Carrie!!

Nie slucham.

Najarana

Jesteś piękna na tym bazgranku IMo :D

Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem poemat Adama Mickiewicza wydany w 1834 w Paryżu; rękopis dzieła przechowywany jest w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Wrocławiu. Ta epopeja narodowa z elementami gawędy szlacheckiej powstała w latach 1832-34 w Paryżu. Składa się z dwunastu ksiąg pisanych wierszem, trzynastozgłoskowym aleksandrynem polskim. Rękopis poematu znajduje się w Ossolineum we Wrocławiu wraz ze specjalną ozdobną szkatułką do jego przechowywania, z mahoniu i kości słoniowej, zamówioną przez Stanisława Tarnowskiego i wykonaną w 1873 przez lwowskiego artystę Józefa Brzostowskiego. Pierwsze wydanie "Pana Tadeusza" na ziemiach polskich ukazało się w Toruniu w 1858 r. w drukarni miejskiej dzierżawionej przez Ernsta Lambecka. Czas akcji: pięć dni z roku 1811 (księgi I-X) i dwa dni z roku 1812 (księgi XI i XII) przybycie Napoleona na bitwę . Spis treści 1 Okoliczności powstania utworu 2 Postacie 3 Księgi 4 Wątki 5 Epopeiczność utworu 6 Przekłady na języki obce 7 Adaptacje 8 Ciekawostki 9 Zobacz też 10 Przypisy 11 Bibliografia Okoliczności powstania utworu Według przyjaciela Adama Mickiewicza, Józefa Bohdana Zaleskiego, pomysł "poematu sielskiego" narodził się już w 1831 roku podczas pobytu wieszcza w Wielkopolsce. Poeta miał rozpocząć go od opisu dworku szlacheckiego. Z kolei Józef Grabowski właściciel wsi Łukowo utrzymywał później, że to w jego miejscowości Mickiewicz powziął postanowienie napisania Pana Tadeusza. Dokładne fakty na ten temat jednak nie są znane. Badacze przypuszczają, że poeta napisał wówczas około sto kilkadziesiąt wierszy opisujących Soplicowo (w ostatecznym kształcie fragment ten ma się kończyć na 174 wersie I księgi). Poeta jednak po napisaniu tego fragmentu nie rozwijał tekstu przez kilkanaście następnych miesięcy. Na początku grudnia 1832 roku (przebywając już w Paryżu) napisał list do przyjaciela, w którym informował o rozpoczętych intensywnych pracach nad poematem. Tekst utworu powstawał bardzo szybko 12 stycznia 1833 roku Mickiewicz donosił w listach, że napisał już "dwie wielkie pieśni". Następnie przerwał prace aż do 6 maja, kiedy to narodziła się pieśń trzecia. Pod koniec tego samego miesiąca ukończył już część czwartą. Nastąpiła wówczas kolejna kilkumiesięczna przerwa w tworzeniu Pana Tadeusza, spowodowana chorobą poety, opieką nad Garczyńskim oraz podróżami. 13 listopada tego samego roku informował w liście, że dokończył pieśń piątą, a od tamtego momentu prace nad epopeją trwały już bez dłuższych przerw: Mickiewicz napisał wówczas w ciągu trzech miesięcy siedem kolejnych ksiąg. Zakończenie twórczej pracy ogłosił 13 lutego 1834 roku. Rękopis został natychmiast przekazany do druku, który ukończono 17 czerwca tego samego roku. Postacie Bohaterem poematu jest szlachta polska. Między innymi: Jacek Soplica (ksiądz Robak) ojciec Tadeusza Soplicy, zabójca Stolnika, przybiera tożsamość mnicha i planuje powstanie przeciw Moskalom, Tadeusz Soplica tytułowy bohater epopei, dwudziestoletni