chyba zaczynam byc karierowiczka:(

Kończę pierwszy rok studiów dziennych i właśnie składam na drugie dzienne. Dodatkowo całe wakacje będę już pracować w branży. Chłopaka nie chcę, bo wiem, że nie miałabym dla niego czasu i krzywdziłabym go tylko... Czuję, że zaczynam się wciągać w coś, co nie przyniesie mi szczęścia w życiu, ale nie mogę przestać. Nie wiem co robić. Czy dobrze postępuję stawiając przede wszystkim naukę, pracę i pieniądze na pierwszym miejscu? Na razie rodzice są ze mnie dumni, ale co będzie, gdy w wieku 25 lat zamiast się hajtać postanowię isć na podyplomowe jeszcze? Pomyślą, że sfiksowałam już przez takie życie. Mój dzień jest strasznie napięty, wiecznie gdzieś się spieszę, robię kilka rzeczy jednocześnie, nie mam czasu na jedzenie i spanie. Czuję, że robię sobie tym krzywdę, ale już nie mogę przestać. Jakoś mnie to wszystko pcha do przodu. Cały czas kusi mnie jakiś cel, który chcę osiągnąć.

Sama musisz sobie okreslic priorytety, jezeli to jest to czego chcesz, to ci sprawia radosc i czujesz sie spelniona to ok Z drugiej strony mozesz sie "zaprogramowana", bo takie sa trendy w spoleczenstwie, trzeba byc zapracowana kobieta sukcesu, zeby byc cool i ty sie dostosowujesz, mimo, iz czujesz, ze chcialabys inaczej planowac zycie

" Cały czas kusi mnie jakiś cel, który chcę osiągnąć." Jaki cel?

Cel nr 1: dostać się na staż do Wielkiej Czwórki. Cel nr 2: zostać biegłym rewidentem. Ale to nie jest ważne. Chodzi o całokształt. To nie jest chyba "zaprogramowanie". Taka się urodziłam. Od małego miałam nasrane we łbie żeby być przed tłumem. To już chyba nie jest zależne ode mnie:(