Nie kocham mego dziecka

posłuchaj tak naprawdę to ty sama ze sobą nie możesz się pogodzić, że nie kochasz własnego dziecka TAK CZASEM BYWA!!!! TRUDNO, postaraj się być jak najlepszą matką i tyle

chodzilam do psychologow przez 4 lata...nie mialam depresji poporodowej jak sie okazalo

ja też od zawsze byłam anty dzieci. Lata lecą, a ja poglądów nie zmieniam, ale wiedząc jaka jestem w życiu nie dałabym się wmanewrować w dziecko. Skoro tak bardzo nie chciałaś mieć dzieci powinnaś pomyśleć o pewnym i skutecznym zabezpieczeniu- to priorytet dla osób, które naprawdę nie chcą mieć dzieci. Z tym, że ja mam osobę, która mnie w tym wspiera, a ty widzę, że zupełnie niepotrzebnie związałaś się z mężczyzną, który chce mieć dzieci. Ja takich mężczyzn instynktownie unikałam, bo wiedziałam, że nic z tego nie będzie. I zgadzam się z opinią, że dziecko nie jest niczemu winne. O płacz nad rozlanym mlekiem już za późno.

tak, nie moge sie z tym pogodzic i bardzo mi glupio kiedy widze sie z moimi kolezankami matkami. Moj maz czasami organizuje spotkania par malzenskich z dzieciakami i kazdy wtedy z zachwytem opowiada o swoim dziecku, tylko ja milcze albo cos mrukne pod nosem

ale właśnie z tym powinnaś iśc do psychologa, nie z powodu depresji

moj maz na poczatku nie chcial miec dzieci, potem jak sie w nim zakochalam na maxa-zaczal mowic o potomkach, zaswiecila mi sie wtedy czerwona lampka ale nadal bylismy razem bo bylam bardzo z nim szczesliwa

Z jednej strony wzięła mnie lekka złośc na Ciebie ze jak można nie kochac własnie dziecko.. Ale z drugiej strony Cie rozumiem, społeczeństwo oczekuje od matek ogromnej miłości wręcz heroicznej do swoich dzieci a przecież wszystkie jesteśmy też ludzmi.. Czuj co chcesz ale nie rań dziecka.. Niech wyrośnie na normalną osobe;)

chodzilam do psychologa, psychiatry....na tyle mi to pomoglo ze dzisiaj jakos egzystuje, dbam o corke, o siebie, o meza i nie placze calymi dniami tak jak kiedys

nie rozkładaj tego na czynniki pierwsze, nie analizuj, ani to Twoja wina ani córeczki, nie jestes sama, po prostu żyj jak najlepiej razem a może kiedyś to się zmieni na lepsze jak dawniej małżeństwa z rozsądku, na początku bez milości a po latach milość dojrzała, świadoma, pełna. Będzie dobrze. Staraj się być szczęśliwa nic na siłę to i córce będzie lepiej.

Prawdopodobnie to dziecko kochasz,ale wbiłaś sobie w łeb jakiś wzorzec idealnej cudownej matki.Wyluzuj i zajmij się dzieckiem.

Nie kochasz tego dziecka mniej niż pewnie większość kobiet,które miały lub mają dzieci,tylko są takie czasy,że wszystko jest takie cudowne i idealne,daj sobie na luz.

a mnie spodobała się opinia tu jednej osoby, wyślij dziecko na wakacje do kogoś z rodziny, na tydzień, i zobaczysz, może poczujesz brak? Może zauważysz, że jednak ją kochasz? A może miłość to nie w kółko gawędzenie o dzieciach? Może te matki co tak gawędzą później nie będą dobrymi matkami? Wierzę, że można nie kochać własnego dziecka, nie mów tego mężowi, nikomu, tak mi się wydaje, że będzie lepiej...

http://allegro.pl/spodenki-t-shirt-koszula-i-skarpetki-i1718251722.html

A może nawet nie kochasz jej mniej niż większość ale nawet prawie wszystkie kobiety co miały i mają dzieci,ale nie miały i nie mają takich bzdurnych dylematów.Wyluzuj naprawdę.Może za parę lat będę miała dzieci,ale raczej też chyba nie będę potrafiła nimi zachwycać przed wszystkimi jakie są cudne.I nie przyszłoby mi do głowy,że ich nie kocham.

z nikad39 Jakbyś nie chciała w ogóle dziecka,to bys nie WPADŁA. Ja mam 1 dziecko,urodziłam w wieku 24 lat,za namową męża. Kolejnego dziecka nie chciałam i nie mam,bo stosuję antykoncepcję rygorystycznie.

z nikad39 Czy ta liczba 39 to Twój wiek?

rozumuję, ale wydaje mi się że właśnie autorka już radzi sobie z tą sytuacją na tyle ile może, bo dziecko jest zadbane itp. ale tu pewnie chodzi o inny aspekt, autorkę przeraża myśl że jej życie zmieniło się o 180 stopni i zawsze już będzie ciągnąć się za nią ten balastr w postaci obowiązku do końca życia, obowiązku który pewnie wypełni gdyż jest wartościowym człowiekiem ale zawsze będzie to równoznaczne ze stratą innego lepszego życia. Wydaje mi się że gdyby mnie to teraz spotkało to właśnie tak bym się czuła.