chłopak, syn Jacka Soplicy, Zosia córka Ewy Horeszkówny, zakochana w Tadeuszu Soplicy, Sędzia Soplica gospodarz Soplicowa, brat Jacka, zagorzały patriota, Telimena opiekunka Zosi, mieszkanka Petersburga, Hrabia adwersarz sędziego w sporze o zamek po Horeszkach, daleki krewny tego rodu. Sędzia kwestionuje jego prawa do zamku mówiąc "On Horeszkom dziesiąta woda na kisielu" (księga VI, werset 169). Jego dokładne związki z tym rodem omawia Gerwazy na początku swej opowieści o historii zamku. Jego słowa: W Panu krew Horeszków płynie, Jesteś krewnym Stolnika po matce Łowczynie, Która się rodzi z drugiej córki Kasztelana, Który był, jak wiadomo, wujem mego Pana. (księga II, wersety 258-261) uzupełnione o wiadomości z przedśmiertnej spowiedzi Jacka Soplicy dają podstawy do nakreślenia takiego oto drzewa genealogicznego: hrabia Zosia (ukochana Tadeusza Soplicy) Łowczyna (matka hrabiego) Ewa Horeszkówna (córka stolnika, do której bezskutecznie zalecał się Jacek Soplica) 1sza córka kasztelana 2ga córka kasztelana stolnik kasztelan (wuj stolnika) ciotka stolnika ojciec stolnika dziadek stolnika Gdzie kolorem czerwonym zostali oznaczeni Horeszkowie, a zielonym ich krewni noszący inne nazwiska. Kluczem do nakreślenia tego drzewka w takiej właśnie, a nie innej formie jest właściwe zrozumienie słowa "wuj" w wypowiedzi Gerwazego. Otóż nie może to być brat matki, ani mąż siostry matki, bo wtedy w hrabim nie mogła by płynąć krew Horeszków. Brat ojca też nie, bo w XIX wieku taką osobę nazywano stryjem i nie mylono tych pojęć. Pozostaje jedynie mąż siostry ojca. Gerwazy Rębajło klucznik Horeszków (służył jeszcze Stolnikowi), Protazy woźny Soplicowa, Jankiel Żyd Księgi Księga I Gospodarstwo (na początku Inwokacja) Księga II Zamek Księga III Umizgi Księga IV Dyplomatyka i łowy Księga V Kłótnia Księga VI Zaścianek Księga VII Rada Księga VIII Zajazd Księga IX Bitwa Księga X Emigracja. Jacek Księga XI Rok 1812 Księga XII Kochajmy się Objaśnienia poety Epilog Wątki wątek miłosny Tadeusza i Zosi wątek rozwijający się od początku utworu, kiedy to Tadeusz zauważa młodą dziewczynę. Potem Tadeusz myli Zosię z Telimeną. Następnie Tadeusz wyjawia stryjowi swą miłość do Zosi, a Zosia czule żegna Tadeusza. Wątek ten rozwija się przez cały utwór, aż doprowadza do zaręczyn Tadeusza i Zosi. wątek Stolnika Stolnik był wielkim panem z rodu Horeszków, o czym opowiada Gerwazy w II księdze. Posiadał jedyne dziecko, Ewę Horeszkównę, w której zakochał się Jacek Soplica. Do zaręczyn nie doszło z powodu różnicy majątkowej i wyraźnej niechęci ojca wobec tego związku; obawiając się rekuzy Soplica nie poprosił formalnie o rękę córki, zaś Horeszko przyjął swatów kasztelana witebskiego. Stolnik został zabity przez Soplicę w zamku podczas najazdu Moskali. Od tego momentu Gerwazy przysiągł sobie zemścić się na rodzie Sopliców. wątek sporu o zamek przez cały utwór przewija się spór o zamek Horeszków. Teoretycznie należy on do Sopliców, gdyż został nadany im podczas konfederacji targowickiej. Hrabia, Gerwazy Klucznik i okoliczna szlachta zamierzają dokonać zajazdu na Sopliców. Podburza