rodzina uwięziła mnie w domu

nie pozwalając wyjechać na studia, co planowałam od 2 lat nie chodziło w ogóle o kwestie finansowe, nie brakuje im pieniędzy, a ja też mogłam iść do pracy więc zatrzymali mnie szantażem emocjonalnym, wyzwiskami, że jestem nienormalna i chcę wyjechać do faceta i zajść w ciążę, pŁaczem przez pół nocy, oskarżaniem że przeze mnie moja matka pije i trafi do szpitala psychiatrycznego i ogólnie lamentowaniem oraz wrzaskiem czułam się tak okropnie, że zostałam, a teraz mam żal do siebie jeszcze większy niż do nich, bo w końcu mogłam postawić na swoim moja rodzina obecnie jest zadowolona że zostałam i zapomniała o wszystkim, jakby to było nieaktualne ja raczej nie będę umiała zapomnieć im tego, ale siebie jeszcze bardziej nienawidzę w dodatku wszystko co tu jest, ludzie, przeszłość, miejsce wpływa na mnie destruktywnie smutno mi...

też przez to że planowałam mieszkać blisko przyjaciela, jedynej osoby przy której chce mi się żyć i zaczynam wierzyc w siebie który też jest moim chłopakiem, od ponad 2 lat, nie mam już siły dłużej czekać, żeby być blisko niego coż, moja rodzina jeszcze bardziej cieszy się na to, mówią że będę miała jeszcze 10 innych a ja nawet nie potrafię poznawać ludzi, a od dłuższego czasu nie mam ochoty nikogo widzieć, właściwie siedzę całymi dniami w pokoju, schudłam już 7 kg mówiąc rodzina mam na myśli matkę i ojczyma ojciec nie miał nic naprzeciw mojemu wyjazdowi

Nie wiem kto jest bardziej walniety ty czy oni.Pakuj sie i spier.... od nich to toksyczni ludzie.Jak ty glupia dalas sie przekonac zeby zostac z takimi wariatami.Granie na emocjach to u ludzi slabych badz silna i wiej z tego zadupia i pomysl o sobie skoro twoja mamusia ma cie gdzies

więc niby mogę poczekać 3 lata i po licencjacie wyjechać, ale to mi się wydaje takie odległe, że wszystkiego się odechciewa :(

cichaczem spakuj się i wyjedź i tyle po co się chwaliłaś wyjazdem? olej rodzinę, widocznie nie zasługują

z tym że wiem jak to by było, gdybym uciekła stąd że moja matka też wyjechała po szkole średniej i sytuacja jest taka dokładnie jak kiedyś moja matka wyjechała, a babcia dzwoniła do niej, lamentowała, płakała przez telefon aż moja matka nie wytrzymała tego i wróciła kiedyś mi mówiła jakie to okropne, a teraz że jest wdzięczna, bo po co niby miała siedzieć w tej Austrii wiem, że to jest chore, ale nie mam pieniedzy by uciec, wątpię żeby mi się udało samej utrzymać

a teraz jest znów "normalnie" to znaczy wcale nie rozmawiamy, oni siedzą na dole, ja w swoim pokoju i nie mam ochoty nikogo widzieć