Tęsknię za tym kim byłam kiedyś

Jeszcze kilka lat temu moje życie wyglądało inaczej. Miałam znajomych, często gdzieś bywałam, interesowały mnie różne rzeczy. Byłam energiczna, wesoła, szłam przez życie jak burza. Niestety, nie mogę tego powiedzieć o tym, co dzieje się teraz. Moje życie stało się takie do bólu przewidywalne. Skończyła się kreatywność, pomysły. Niemal każdego dnia płaczę, bo nie mogę zrobić nic, co bym chciała. Czy to depresja czy co?

terapia u psychologa sie klania

Nic mnie nie interesuje, czuję się jakaś zdekoncentrowana, nawet czytanie książek nie daje mi już takiej przyjemności jak kiedyś. Nienawidzę tej codzienności, a zarazem nie umiem się od niej oderwać.

Ja mam tak samo! Identycznie. Masakra :(

Niby mam jakieś plany, np. chciałabym zawodowo zajmować się malarstwem i grafiką, ale co z tego, skoro cierpię od grudnia na chroniczny brak weny i w ten sposób wciąż jestem daleko od celu, który sobie wyznaczyłam.

offerma kiedyś trzeba dzieci rodzić

offerma bachora to urodziła twoja stara szkoda ze nie wiesz do tej pory kto jest twoim ojcem pewnie jakiś cygan haha. Autorko wydaje mi się, że skczyła się taka Twoja beztroska i luz, nie chodzisz do szkoły, pewnie pracujesz, nie spotykasz się z koleżankami tak jak dawniej i dlatego tak czujesz, myślę, że to nie jest depresja, tylko jeszcze nie jesteś przygotowana na wejście w dorosłe życie.

Na szczęście nie mam dzieci. Jestem studentką. Po prostu czuję się rozgoryczona tym, jak potoczyły się pierwsze lata mojej dorosłości. Mam prawie 23 lata, a taką apatię do wszystkiego, że aż strach pomyśleć, co czeka mnie dalej.

mam to samo :(

to dzieciok ci sie "przytafił????

bezsenna rówieśniczko, podzielam Twoj stan

offerma zgodze sie takich jak ty nie powinno sie rodzic haha siedzi 24h na cafe taki śmieć , co stara robiła skrobankę i nie wyszło cwelu?

a nie no soryy, padlo juz takie doniemanie, bo z tego co widze to prawie wszystkie mamuski tak narzekają na macierzntswo, wiec ciebie tez tak zasegregowalam do tych pokrzywdzinych porzez los ze dziecko mają

Każdy dzień jest identyczny. Nadeszły wakacje, na które tak długo czekałam w nadziei, że spożytkuję je w najlepszy sposób, ale widzę, że niepotrzebnie się łudziłam. Siedzę w domu i rozmyślam.

bezsenna skad jestes?

Z Katowic.

co takiego przezylas, ze mialo wpływ na Twoje samopoczucie?

Dla mnie ta sytuacja to dramat dlatego, że straciłam świat, w którym mogłam się schronić. Tę Nibylandię, która sprawiała, że mogłam zapomnieć o szarej rzeczywistości. Teraz już nic mi nie pozostało...

czyli jaki swiat ?

ja mam troche inne doswiadczenia

Nic złego się nie wydarzyło. Chodzi raczej o to, że zgubiłam się w tym dorosłym świecie. Nagle okazało się, że nie wiem czego chcę, nie wiem kim jestem. Pewne rzeczy się przewartościowały, a to, co było ważne, takie być przestało.

stydze... mam identycznie. kiedys pelno znajomych, ciagle imprezy, nie bylo chwili zebym sie nudzila. mimo, ze mialam trochę problemow w domu to zycie mialam fajne. a teraz co mam ? NIC

Świat wyobraźni. Od dziecka byłam obdarzona ogromną fantazją, lubiłam tworzyć własne światy, historie, bez reszty poświęcałam się marzeniom. A teraz tego zabrakło. Stałam się taka przyziemna, zgorzkniała. Nie mam żadnej motywacji.

wy chyba nie macie pojecioa czym sa problemy

to jak ja

Znajomi i imprezy akurat nie są dla mnie najważniejsi. W sumie jestem samotnikiem i nigdy nie prowadziłam zbyt bujnego życia towarzyskiego. Chociaż zarazem przykro mi, że tyle kontaktów się pourywało. Ludzie w jakimś sensie mnie motywowali.

Jasne, są gorsze rzeczy, ale wierz mi Magnolio, że to też nie jest nic miłego, kiedy każdego poranka czujesz, że w Twoje życie wdarła się rutyna.

Dla mnie to też nie. Ale to był przykład.

zresztą nawet nie chce mi się znowu o tym pisać. i tak mi kazdy powie, ze jestem zalosna i nie wiem co to prawdziwe problemy.

Mnie też mało kto rozumie.