WYPROWADZKA Z DOMU, A STRASZNE PRZYWIAZANIE DO MAMY, POMÓŻCIE

Mam starsza siostrę, która mieszka 500km od nas, odwiedza nas rzadko, założyła rodzinę.... Ja mieszkam z mamą, jestem do niej strasznie przywiązana, bardzo ją kocham:( Mój tata nie żyje od 15 lat. Teraz wybieram się na studia do innego miasta od pazdziernika. Wiem,że musze isc na te studia, wybrałam kierunek politechniczny, lubie matmę, szkoda by było to zmarnowac. W zasadzie miasto to jest oddalone jakies 60km od mojej rodzinnej miejscowosci, więc nie ma problemów z dojazdem, autobusy kursują czesto, przyjezdzałam bym do domu co 2 tygodnie lub co tydzien. Mimo wszystko jednak obawiam sie tęsknoty za mamą, bede sie o nią martwiła. nie wiem, jak sobie z tym poradzic jak to sobie roztłumaczyc?:(

Mam poodbnie. Moj tata mnarynarz. kiedys zle zylam z mama teraz b.dobrze i przyzwyczaisz sie. powoli spokojnie dasz rade

przypomnij ile masz lat ?

Rosalinda- mam 20 lat. wiem,że mój problem jest głupi, widzę,że inni tak nie maja..

Ja nie widzę w tym problemie nic głupiego. To logiczne, że martwisz się o mamę, zwłaszcza, że zostawisz ją samą. Ale nie wyjeżdżasz tak daleko więc nie będzie źle, od czego są telefony i gg.

wiem, ja bede co 2 tygodnie przyjezdzac na weekendy,mama ma troszke problemy ze zdrowiem, ale ma leki jak na razie jest okay. Tylko ja zawsze jestem przewrazliwiona... Wszystkie moje "prawdziwe przyjaciółki" po jakims czasie okazywały sie fłaszywe, moja prawdziwa przyjaciółka jest dla mnie mama.

dasz rade, bedziesz odwiedzac mame.

ja Cie doskonale royumiem bo mam to samo a mam 24 lata. Zostalam z mam sama, rodzenstwo sie porozjezdzalo a ja chcialabym wyjechac za granice ale sie obawiam o Nia i o to ze nie dam rady i bede strasznie tesknic. \jestem zzyta z mama i tego sie boje

słuchajcie, ja na rok wyjechałam za granice tez strasznie teskniłam... teraz jestem w innym miescie, ale odwiedzam mame raz w tygodniu, a dzwonimy codziennie. To jest kwestia przestawienia sie.

Przyzwyczaisz się. Musisz. A mama stopniowo będzie musiała przyzwyczaić się do tego stanu rzeczy. Trzymam kciuki, bo wiem jakie to trudne.