Jestem kochanką i dobrze mi z tym...

... a kiedyś byłam zdradzoną żoną. Mimo, że po kilkumiesięcznym romansie mąż wrócił do domu nie mogłam mu wybaczyć, że mnie zostawił z małymi dziećmi bez żadnego wsparcia z dnia na dzień. Próbowałam wybaczyć, ale on mi tego nie ułatwiał. Był miły tylko wtedy, gdy czegoś potrzebował: seksu, pieniędzy, załatwienia sprawy. Pozostały czas warczał na mnie jak wściekły pies. Po dwóch latach poznałam w pracy mężczyznę, żonaty, dzieciaty... Jakiś czas pracowaliśmy przy wspólnym projekcie, były spotkania służbowe, maile, telefony. Rozmowy stawały się coraz cieplejsze i luźniejsze, z czasem doszło gadu-gadu i tematy prywatne. Odkryliśmy w sobie masę podobieństw i rzeczy, które nam się w sobie spodobały, mnie było w domu czegos brak, jemu było brak. Zastanawialismy się coraz częściej, czy moglibyśmy sie pocałować w ramach eksperymentu. Kolacja i ten pierwszy pocałunek... przepadliśmy. Byłam twarda, nie zakochałam sie od razu, przecież nie wierzylam już w miłość, nie potrzebowałam nikogo, dawałam sobie ze wszystkim radę sama. Ale tych pocałunków nie umieliśmy sobie odmówić. Powoli nauczył mnie, że czułość jest każdemu potrzebna, a miłość to nie tylko chemia wytwarzana przez ludzkie ciało. Zakochał się i ja też nie miałam już powodu się przed tym bronić. Oboje czujemy, że jesteśmy swoimi przysłowiowymi połówkami, nigdy z nikim nie czuliśmy sie tak blisko, jakby stworzeni z tej samej materii. Nikt nikogo nie złowił, miłość sama przyszła, nieproszona. Szkoda, że tak późno. Nasz zwiazek trzymamy w tajemnicy, chronimy tą miłość przed ludźmi jak skarb. Czemu nie powalczymy o wspólne życie? Bo nie da sie zbudować szczęścia cudzym kosztem, poza tym wystarcza nam to, co jest. Dlaczego się nie rozstaniemy? Bo jesteśmy jedną duszą w dwóch różnych ciałach. Kiedyś przeklinałam kochanki, myślalam, że to zmory krążące wokół żonatych facetów jak sępy tak długo, aż trafią na kryzys i upolują swoją zdobycz. Teraz sama kocham żonatego... wyrzuty sumienia minęły, nie widzę w sobie potwora. Jestem tylko zakochaną kobietą.

egoistką i tyle w temacie

No i fajnie. Ale ktoś może Was w końcu zdemaskować. Przygotujcie sobie plan B.

i jak niewiele kobiecie wystarczy do szczęścia - wystarczy kilka chwil ściemy i fantazji ze strony kochasia , a paranoiczne podwójne życie staje się faktem...

jestem kobietą z drugiej strony barykady i gratuluje ci dobrego samopoczucia świetnie dorobiłaś sobie ideologie do tego co nazywamy k,restwem.

zgadzam się z revolver .

z jednej strony szczęście a z drugiej nie, dopuki nikt o was nie wie i niczego wiecej od niego nie chce....

powiem ci tylko tylko jakbyście sie spotkali w innych okolicznościach , jakbyście oboje byli wolni i bez dzieci, "bez przejść" to problemy wspólnego życia codziennego szybko by dały sie wam we znaki . Teraz jesteś podjarana , bo to coś innego , ale jakbyś miała z tym człowiekim mieszkac, wychowywać dzieci , prac , sprzątać i gotowac - być moze okazałoby się ze nie jest on takim spełnieniem marzeń . Ale zycze ci oby ta chwila co jest teraz trwała wiecznie . Nie lubie kochanek , wkurwiają mnie lafiryndy , ale w twojej wypowiedzi jest coś sympatycznego .

Vicky, nie jestem lafiryndą, to szczere uczucie z obu stron które rodziło sie ponad rok czasu i z którym nie dalismy rady wygrać. A pranie sprzatanie, gotowanie... nas to nie dotyczy, nie dzielimy wspólnego domu i nigdy tak nie będzie. Ja chcę tylko kochac i być kochana, tak jak teraz. Męża juz miałam, kolejny mi niepotrzebny

Uważaj jak wkrótce będzie wielkie Bum!

zależy od punktu siedzenia