KIlka pytan do tych ktorzy zerwali dlugoletnie zwiazki.

1) czy bylo wam trudno zerwac? 2) co spowodowalo te decyzje? 3) jaka byla reakcja partnera? 4) Czy dlugo sie szykowaliscie,zeby powiedziec "koniec"?

1) było bardzo trudno, do dziś nie wiem czy dobrze zrobiłam ale rozum podpowiada ze bardzo dobrze 2)totalne wypalenie. Dlugoletnie zwiazki to najwieksza porażka i nigdy juz na cos takiego sie nie zdecyduję 3) partner juz tez wypalony wiec walczyć tez mu sie nie chce po tylu latach bycia razem 4) myśle ze od jakiegoś roku była tandencja spadkowa i czuliśmy oboje ze zbliża się koniec

1.tak 2.wygasło uczucie 3.płakał 4. od pierwszej myśli o rozstaniu do realizacji minął rok

1) Okrutnie trudno 2) Swiadomosc, ze pomimo glebokich uczuc nie pasujemy do siebie. 3) Spodziewal sie.Przyjal. 4) Rok.

1 związek 7lat -nie było trudno,ale strach przed samotnoscia -brak uczuc ,wpływ kolegów -nie wierzył,po czasie zrozumiał co stracił -ostrzegałam kilka razy ze zerwe jak sie nie zmieni 2 związek 3 lata -łatwo -brak uczuc i dalszej przyszłości -obojetna -nie , to było nagłe

1. tak, zawsze jest trudno. 2. wredny charakter zony i negatywne nastawienie do mnie teściów 3. udawala, że nie jest zdziwiona, ale tak naprawde była zszokowana 4. szykowałem się 2 lata to była znakomita decyzja nie wolno zwlekać, im szybciej tym lepiej

1. bardzo trudno 2. kłamstwa, łajdak, dziwkasz, oszust 3. tego nie wiem 4. kiedy odkryłam zdradę tzn na drugi dzień, akcja - reakcja

1) hmmm...trudniej było zakończyć związek, który się długo budowało (w moim przypadku 3 lata), niż rozstać się z konkretną osobą. Jak już podjęłam ostateczną decyzję, że tego właśnie chce poszło bardzo łatwo:) (natomiast dojrzewanie do tej decyzji trochę trwało:) ) 2) brak samodzielności, inicjatywy i wsparcia ze strony partnera (również finansowego); czułam się jak matka a nie kobieta - ciągle musiałam rozwiązywać jego problemy. Im bardziej starałam się pomóc - tym bardziej beztroski i bez inicjatywy on się stawał. Do tego zaczął dochodzić alkohol - i w tym momencie stwierdziłam, że czas się rozstać. 3) reakcja to pełne zrozumienie. zadeklarował, że w pełni rozumie moje powody i na moim miejscu zrobiłby to samo. dodam, że rozstaliśmy się w sposób pokojowy. 4) Długo szukałam rozwiązań do problemów, które mieliśmy. Ale po tym jak przez dłuższy czas nic się nie zmieniało, a było nawet gorzej - stwierdziłam, że nie ma się co wahać - bo życie ma się jedno, a ja tak dłużej nie chcę żyć:). Jak podjęłam już decyzję, formalne zakończenie związku poszło raczej szybko i bez wrogości. Szczerze powiem, że trudniej było mi powiedzieć o naszym rozstaniu bliskim (rodzinie, przyjaciołom) niż jemu samemu.