Rozemocjonowana siostrzenica :(

zapewne jest jedynaczka i czuje się pępkiem świata, dlatego ze wszystko jej do tej pory było wolno i uchodziło płazem

lagodniejsza forma autyzmu

niechęc do kontaktów fiz nic nie znaczy. Ja też nienawidzę kontaktów fiz. Tylko do partnera mogę się przytulić. Ale u mnie możliwe, ze to wynika z braku miłosci w domu (starzy by się obrazili za to co mówię, ale niestety tak było). Nienauczona jestem życia, miłości. Moze ta mała ma podobnie, ale jest bardziej rozbestwiona. Ja byłam grzecznym dzieckiem, z tym, ze nietulaśnym

W tym ze ona jak sie wkurzy to NIE krzyczy, nie piszczy, nie wydziera sie, nie wpada w histerie,ale w taką agresje ze az jej sie wszystko trzesie i rozładowluje napiecie poprzez rzucanie czyms w sciane, w meble, dobrze ze w kogos nie rzuca..i ma ewentualnie podniesiony ton głosu jeszcze Aspergera nie ma, rok temu chodzila do zerowki i była pani psycholog dzieci., rodzic ktory chcial to mogł isc na wizyte z dzieckiem, moja siostra z nią była dwa lub trzy razy, ale teakze pani odrzucila aspergera, autyzm,adhd,nu niej jest co innego, mowiła ze moze byc to nerwica dziecieca i narazie sie wstrzymac od jakiej kolwiek farmakologi, poczekac jak ona pojdzie do szkoły, jak sie bedzie zachowywac jako uczennica, bo wiadomo ine jest zycie w zerowce a inne w szkole,czy wejdzie ten system spoleczny i deyscypliny w klasie, i jesli nadal bedzie to wystepowac to, nie minie jej ataki gniewu i niepokojących sytuacji to podjąc dalsze kroki. Ale pani ped. o czym wczesniej pisalam powiedzial ze trzeba przeczekac bo jej sie uklad emocjonalny dopiero krztałtuje i duzo cierpliwosci bo to jej z biegiem czasu minie-, taka jest jej porada- dla mnie zadna pomocna Rozmawialam z siostrą, powiedzialam ze w srode lub w czw. wybiore sie chyba do odp scepcjalisty tylko nie wiem czy od neurologa zaczac czy od psychologa - jak do tąd pani psych i ped. raczej zadnych wskazowek nie udzielił pomocnych, nie pokoją mnie jej te zadawanie sobie bólu gdy jest źle, dzisiaj j jak poszła do kąta to przegryzla sobie wargi, myslała ze nie zauwaze, a jednak przyuwazyłam jej rane i krew na ustach

niestety nie moge to nazwac rozbestwieniem i rozpieszczeniem bo od zawsze nikt jej NIGDY nie ustępował nie pobłażał w złym zachowaniu, gdy trzeba byóo była karcona, nie było takiego czegos ze ona mała i jej przejdzie, od razu stanowczo sie reagowało, i dlatego ona wie ze kogos nie mozna krzywdzic , lub bic, i nie robi tego, w histerie tez nie wpada bo tez na to nie było przyzwolenia, ale jej nerwy i emocje wyładowuje w takze denerwujący sposob

to jesli ped i psych. nic w niej nie "znalazł" wiec ewidetnie charakter dziecka jest niedopracowany, i trzeba twardej reki na nią

Nie znasz sie autorko :), mała rosnie na masochistke, uwielbia ból , w przyszłosci dolączy do klubu Sado-Maso, nierealne? heeh a jednak, nawet nie zdajecie sobie sprawy ile ludzi jest w to wciągnietych heehee

albo bedzie dominą :D

chyba jednak to sa zwykłe dziecięce histerie i fanaberie

radził bym psychiatre lub egzorcyste- pisze serioo

mała mam zaburzenia psychologiczne i emocjonalne i prawdopodobnie w swojej małej główce ma swój świat. wg mnie to mała musiał ktoś skrzywdzić, i teraz ona nie potrafi sobie z tym poradzić i nie umie rozładowywać swoich emocji. mówisz autorko że mała samo okalecza się nie orbi tego celowo ale tylko wtedy kiedy coś się stanie. dlaczego mała idzie sama do kąta?? wg mnie to jest wina jej matki i ona mogła jej zrobic jakaś krzywdę co teraz oddziałowy wuje na jej psychice. Idz z mała do psychologa niech narysuje nawet w domu obrazek o czym np teraz mysli i zanieś go do psychologa on oceni co i jak ale ja daje sobie rekę uciąc ze mała przeżyla jakąś traumę.