ich do tego Klucznik. wątek niepodległościowy akcja Pana Tadeusza rozgrywa się w czasach wojen napoleońskich. Ks. Robak próbując naprawić swoje dawne winy agituje polską szlachtę do powstania i walki u boku Napoleona. Usiłowania jego niweczy Klucznik, który zapał szlachty wykorzystuje przeciwko Soplicom doprowadzając do zajazdu. Jednak, gdy pojawia się wspólny wróg Rosjanie, następuje pogodzenie wszystkich stron sporu i wspólna walka przeciw Moskalom. Epopeiczność utworu Adam Mickiewicz nigdy nie nazwał Pana Tadeusza eposem lub epopeją, nie określili go też w ten sposób pierwsi czytelnicy utworu, znali bowiem zupełnie inne wzorce epopeiczności. Badacze literatury podkreślają, że utwór ten zawiera elementy poematu heroicznego, heroikomicznego, satyry, powieści walterskotowskiej, baśni, gawędy oraz sielanki. W związku z tym jest przez nich różnie definiowany: Bogusław Bednarek nazywa Pana Tadeusza "deuteroepopeją" (czyli tekstem "wtóroepopeicznym", pojęcie analogiczne do "księga deuterokanoniczna"), Kazimierz Wyka "sumą gatunków", Stefania Skwarczyńska natomiast zjawiskiem literackim, którego cech*je "gatunkowa wieloaspektowość". Pierwsi czytelnicy Pana Tadeusza nie tylko nie określili utworu mianem epopei, ale nawet wyrażali swoje niezadowolenie z powodu niewielkiej ilości podniosłego tonu w utworze; uważano, że zawiera za dużo treści rubasznych. Zauważono także, że nie pojawia się w utworze żadna wielka postać historyczna (pojawienie się takiej osoby miało być zgodne z kanonami eposu). O chłodnym przyjęciu dzieła świadczą także liczby: Dziady cz. III wydrukowano w dwóch tysiącach egzemplarzy, które zostały sprzedane w ciągu roku, natomiast pierwsze wydanie Pana Tadeusza przygotowano w trzech tysiącach egzemplarzy, które zalegały potem na księgarskich półkach. Dwa lata po publikacji Pana Tadeusza pojawiła się entuzjastyczna recenzja Wilhelma Hringa, który jako pierwszy określił utwór mianem epopei: Quote-alpha.png To najnowsze dzieło Mickiewicza jest doskonałym poematem epickim, dziełem, którego forma jest nam obca, ale istota odpowiada najsurowszym wymogom stawianym przez naszą krytykę estetyczną eposowi, a mianowicie jego najwyższej, a według innych jedynej odmianie . Pan Tadeusz przynosi bowiem pełny zamknięty obraz określonego narodu i jego specyficznych cech w określonej epoce; ciągłą interesującą akcję z bogatymi epizodami, z równie ciekawym jak i pouczającym spojrzeniem wstecz na historyczną przeszłość; mistrzowskie soczyste i pełne opisy miejsc, stosunków; zwyczajów; plastyczny obraz martwej, jak i żywej natury i do tego charakterystykę tak odważną, trafną, uzależnioną od nastroju (...). Nie brak temu bohaterskiemu poematowi, a takim on jest, pięknych, idyllicznych rysów; a narodowej tej epopei, w której poeta wytyczył sobie piękny cel uchwycenia w poetyckich obrazach pewnej właściwości narodowej, tam, gdzie nawet najbardziej płomienny duch twórcy nie zostanie poetą. W poemacie tym znajduję całkiem oryginalną samorodną formę, która stary epos splata z powieścią; w 23:23 [zgłoś do usunięcia] tak sobie wlazłem

