Chłopak zerwał z moją córką

Moja córka ma 17 lat on ma 21. To jej pierwszy chłopak, chodzili ze soba ok 2 miesięcy. Zerwał z nią a ona strasznie cierpi. Nie wiem jak mam jej pomóc, cięgle płace chodzi smutna, do mnie burczy. Nie wiem co mam zrobic aby jej pomóc, rozmowy nic nie daja płace i ucieka do swojego pokoju lub obraża się na mnie. Dodam ze jej ojciec nie żyje 5 lat temu popełnił samobójstwo. Ona bardzo to przeżyła boje się aby jej cos po ojcu się nie udzieliło. A zdrugiej strony ona mówi że każdy ją zostawia ojciec ją zostawił a teraz ten chłopak. Widziałam zę był dla niej wszystkim, był najważniejszy. A teraz cierpi bo zaufała i pokochała. Poradźcie jak jej pomóc ?? Czy wogóle nie poruszac tematu tego chłopaka ??

Mysle ze warto by wspomniec jej czas kiedy byla po uszy zakochana... jakie to bylo mile i przyjemne uczucie ... i powiedziec ze te mlodziencze milostki przezyje jeszcze moze wiele razy ... a moze raz... i znowu poczuje sie tak uskrzydlona, szczesliwa... zawsze kazdy po rozstaniu myslimy tylko negatywnie ... ale kiedy ponownie spotyka sie chlopca na swojej drodze nigdy wiecej sie o tym nie wspomina ... bo cieszy nas nowa milosc nowe pragnienie ... dlatego nie warto tak tego dusic ... bo im wiecej o tym myslimy tym wiecej nas boli ... a kazde tego typu odczucia odsowaja nas od nastepnych znojomosci. Nikt kiedy jest zakochany nie mysli o tym jak bardzo bylo mu zle po porzednim rozstaniu...

po rozstaniu nie chce się często słuchać że to miłostka i będą inne. byli dwa msc więc nie zdążyła się pewno nie wiadomo jak przywiązać. wspieraj ją. ale ona potrzebuje czasu teraz by to sobie poukładać.

o takich sprawach to trzeba rozmawiac z corka zani sie to stanie, teraz to oa potrzebuje glownie czasu, zeby sie z tego otrzasnac. mysle, tez ze jest dosyc labilna i czuje sie pokrzywdzona przez los: najpierw ojciec , teraz chlopak. jak dojdzie do siebie to zapisz ja na kilka wizyt do psychologa aby przepracowala samobojstwo ojca, sama sobie z tym nie poradzi, a to rzutuje na jej obecne zycie

2 miesiace to nie jest duzo tak naprawde. Ale ja to boli tak jakby to byly 2 lata. Prosze nie wmawiac jej na sile ze beda inni, bo zazwyczaj takie argumenty wogole nie docieraja. Jest taka blokada ze odrzucamy ten argument i w ogole go nie slyszymy. Moze dobrym rozwiazaniem byloby dac do zrozumienia corce ze jest sie swiadomym tego co przezywa i ze tez jest smutno i przykro z jej powodu. Moze opowiedziec jakas podobna historie z wlasnej mlodosci?