To klamstwo!!! Ze samotna matka nie da sobie rady!!!

Ja urodzilam dziecko w wieku 21 lat, rok pozniej postanowilam pojsc na studia. I co? Udalo sie. Poszlam do pracy (pracowalam w firmie swojego ojca) Studiowalam zaocznie Dziennikarstwo I wychowywalam dziecko. Gdy bylam w pracy to dzieckiem zajmowala sie akurat moja mama, w weekendy dzieckiem zajmowal sie moj byly lub jego rodzice, chociaz nie chcialam miec nic wspolnego z tymi ludzmi i nie chcialam od nich zadnej pomocy bo wiem ze dalabym sobie rade i bez nich. I dalam sobie swietnie rade, bez zadnej pomocy. To nie prawda ze samotna matka jest skazana na biede. Tak samo jak klamstwem jest to ze po studiach humanistycznych nie ma pracy.

:o

jasne jasne bez żadnej pomocy mhm praca u tatusia opieka nad dzieckiem dla mamy i byłego apropo to powiedz dlaczego dla niego dawałas do popilnowania jak sama mogłaś?? i to sie nazywa BEZ NICZYJEJ POMOCY??

wypierniczaj z tą prowokacją

niestety nie mam ochoty na rozmowe ani na spotkanie

samotna matka sobie poradzi ale samotny facet - w życiu a to zarzucanie że daje innym opiekować się dziećmi jest żałosne- a to jak para ma dziecko to nigdy nikomu nie podrzuca dziecka? haha od kiedy to ? :D

to stara prowokacja, ktoś ciągle to wkleja zmieniając nieco treść. nuda

daje radę, jak ma sponsora:D

Sama, samiutka. Praca w firmie u taty, dzieckiem zajmowała się Twoja mama, jego ojciec, albo jego rodzice

Witam !!!! Rozwiodłam się jak synek miał 2 latka, od razu podjęłam pracę,żebyśmy się mieli z czego utrzymać. Synkiem zajmowała się moja sąsiadka za 400 zł miesięcznie-a ja zarabiałam 900. Moi rodzice jeszcze pracują więc nie mogli pilnować wnuka, a z byłym mężem i jego rodziną nie utrzymujemy żadnych kontaktow-zresztą nawet nigdy w życiu nie oddałabym dziecka w ich ręce,bo miałam taką sytuację,że zamkęli kiedyś mojego rocznego synka samego na balkonie. Jak sobie przypomnę jak się mordowaliśmy sami z synem zanim podrósł-to sama się sobie dziwię,że daliśmy radę. Jak sie rozeszłam i podjęłam pracę to na początku nie miałam pieniędzy, żeby synkowi kupić słodką bułkę. Kiedyś wróciłam z pracy-sobota o 15- a syn ma zapalenie ucha, wszystkie przychodnie pozamykane-pamietam jak niosłam go na rękach do szpitala,bo nie mialam na taksówkę a po twarzy leciały mi łzy z bezsilności. Dzięki Bogu,że przeżyliśmy ten najgorszy okres, teraz syn już jest starszy i samodzielniejszy(ma 10 lat) i pomaga mi jak może.