Czy mozna wybaczyc i zapomniec?

Miedzy mna i mezem od dwoch lat zle sie dzieje: -przestal mi okazywac uczucia, -seks stal sie mechaniczny i tylko, kiedy on ma ochote, -w domu czuje sie jak sluzaca, -nie czuje sie zona, kobieta, tylko kolezanka, -dla innych jest mily i usluzny, za to ja moge go prosic 5 razy o zrobienie czegos a itak w koncu robie to sama, -boi sie swojego ojca, nie potrafi postawic na swoim, bo twierdzi, ze lepiej sie nie odzywac, bo z ojcem sie nie wygra, -mi potrafi wszystko powiedziec, wyzywac przy mnie, ale rodzicom nie powiedzial nic, gdy sie wtracali i nie stanal w mojej obronie, gdy jego ojciec mnie obrazal, Na poczatku taki nie byl. Teraz wciaz zarzeka sie, ze sie zmieni, bo mnie kocha, ale mu trudno niby, bo taki jest i ciezko mu to zmienic. Dwa dni wszystko jest ok, a jak juz widzi, ze mi zlosc przeszla, to znow zaczyna sie to samo. Do tego, jakie on ma teksty-jak 16-letni gowniarz, zapomnial, jak to jest, gdy sie stara o kobiete- jak juz, to robi to nieudolnie, jak smarkacz jakis. Mi na nim zalezalo do tej pory, dawalam sie nabrac na lepsze dni ale od jakiegos czasu nie mam juz sily, przestalam wierzyc w jego dobre intencje-za duzo razy sie przejechalam i nawet jego proby polepszenia naszych relacji nic nie daja-jestem niedostepna i nie wierze, ze bedzie dobrze-bo wiem, bo boje sie, ze to tylko na kilka dni. Nawet na seks z nim nie mam ochoty. Myslicie, ze da to sie jeszcze naprawic, ze odblokuje sie jakos? Czy to po prostu znak, ze czas zakonczyc ten zwiazek... Tyle razy sie na nim zawiodlam,.

Jeśli będzie chciała tylko jedna strona, to niewiele wskórasz:O Najlepiej podejmij decyzje o rozwodzie, przedstaw mu pozew, może to zadziała na niego jak zminy prysznic i w końcu zacznie coś zmieniać a jak nie to odpuść typa, szkoda życia.

Mowilam mu o rozwodzie-ale on wtedy sie postawi jak dziecko-ze moge rozwod wziac, jak mi sie nie podoba. I probuje wine na mnie zwalic-ze to ja chce rozwodu, bo on mnie przeciez kocha.

Do tej pory to ja sie staralam o wszysktko, tlumaczylam, mowilam jak sie czuje z tym , jaki on jest. i nic-dwa dni bylo dobrze i od nowa to samo... Wiec, po dwoch latach powiedzialam dosc. A jemu to jest na reke-przyjdzie z pracy, pogada o pierdolach, idzie sie polozyc, potem wieczorem film oglada i jest ok-bo ja nic od niego nie chce, nie podejmuje zadnych tematow-czy o naszym malzenstwie, czy o waznych sprawach codziennych. I jemu to pasuje. A ja nadal czuje sie jak kolezanka i sluzaca- dlatego teraz juz nie walcze o nic, wylaczylam sie...

moj tak ma" zrobi cos nie tak przeprosi nagle bezmyslnie ja mowie:, a za co mnie przepraszasz on: bo to tamto siamto w końcu (kiedy sam zacznie myśleć co mówi) to jest hasło ...to odejdź jak Ci się nie podoba ja: tak jest , zrobię jak zechcesz, bo to Ty wsopmniałeś o tym nie ja strzelę focha, oczywiście nie płaczę, niech wie że jestem silna i bez niego też sobie poradzę wtedy znów mnie przeprasza tym razem ze łzami w oczach i tak w kolko, a mi zygac sie chce juz od tego

