byłam często obgadywana przez starsze dziewczyny, nie wiem z jakiego powodu..starałam sie byc zawsze miła, nic zlego przeciez nie robiłam. Te wrogie spojrzenia, nieprzyjemne odzywki pamietam do dziś. W gimnazjum przy tzw. 'koceniu' zostałam skocona najbardziej przez wiekoszosc starszych dziewczyn które znałam w podstawówce, do tego stopnia ze ciezko mi było oddychac. W szkole sredniej myslałam ze poznam nowe kolezanki, zaprzyjaznie sie, a tu lipa. Nie potrafiłam z zadna kolezanka z klasy znalezc wspolnego jezyka. Ja wiem, ze one mnie nie lubia, ten sposob mowienia do mnie-wyczuwam w nim nienawiść, wiem takze ze mnie obgaduja i smieja sie z kazdego niepowodzenia. Czesto obserwuje dziewczyny z jaka łatwoscia nawiazuja kontakt z innymi dziewczynami. Mnie to sie nie udaje, choc usmiecham sie, staram zagadywac i tak nic nie wychodzi. Mialam jedna przyjaciolke, ktora z wielka latwoscia nawiazywala kontakty, np. na imprezie, zapoznala sie z kims i juz zakolegowała. Co inne dziewczyny maja w sobie czego ja nie mam? Jestem zadbana i ładna (nie przechwalam sie, po prostu mam ładne, delikatne rysy twarzy, dlugie wlosy, jestem szczupła) Ktoras z was jest w takiej sytuacji?

up

A moze tobie zawsze sie wydawalo, ze inni cie nie lubia i nieswiadomie odsuwalas innych od siebie. To niemozliwe, by w podstawowce, gimnazjum i liceum nie bylo osob, ktore chcialy sie z toba zaprzyjaznic. Popracuj nad pewnoscia siebie, mysle, ze wtedy znajdziesz przyjaciolki.

może jeśli naprawde jesteś taka ładna to one Ci tego zazdroszczą?? albo ich onieśmielasz bo połaczenie ładna + nieśmiała stwarza pozór zimnej,niedostępnej,wyniosłej?

myślę że trochę wyolbrzymiasz, jesteśprzewrażliwiona i sama doszukujesz się w ich zachowaniu czegoś przeciw sobie. Drugą sprawą jest to że najłatwiej wyrzyć się na kimś słabszym kto nie będzie się potrafił bronić

Ja to samo miałam w podstawówce, za wszelką cenę chciałam żeby szkoła szybko się skończyła. Poszłam do zawodówki tam poznałam dziewczyny różnego pokroju. Nie było nic takiego żeby mnie nie lubiły, zdarzało się owszem że jak o czymś powiedziałam gdzie byłam na wycieczce na wakacjach (potraktowała jedna koleżanka za przechwalstwo, ale nauczycielka ją ścieła, że chciała o tym usłyszeć). W zawodówce miałam dwie koleżanki z którymi się lubiłam i nieraz zdarzało się żeby pokazać na co mnie stać wagarowałam. Ale wyszło na dobre, bo do dziś mam z nimi kontakt. Tylko jest jeden problem nie widzimy się bo mieszkamy 25 km od siebie. A w swoim miasteczku nie mam koleżanek z którymi mogłabym pogadać bez względu na jaki kolwiek temat. Mój mąż ma znajomego który myśleliśmy ze będziemy się z nim i jego rodziną spotykali ale niestety, nie dogaduję się z jego żoną. Też czasami samotna się czuję, mam nawet takie myśli że nigdy nie będę miała takich koleżanek żeby z nimi pogadać na każdy temat. Teraz na szczęście mam męża który mnie wspiera i kocha, ale on nie zastąpi koleżanki której potrzebuję. Mówi się trudno.