CarrieBradshaw. Ty peezdeczko niedomyta

Jabol !!!! ja tu jestem !!! heloł!!! właśnie piję za Twe zdrowie!!!:D

Najarana, nie tak piekna jak w rzeczywistosci.

Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem poemat Adama Mickiewicza wydany w 1834 w Paryżu; rękopis dzieła przechowywany jest w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Wrocławiu. Ta epopeja narodowa z elementami gawędy szlacheckiej powstała w latach 1832-34 w Paryżu. Składa się z dwunastu ksiąg pisanych wierszem, trzynastozgłoskowym aleksandrynem polskim. Rękopis poematu znajduje się w Ossolineum we Wrocławiu wraz ze specjalną ozdobną szkatułką do jego przechowywania, z mahoniu i kości słoniowej, zamówioną przez Stanisława Tarnowskiego i wykonaną w 1873 przez lwowskiego artystę Józefa Brzostowskiego. Pierwsze wydanie "Pana Tadeusza" na ziemiach polskich ukazało się w Toruniu w 1858 r. w drukarni miejskiej dzierżawionej przez Ernsta Lambecka. Czas akcji: pięć dni z roku 1811 (księgi I-X) i dwa dni z roku 1812 (księgi XI i XII) przybycie Napoleona na bitwę . Spis treści 1 Okoliczności powstania utworu 2 Postacie 3 Księgi 4 Wątki 5 Epopeiczność utworu 6 Przekłady na języki obce 7 Adaptacje 8 Ciekawostki 9 Zobacz też 10 Przypisy 11 Bibliografia Okoliczności powstania utworu Według przyjaciela Adama Mickiewicza, Józefa Bohdana Zaleskiego, pomysł "poematu sielskiego" narodził się już w 1831 roku podczas pobytu wieszcza w Wielkopolsce. Poeta miał rozpocząć go od opisu dworku szlacheckiego. Z kolei Józef Grabowski właściciel wsi Łukowo utrzymywał później, że to w jego miejscowości Mickiewicz powziął postanowienie napisania Pana Tadeusza. Dokładne fakty na ten temat jednak nie są znane. Badacze przypuszczają, że poeta napisał wówczas około sto kilkadziesiąt wierszy opisujących Soplicowo (w ostatecznym kształcie fragment ten ma się kończyć na 174 wersie I księgi). Poeta jednak po napisaniu tego fragmentu nie rozwijał tekstu przez kilkanaście następnych miesięcy. Na początku grudnia 1832 roku (przebywając już w Paryżu) napisał list do przyjaciela, w którym informował o rozpoczętych intensywnych pracach nad poematem. Tekst utworu powstawał bardzo szybko 12 stycznia 1833 roku Mickiewicz donosił w listach, że napisał już "dwie wielkie pieśni". Następnie przerwał prace aż do 6 maja, kiedy to narodziła się pieśń trzecia. Pod koniec tego samego miesiąca ukończył już część czwartą. Nastąpiła wówczas kolejna kilkumiesięczna przerwa w tworzeniu Pana Tadeusza, spowodowana chorobą poety, opieką nad Garczyńskim oraz podróżami. 13 listopada tego samego roku informował w liście, że dokończył pieśń piątą, a od tamtego momentu prace nad epopeją trwały już bez dłuższych przerw: Mickiewicz napisał wówczas w ciągu trzech miesięcy siedem kolejnych ksiąg. Zakończenie twórczej pracy ogłosił 13 lutego 1834 roku. Rękopis został natychmiast przekazany do druku, który ukończono 17 czerwca tego samego roku. Postacie Bohaterem poematu jest szlachta polska. Między innymi: Jacek Soplica (ksiądz Robak) ojciec Tadeusza Soplicy, zabójca Stolnika, przybiera tożsamość mnicha i planuje powstanie przeciw Moskalom, Tadeusz Soplica tytułowy bohater epopei, dwudziestoletni chłopak, syn Jacka Soplicy, Zosia córka Ewy Horeszkówny, zakochana w Tadeuszu Soplicy, Sędzia Soplica gospodarz Soplicowa, brat Jacka, zagorzały patriota, Telimena opiekunka Zosi, mieszkanka Petersburga, Hrabia adwersarz sędziego w sporze o zamek po Horeszkach, daleki krewny tego rodu. Sędzia kwestionuje jego prawa do zamku mówiąc "On Horeszkom dziesiąta woda na kisielu" (księga VI, werset 169). Jego dokładne związki z tym rodem omawia Gerwazy na początku swej opowieści o historii zamku. Jego słowa: W Panu krew Horeszków płynie, Jesteś krewnym Stolnika po matce Łowczynie, Która się rodzi z drugiej córki Kasztelana, Który był, jak wiadomo, wujem mego Pana. (księga II, wersety 258-261) uzupełnione o wiadomości z przedśmiertnej spowiedzi Jacka Soplicy dają podstawy do nakreślenia takiego oto drzewa genealogicznego: hrabia Zosia (ukochana Tadeusza Soplicy) Łowczyna (matka hrabiego) Ewa Horeszkówna (córka stolnika, do której bezskutecznie zalecał się Jacek Soplica)