Na poczatku bylo ok-przez lata w sumie przyjaznilismy sie-byl troskliwy, zaqwsze pomocny, kulturalny. ta przyjazn przerodzila sie w cos wiecej i potem jak bylismy narzeczenstwem, bylo super, seks tez bardzo udany... Jego rodzine znalam-uwazalam ich za kulturalnych ludzi na poziomie. po slubie zaczelismy czesciej u nich bywac i okazalo sie , ze moja tesciowa to tylko sluzaca do prania, sprzatania, ze tesc wogole sie z nia nie liczy, ze zyja obok siebie. A tesc okazal sie czlowiekiem nie znoszacym sprzeciwu, wladczym... I teraz widze, z jakiego domu moj maz pochodzi-wynoisl juz pewne wzorce na przyszlosc, ktorych stara sie nie powielac. A tak naprawde staja sie one u nas rzeczywistoscia-ja jestem, bo jestem-do sprzatania, gotowania obiadow, do byle jakiego seksu jak jemu sie zachce. Nie okazuje mi uczuc, zachowuje sie jak szczeniak. Np. ostatnio wystroilam sie na spacer, a on do mnie "ooo na radke idziesz, z kim?", potem jakies gowniarskie podszczypywania z jego strony-to w cycek, to w tylek-czulam sie jak jakas smarkula w podstawowce.

I jakis czas temu mialam znienacka bardzo duza ochote na seks. pol dnia go kokietowalam, a on jak wrocil z pracy, polozyl sie spac, a wieczorem stwierdzil, ze najpierw obejrzy sobie film.... Czulam sie jak bym w twarz dostala, ponizylam sie tylko. A na poczatku bylo super-czule slowa, pikantne sms-y w pracy mi wysylal, na seks tez namawiac go nie musialam... A od dwoch lat seks tylko w soboty, jak jemu sie zachce i czesto byle jak.

To naturalne, ze teraz jest w Tobie blokada i jedynie jesli Twoj maz zacznie sie naprawde starac, a nie tylko udawac ze sie stara to moze ci minie. Ale musi ci naprawde udowodnic, ze jego zmiana nie jest jedynie chwilowa. w przeciwnym wypadku nie ma po co ciagnac tego malzenstwa. szkoda zycia.. A ztego co piszesz, on sie nie nadaje na dluzsza mete do zwiazku juz wyniosl przyzwyczajenia z rodzinnego domu i wprowadza je w wasze zycie.

Omatko boska jak ja to dobrze znam. Jabym siebie w lustrze widziała. Ale chłopy to takie tempe strzały i koniec!! Też się zastanawiam nad rozwodem, tylko szkoda mi dziecka:(

Myślę, że tylko poważna rozmowa może pomóc, jeśli nie to rozwód, innego wyjścia niestety nie widzę.

ze faceciraczej nie potrafia sie zmienic:-( Wiec jesli nie widzisz poprawy to po prostu uciekaj z tego zwiazku. Pamietaj ze przed wami cale zycie. Skoro on cie teraz nie szanuje to pomysl sobie co bedzie za 20 lat!!!! Nie musi byc od razu rozwód. Jezeli znowu zacznie sie zle zachowywac to daj mu ustateczne ostrzezenie - na spokojnie i bez nerwów. Powiedz ze masz tego dosyc i albo naprawde sie postara cos zmienic w waszym zyciu i swoim postepowaniu albo skladasz wnisek o separacje. Jezeli sytuacja sie powtórzy to wtedy naprade zlóz ten wniosek i na nic sie nie ogladaj. Nie pokazuj mu lez ani twgo ze sie whasz. Sama bedziesz widziala jak zareaguje. Albo zacznie o was walczyc albo sie wscieknie i was zostawi. Tak czy inaczej dla ciebie i dla dziecka bedzie to z korzyscia.

My tez mamy male dziecko, ale wlasnie ze wzgledu na nie chcialabym odejsc-ono widzi, ze mamusia i tatus zyja obok siebie. Bywa, ze maz na spacerze wezmie mnie za reke (b.rzadko), to nasze dziecko zawstydza sie najpierw a potem bardzo cieszy-przebiega pod naszymi rekoma, smieje sie. Ale teraz juz razem nie robimy prawie nic-wspolny spacer z dzieckiem albo zakupy. W domu to tylko do poludnia ja zajmuje sie dzieckiem a popoludniu maz... Bo ja juz nawet nie mam ochoty ani z nim rozmawiac ani przebywac-ciesze sie jak jest w pracy.

Niestety mój pracuje od 4 do 9 rano i muszę się na niego cały dzień przyglądać. I do szału mnie doprowadza, bo non stop się czegoś czepia pajac.

rozmawiac mu sie nie chce, zwlaszcza o powaznych sprawach-o pierdolach i glupotach-owszem. Jak probuje z nim gadac o nas czy jakims innym powaznym problemie, to mu sie nie chce, bo jest zmeczony albo gadac mu sie nie chce... Wiec ostatnio mu powiedzialam, ze to koniec wszystkiego miedzy nami, ze mnie juz dla niego nie ma, ze ma mi tylko w droge nie wchodzic, o seksie tez moze zapomniec... To stwierdzil, ze dobrze i z ulga odwrocil sie do sciany, bo mu sie chcialo spac. Juz postanowilam, ze pod koniec roku (gdy uzbieram kase) tak czy siak wyprowadzam sie od niego.