mówisz że mała nie lubi kontaktu fizycznego. Z tego co rozumiem mała jest wychowywana tylko przez matkę? tak?? więc może przyjaciel twojej siostry nie wiem chłopak przyjaciel nie wiem nazwij to jak chcesz zrobił małej krzywdę, a dziecko 7 letnie rozumie już bardzo dobrze zastanawiają mnie te jej zawieszenia się i okaleczenia. Wg mnie mała jest ofiarą pedofilii dziecięcej i rozejrzyj się bliżej w tym temacie. Zabierz ją na zakupy, pobawcie się gdzieś razem i podpytaj. Czasem myśli które od siebie odsuwamy stają się realnością.

rozpieszczona smarkula i robi poprostu popisowke ze sobie kuku sama zrobi, i tak was owija wokól palca, to jest aktorstwo a nie jej jakiejs zaburzenia Widocznie nie macie stycznosci z innymi dziecmi, one potraia świetnie grac aktorsko

proszę Cię weź ją do lekarza..

chyba najpierw zaczne od wizyty u neurologa, bo psycholog i ped niewiele mi wczesniej pomógł, wiec jakiej moze konkrety uzyskam od neurologa Siostra sama ją wychowuje, ale czesto sie widywalam z nimi przed jej wyjazdem. Co innego było by jakby raprtownie z nienacka takie stany dopadły ,ale ona od kiedy pamietam była taka ze nie lubiła przytulen, dotyku, na kolanach tez nie siadała, lecz z roku na rok jej te stany autoAgresji sa silniejsze i niepokkojące, jak wspomnialam wiem ze to głupio zabrzmiało, ale ona chyba naprawde wogule nie czuje bólu -to jest dla mnie przerażajace

siostre i siebie pierw weź do psychiatry,, takie dziecko jak widzi ze moze sie tak zachowywac to bedzie sie tak zachowywac wiec co sie dziwic???

wpierdol jej i basta

skoro ona nie odczuwa bolu to jej zaburzenie moze miec podloze biologiczne Ale to tylko moga stwierdzic specjalisci

moze faktycznie ma jakies zaburzenia mozgu?

powiedz lekarzwi, zeby koniecznie zbadal prog jej bolu! moze to jest z czyms skorelowane

moze ma zespol Aspergera? niektore dzieci z tym zespolem wpadaja w "szal", moga sie okaleczac i nie czuja bolu, to mogloby tez tlumczyc jej brak tesknoty za matka A jk wygladaja jej relacje z innymi dziecmi? Nawiazuje kontakty, ma kolezanki?

Ktoś pomyślał może, że to dziecko może być opętane? Mówię jak najbardziej serio. Może trza to sprawdzić zanim zastosuje się chemię w postaci prochów...

mhm czytam wlasnie o Aspergerze u dzieci i te objawu zdaja sie powtarzac: - wpadanie w tantrum "szal" -samookaleczanie - dzieci z tym zespolem moga byc np. nadwrazliwe na halas, albo inne stymulacje zwiazane z percepcja (byc moze obnizony prog bolu tez jest w jakis sposob z tym powiazany) - emocjonalne opoznienie, nie potrzebuje tak bardzo kontaktow z innymi

odczuwanie bolu , to też nie choroba, ja też nie czuje prawie wcale w bolu, a wlewej rece w ogole , i jkeste normalna i zdrowa, i mamuska się śmieje ze do garów sie nadaje bo tłuscz mi pryska strzela a ja nic , ;)

zaburzenia integracji sensorycznej?