Autorko, ja Cię doskonale rozumiem. Co prawda dziecka nie mam, ale zawsze miałam tak, że nie chcę go mieć i nie zachwycam się dzieciakami. Rozumiem, że jej nie kochasz, że ją lubisz, że robisz pewne rzeczy, bo wypada, bo tak trzeba, bo rodzina tego od Ciebie oczekuje. Pamiętaj, że masz prawo do takich, a nie innych emocji. Mężowi chcesz powiedzieć? Skoro on pragnął dziecka, to nie jest to najlepszy pomysł, bo on tego nie zrozumie. I ludzie, przestańcie jej mówić, że mogła usunąć albo bardziej pilnować antykoncepcji, to bez sensu, bo czasu się nie cofnie, a Autorka teraz się z tym zmaga tak naprawdę sama. Jak już, to wybierz się do psychologa, bo widzę, że się z tym męczysz, może pokaże Ci inne spojrzenie na sytuację, ale rodzinie nie mów, nikt tego nie zrozumie.

A ja poprostu nie wierze ze nie kochasz swojego dziecka.Wyobraz sobie sytuacje,ze twoja córka np.umiera,ginie w wypadku itd.Moze wtedy pojęłabys fakt,ze tak naprawde to ją kochałas.Nie wiem,moze gdybys miała syna to byłabys bardziej zadowolona.Ja mam 2 syów.Nie chciałam miec córki,modliłam sie o synów i udało sie.

NIech autorka zada sobie pyatnie CZYM JEST MIŁOŚĆ MATCZYNA? Jeżeli uważa,że nie oddała by życia za swoje dziecko,nie oddała by jakiegoś narządu do przeszczepu swojemu dziecku,to oznacza,ze go nie kocha.

Kornelia1900 Autorko, ja Cię doskonale rozumiem. Co prawda dziecka nie mam, ale zawsze miałam tak, że nie chcę go mieć i nie zachwycam się dzieciakami. \////////////////////////////////// ja tez dziecka nie chce miec ale potrafię się zachwycac cudzymi, bo to zupełnie inna rola

MAJKA=====Dlaczego nie chciałaś mieć córki?V\Czyzby jakaś obawa przed rywalizacją? :-) Ja zawsze myślałam,ze najważniejsze aby dziecko było zdrowe,,bo to tylko się liczy,nie płeć . Dzekuj bogu,ze wymodliłas tych synów,ze bog cie nie ukarał chorymi dziećmi.

wiekszosc problemow jakie ludzie maja ze soba i swiatem w doroslym zyciu wynika z bledow rodzicow - brakow czegos nadmiaru czegos w dziecinstwie itd. A wszyscy ci rodzice kochaja swoje dzieci mimo to je rania upokarzaja nieswiadomie albo po prosu daja samym soba przyklad ktory wypacza charakter dziecka. Co z tego ze matka kocha dziecko jesli jest np oszustka albo uczy zawisci, nieufnosci, czy taka podstawowa rzecz -ciagle ocenianie innych ich wygladu zachowan tego co powiedzial a czego nie powiedzial - tego uczymy sie od matek lub kolezanek nauczonych przez matki. Matka moze kochac dziecko a jesli ma zaburzony stosunek do mezczyzn czy drze koty z mezem czy partnerem nauczy dziecka dysfunkcyjnych zachowan. Nie kochasz to trudno. Ale pamietaj ze ksztaltujesz czyjes zycie bo jestes matka. Dla samej siebie powinnas szukac psychologa ktory ci pomoze z tymi wyrzutami. Niestety pojsc do psychologa a znalezc droga prob i bledow tego odpowiedniego to zupenie 2 rozne sprawy. Bardzo ciekawa kwestia to twoje wlasne stosunki z matka - teraz i kiedys. A wiesz jakie byly stosunki miedzy twoja matka i jej ? Moze twoja corka kiedys tez nie urodzi syna lecz corke:)

Ja tez nie chce:( a jak juz to adoptowane! Ale maz nie chce o tym slyszec i mowi ze albo nasze albo w ogole...masakra:(

i jeszcze odnosnie wypowiedzi ja 45 ja mozemy zastanowic sie ile spustoszenia w psychice dziecka moze wywolac matka w ktorej swiatopogladzie istnieje teza ze bog karze ludzi za ich emocje czy za cokolwiek plodzeniem chorych dzieci. To tak ze zlosliwym usmiechem na marginesie

chillired-Nie chcesz dziecka urodzic,ale zgodziłabys sie go adoptowac:-) Czyby obawa przed utratą figury,rozluźnieniem pochwy,bólem :-)

lubisz corke to wazne--Czy nie wyczułąś w moim poście odnośnie boga ironii? Zauważ,ze słow bóg piszę z małej litery,więc copś to oznacza.Ze dla mnie jakikoliwek bóg nie istnieje.

Ja chciałam dziecko ,wtenczas wydawało mi się ,że kocham mężczyznę ,z którym byłam .Niestety czas pokazał że był niezwykłym skurwielem,znienawidziłam go,a przez niego mężczyzn. Syn doroślał zaczynał coraz bardziej przypominac swojego ojca,nie tylko z wyglądu ,ale również z charakteru.Nie mam dla niego uczuc,nie potrafię go przytulic,powiedziec dobrego słowa.Kiedy on chce się przytulic szybko cofam się udając,cokolwiek tylko żebym nie musiała go wziąśc w ramiona.A jeśli już muszę ,to robię to tak żeby go nie dotknąc,bo czuję dziwny uraz.Tak jest od jego dzieciństwa,żle mi z tym,ale jeszcze trudniej jest się przełamac.

zaziczka--Jak wychowałaś,tak masz. Wziąć trzeba było się za dobre wychowanie syna.

ja 45 ja dokladanie tak jest! Przeraza mnie sam pomysl porodu! 5 pierwszych lat. Dlatego mamy ustalone ze jakby co to cesarka, niania od poczatku i generalnie wszystkim on sie zajmuje.