Też bym tak chciała tylko mieszkamy u mnie i mąż wyremontował mieszkanie, więc mi troche głupio powiezieć wyprowadż się :/

Szczerze to ta moja blokada przyniosla mi ulge-nie musze z nim rozmawiac, denerwowac sie, jak by mi wcale juz nie zalezalo, nawet nie wiem, czy go jeszcze kocham. Przedtem ciagle zaczynalam temat, zeby sie zmienil postaral, mialam juz nawet depresje, plakalam czesto-ale dosc ponizania. Zrozumialam, ze nic nie wskoram a zyc jak maz i zona, ale obok siebie nie potrafie. Wyprowadze sie. Tylko tesciowie na bank wine na mnie zwala, ze zostawilam ich biednego synusia... ja nie biore rozwodu, najpierw sie wyprowadze, moze ewentualnie separacja-ale nie wiem czy to meza zmieni- jesli juz to na troche, zeby mnie udobruchac i potem bedzie tak samo.

Facet nie umie się zmienić. Zwyzywa cię od najgorszych, aż się żyć odechciewa, a potem się durnowato tłumaczy, że to w nerwach było, a ty babo wybacz bo głupio kochasz i naiwnie wierzysz, że to ostatni raz:/ le trzeba się wzaiść za siebie:)

nie bądźcie naiwne, nie wiem co by musiało sie stać żeby sie człowiek zmienił!?!?!?! Jeśli Was źle traktuje miejcie honor i szacunek do siebie - odejdzcie. Skoro mu nie zależy powinien mieć kobietę swojego pokroju, tak denną jak on, której to pasuje.

On mnie nie traktuje zle-nie bije, nie uzywa w stosunku do mnie niecenzuralnych wyzwisk (ale przeklina podczas rozmowy). Ale i nie okazuje uczuc, nie traktuje jak kobiete-czuje sie jak jego kolezanka, a nawet nie, bo dla kolezanek jest kulturalny, wszystkie sie nim zachwycaja-ze taki mily i bardzo przystojny. Tak myslalam, ze raczej sie juz nie zmieni. Teraz zachowuje sie jak idiota, np. : -opiekuje sie teraz kotem sasiadow, zwierzak mnie lubi, przychodzi do mnie, zeby go glaskac, a moj maz na to: "uwazaj, podniecil sie na pewno" , -albo widze, ze juz mu seksu brakuje troche-lazi za mna, chce mnie za sutka przez bluzke zlapac-jakis szczeniecy podryw, -i za nic nie wierzy, ze sie wyprowadze-jest bezczelny i pewny siebie. Ogolnie drazni mnie fakt jego istnienia, a zwlaszcza jego glupie teksty !

No wlasnie teoretycznie mozna tak zyc-obok siebie i nie wchodzic sobie w droge-robic swoje-znam takie przypadki. Ale ja tak nie umiem... I nie uwazam, ze jestem dziwna-wychowalam sie w rodzinie pelnej milosci i szacunku-sama chcialam taka teraz stworzyc, w oparciu na wzorcach i wspomnieniach z dziecinstwa-ale z nim sie nie da ! Opowiadalam mezowi, ze jak bylam dzieckiem, rodzice mi i bratu poswiecali wiele czasu-chodzilismy na spacery, na dzialke, w domu na pierwszym miejscu nie stal telewizor, tylko czesto gralismy w gry planszowe... a on mnie wysmial... Dla niego najlepiej spedzony czas to siedzenie przed tv albo spanie.

wspolczuje meza ograniczonego polglowka :(

nie zmieni sie poi was nie straci, chociaz i to nie jest regula.

No właśnie. Człowiek, żeby się zmienić musi dostać pożądny bodziec. Dla mnie była to śmierć ojca, którego jako nastolatka niemogłam znieść i wielokrotnie mówiłam, że niechcę go więcej widzieć a teraz mi go brak jak cholera. Znam ludzi, którzy nie szanowali swojego dziecka i też je stracili, a teraz nieba by mu przychylili, ale ja ani moje dziecko nie będziemy ofiarą aby mój mąż się zmienił.Niewiem może Twój mąż przechodzi jakąś taką faze tej ich męskości i mu chwilowo odbija?:)