Myślę, że powinnaś jej jakoś pomóc. Wiadomo, że każdy jest z nas inny, różnie reagujemy na stres, mamy różne charaktery ale mam wrażenie, że jest jakiś problem. Pójdź z nią może do neurologa ta jak ktoś radził? Staraj się z nią rozmawiać, okazywać, że jest dla Ciebie ważna. Może brakuje jej ciepła rodzinnego? Zwróć uwagę czym się interesuje, jaką słucha muzykę, co przegląda w internecie. To może mieć na nią duży wpływ. Zapisz małą na jakieś zajęcia dodatkowe, coś gdzie by się spełniała, zgodnie z zainteresowaniem. Może jej to przejdzie, może to takie kaprysy, nikt z forum tego nie widział ani nie jest specjalistą, ale jeżeli czujesz, że coś jest nie tak to poszukaj pomocy, tylko n ie daj skrzywdzić małej, jakimiś nietrafionymi opiniami. A osoby, które radzą pas, to chyba rodzice ich za często bili pasem, że im się tak poprzewracało.

Po przeprowadzeniu wywiadu z sześcioma rodzicami dzieci z Zespołem Aspergera w wieku od 6-ciu do 13-stu lat oraz na podstawie własnych doświadczeń z synem przejawiającym cechy aspergerowe, uzyskałam odpowiedzi na następujące pytania: 1. Jakie sytuacje wywołują zachowania agresywne u dzieci z Zespołem Aspergera? 2. Jak przejawiają się te zachowania, w jaki sposób zachowują się dzieci, jakie są to rodzaje agresji? 3. Jak często występują takie zachowania? 4. Jak długo trwa wybuch agresji? 5. Co pomaga wyciszyć się, uspokoić dziecku? Sytuacje wywołujące agresję mogą być niezamierzone (poprzez rodzinę, środowisko), lub zamierzone (głównie spowodowane przez grupę rówieśniczą) Agresję wywołać mogą: - przebieg zdarzeń niezgodny ze schematem, który dziecko zaplanowało sobie wcześniej; - rozgoryczenie, nie dostrzeżenie sukcesu, brak słusznej i należnej pochwały(dla dziecka uzyskanie pochwały jest w takim momencie oczywiste); - wśród starszych dzieci obserwacja hipokryzji i zakłamania innych; - brak umiejętności odnalezienia się w nowej sytuacji; - lęki nieadekwatne do zaistniałej sytuacji (lęk przed osami, komarami, ciemnościami, czymś nowym); - hałas(związany często z nadwrażliwością słuchową, ale niekoniecznie i nie w każdym przypadku); - odmowa innych w zastosowaniu się do np.: reguł gry lub wymyślonej zabawy przez dziecko z Zespołem Aspergera; - lęki; - dotyk osób obcych (szczególnie w przypadku dzieci z nadwrażliwością dotykową). Zachowania agresywne mogą przejawiać się poprzez: - autoagresję (uderzanie się po głowie, czy stukanie głową o przedmioty, ścianę lub podłogę, rozpacz ze słowną deklaracją, że jest dnem, zerem itp.); - agresję skierowaną na zewnątrz (uderzanie kogoś, szczypanie, kopanie, szarpanie, ewentualnie agresję słowną, wyzwiska itp.); - spinanie się, rzucanie np.: na podłogę, krzyki; - nakręcanie się; - skupianie złości na osobie najważniejszej dla dziecka (np.:na mamie lub innej bliskiej osobie); - niszczenie przedmiotów. Na pytanie, jak długo trwa wybuch agresji, odpowiedzi były również podobne. Czas nigdy nie jest jednakowy - wybuch trwa od kilku do kilkunastu minut(w przypadku samonakręcania się typowego dla dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi) lub też potrafi zdarzać się co chwilę przez cały dzień przy zbyt wielkim stresie i natłoku emocji i wrażeń lub zmian w ustalonym rytmie dnia. Występowanie zachowań agresywnych u osób z Zespołem Aspergera zależne jest od tego, jak często występują sytuacje prowokujące takie zachowania. Aspergerowcy sami w sobie są osobami spokojnymi, o wysokim poczuciu sprawiedliwości i mocnym kodeksie moralnym. Bez przyczyny lub prowokacji agresja nie występuje. W przypadku agresji u osób