Pożegnałam osobę, którą kocham... musze żyć dalej...

Dużo sie wydarzyło... poprzedni tydzień był pełen wydarzeń i złych i dobrych... w piątek widzieliśmy sie po raz ostatni... byliśmy pozałatwiać pewne ostatnie współne sprawy zawodowe... potem byliśmy się szybko napić czegoś zimnego... leciała taka piękna muzyka w tle... i zaczął padać deszcz... odwiózł mnie wieczorem do domu... pocałował w policzek i powiedział dziekuje... łączyła nas przyjaźń i życie zawodowe, z mojej strony pojawiło się jednak coś więcej... w tym czasie on poznał inną... w tym tygodniu jeszcze pisaliśmy, rozmawialiśmy przez telefon... ale to koniec... Dzisiaj nic mnie nie cieszy ani to, że skończyłam właśnie studia, ani rozpoczęty urlop, ani to, że będę pracowała w nowym miejscu... ale niczego nie załuje... czas iść do przodu mimo łez. Dziekuje Jemu i moim przyjaciołom, którzy są obok... Bardzo Cię kocham B. i dziękuję za każdą chwilę, każdy uśmiech i Twoje sporzenie pełne blasku... Pamiętasz jak tydzień temu powiedziałam, że mam wrażenie, że to nasze ostatnie spotkanie... wtedy nie byłam jeszcze pewna teraz jestem... raz jeszcze dziękuję :)

Współczuje

ja podobnie..choc mnie dopiero czeka pozegnanie...tak cos czuje i to dzis..niebawem...az sie boje...:( smutne to..

Nie musiałam odchodzić z pracy, ale wiem, jak boli bycie blisko obok kogoś z kim nigdy nie będę dlatego tak zdecydowałam. Tylko, że nowe perspektywy zawodowe - nawet lepsze nie cieszą :(

smutne :(

ja wciaz z Nim pracuje..i poki co tak zostanie...Jednak jesli trzeba bedzie odejsc..chyba nie zniose takiego stanu rzeczy i bede musiala cos poszukac...Dlugo sie znacie?

Znamy się ponad rok... kilka razy próbowałam się pozbierać by odejść... decyzja zapadła, teraz cofnąć się nie mogę.