Nic mnie nie czeka...

Hej, ja mam dokładnie to samo, te same lęki, strach przed tym że coś się stanie,masz jakies gg albo maila? bo tu sama szarancza wylazla

Ja sobie jaj nie robię, chcę Ci coś doradzić i pomóc.

Dzięki. Moje gg 2888595.

Ale widzę, że nie potrzebnie się produkuję

Luśka - tobie i koleżance, która napisała jestem bardzo wdzięczna. Po prostu przykro mi, że na tym forum niektórzy są tak chamscy.

Co sie z toba dzieje bloody bells? Jak ktoś ma ci pomóc jak nie wiadomo dokładnie o co chodzi? Ile masz lat, jak się zaczęły twoje problemy... Napisz, a uzyskasz jakąś pomoc, może nawet ktoś z tobą się zaprzyjaźni :)

Mam 23 lata i dwa lata w plecy na studiach. Nie mogę się odnaleźć w życiu - nie wiem czego chcę, prawie wszystkie moje decyzje są złe. W domu mam fatalną atmosferę - kiedy mi się coś udaje, to jestem super, a jak odnoszę porażki, jestem od razu wyzywana i krytykowana. Ciągle słyszę, że jestem beznadziejna i nienormalna, co w żaden sposób nie motywuje mnie do dalszej walki. Do tego wszystkiego dochodzi fobia społeczna, samotność. Nie mam na kogo liczyć, nie mam prawdziwych przyjaciół, mężczyzny. Nie mam ochoty się nawet budzić, bo nie ma nikogo, kto chciałby żebym żyła...

napisalem do ciebie jesli nie masz bloka na nieznajomych

Całymi dniami siedzę w domu i rozmyślam. Zamknęłam się w sobie, mam tragicznie niskie poczucie wartości. Nie mam szans na takie życie jak ludzie w moim wieku, tzn. nie mam z kim wyjść z domu, poimprezować, powygłupiać się. Na uczelni ciężko mi się zaklimatyzować, uchodzę za aspołeczną i dziwną. Tymczasem wiele bym dała, żeby było inaczej. Tyle że nie za bardzo wiem jak z tego wybrnąć.