zdrowych podejmowane są środki zaradcze typu: kary, konsekwencje wyciągane z zaistniałych sytuacji, nagradzanie nieagresywnych zachowań i są one raczej skuteczne. Uczenie empatii, aby wczuć się w rolę ofiary- by nie podejmować świadomych działań krzywdzących innych jest możliwe i dużo prostsze niż u osób z pogranicza autyzmu. Zdrowe dziecko będzie bardziej skłonne wycofać się z zachowania agresywnego lub wręcz udzielić pomocy ofierze mając świadomość jej bólu i krzywdy. U aspergerowców prawidłowe komunikowanie się, rozumienie uczuć swoich i innych wymagają psychoedukacji, treningów umiejętności np.: omawiania każdej możliwej do zaistnienia sytuacji z podaniem gotowych rozwiązań , propozycji odpowiedniego zachowania, terapii np.: poznawczo-behawioralnej , podejmowanych najlepiej od wczesnego dzieciństwa. Według rodziców dzieci z Zespołem Aspergera, jeśli jednak już takie zachowania wystąpią, to pomocą w uspokojeniu i wyciszeniu dziecka mogą być: - skierowanie uwagi na inny atrakcyjniejszy cel; - umożliwienie rozładowania agresji w bardziej produktywny sposób np.:zgniatanie puszek, targanie gazety lub kartonu i układanie w stos do wyrzucenia; - wyjście z pomieszczenia, pozostawienie dziecka samemu sobie do wyciszenia; - przypomnienie kodeksu złości i zasad oraz konsekwencji ustalonych w codziennym funkcjonowaniu; - metoda holdingu, tak zwanego przytrzymania (jeśli w akcie agresji dziecko może wyrządzić sobie lub osobom postronnym krzywdę); - unikanie sytuacji nieprzewidzianych i niezaplanowanych; - zachowanie stoickiego spokoju- zero reakcji; - nakaz wyjścia do swojego pokoju-odsunięcie dziecka przejawiającego agresję; - metody motywacyjne i chwalenie za drobnoski; - ograniczenie bodźców z zewnątrz (zwłaszcza gdy występują nadwrażliwości słuchowe, zapachowe, dotykowe itp. Ponieważ agresja tutaj często pojawia się bez świadomości aspergerowca lecz wynika najczęściej z zaburzeń związanych z chorobą, potrzebne jest dokładne poznanie istoty Zespołu Aspergera i umiejętności postępowania z aspergerowcem. Jest możliwość unikania i zredukowania agresji podobnie jak w przypadku każdego zdrowego dziecka lub człowieka dorosłego, lecz wymaga dokładniejszego zrozumienia problemu oraz poznania strategii wspomagającej nauczenie się przez aspergerowca empatii, ekspresji emocjonalnej oraz umiejętności reagowania adekwatnie do zaistniałych sytuacji. Trzeba dziecku pokazać gotowe wzory zachowań społecznych, których aspergerowiec sam nie jest w stanie zrozumieć, ani się nauczyć, w przeciwieństwie do dzieci zdrowych, dla których kontakty międzyspołeczne są czymś naturalnym, nie wymagającym specjalnej terapii czy nauki. Bibliografia: Matt Winter „Zespół Aspergera, co nauczyciel powinien wiedzieć Tony Atwood „Zespół Aspergera Peter Szatmari „Uwięziony umysł Luke Jackson „Świry, dziwadła i Zespół Aspergera „Autyzm i Zespół Aspergera pod redakcją Uty Frith Eliot Aronson „Człowiek istota społeczna adhd.org.pl Kampania na rzecz ADHD i Zespołu Aspergera

wydaje mi sie prawdopodobne, ze ona ma wlasnie zespol Aspergera Mam tylko nadzieje, ze traficie na dobrych lekarzy, tylu jest partaczy, a jakbym dorwala te psycholog szkolna z ktora rozmawialiscie to chyba bym jej klaki z glowy powyrywala za te jawna ignorancje Scyzoryk w kieszeni sie normalnie otwiera, dziecko potrzebuje jawnie pomocy a ktos to zlewa i twierdzi, "ze trzeba przeczekac bo emocje buzuja" grrrr

aaa i hadza sie tez nadwrazliwosc dotykowa! pisalas, ze mala nie lubi byc dotykana, to na 90% zespol Aspergera!

* zgadza sie nadwrazliwosc dotykowa